CatWalk
New member
Röportaj : Asu Maro
Yapımcılıktan senaristliğe biroldukca alanda çalıştıktan daha sonra başlayan bir oyunculuk mesleği onunki. Bu yüzden ortasında olduğu işin her etabına hakim ve oyunculukta da sakin adımlarla her işte yükselen bir muvaffakiyet grafiği sergiliyor. Berkun Oya’nın “Bir Başkadır”ının Psikolog Peri’siyle geçen yılın en hayli konuşulan oyuncularından bir olan Defne Kayalar, artık de BluTV’de yayınlanacak “Affair” uyarlaması “Saklı”da aldatılan eş Beril olarak çıkacak karşımıza. Sırada bir daha Netflix dizisi “Kuş Uçuşu” ve Melisa Özer’in yönettiği sinema sineması “Aniden” var. Yola çıkarken sokakta “Med Cezir Sedef” diye çağrılan Defne Kayalar için birbirinden çok farklı karakterlerle dolu bir yıl başlıyor.
Size “Saklı” için teklif nasıl geldi? Öncesinde “Affair” izler miydiniz?
Menajerim Yasemin Özbudun, bir süre evvel “Affair” dizisi Türkiye’ye uyarlanacakmış, gönlümden bayanı senin oynaman geçiyor, dedi. Ben her şeye “Olursa ne hoş, şayet olmazsa daha hoş bir şey olacak demek,” üzere bakmaya çalışıyorum. “Affair” de izlememiş olduğum fakat âlâ bildiğim bir diziydi. Yasemin bu biçimde bir şey söylemiş olduği için birinci kısmı izledim, daha sonraki kısımlara de süratlice baktım ve “Evet, olsa ne hoş olur,” diye onu bir yere kaldırdım. Ortadan aylar geçti ve Yasemin aradı dedi ki “Hakikaten istersen bunun için görüşeceğiz”. Ben de aslına bakarsanız o sırada hazırlıklıydım. Dizide yalnızca olaylara değil, hislere da bağlı epey şey var. Yalnızca olaylara bağlı bir öykü olduğunda, uyarlandığı vakit yepyenisi her neyse aşağı üst onu yaparsın. Lakin şayet biraz daha hislerle bağlantılıysa, direktör ilgiyi nasıl kurarsa, ona bakılırsa reaksiyon vereceğiz. ötürüsıyla üzerine düşünülecek epeyce şey var, yoruma açık. Ben de benim temsil edebileceğim yaş kümesindeki bayanların yeterli ya da berbat dillendirilmesiyle ilgili her rolü epeyce isterim. ötürüsıyla fazlaca cazip geldi bana.
Nasıl bir uyarlama oldu pekala? Bizim topluma bakılırsa değişiklikler var mı?
Lisanı fazlaca mahallî bilhassa. Uyarlamalarda Amerikanca Türkçesi üzere bir şey oluyor kimi vakit. O cümle İngilizce’de manalı lakin bizde hiç bir şey tabir etmiyor ya da soğuk. Burada Deniz Akçay bence dayanılmaz iş çıkarmış. her insanın hayli lisanına oturabilecek, söylemiş olduğin anda gerçeğe dönüştürebildiğin cümleler var. Onun haricinde da benim tarafım biraz daha sosyo ekonomik düzeyi yüksek bir aile. esasen hayatlarını Avrupa’da yaşıyormuş üzere yaşamaya meraklılar. Tanıdığım, bildiğim bir aile. Hazar’ın (Erkuvvetli), Rıfat’ın (Şungar) oynadığı taraf o manada daha kritik. Lakin onlar da esasen kendi ortasında dört erkek kardeş ve anneleri. At çiftlikleri var. Anadolu’nun ortasına koymadığındaki kıssa Şile tarafında geçiyor o aile de o denli bir aile olur aşağı üst. Daha öteki nasıl uyarlanır diye baş yorulabilir lakin Deniz’in hayli dengeli bir uyarlama yaptığını düşünüyorum.
Meslekler nedir, Beril ne yapıyor?
Dekorasyon mağazası var aile parasıyla açtığı. Kocası Ozan (Fırat Çelik) bir özel üniversitede öğretmen, birinci kitabını yazmış, ikinciyi yazmaya çalışıyor. Kızın babası yayınevi sahibi.
Özgününde baba da yazardı.
Evet, daha Türkiye’de olabilir hale getirilmiş. Burada yazarlıktan o kadar güçlü olmak bilim kurgu üzere bir şey olduğu için, tanınan işler basan bir yayınevinin sahibi. aslına bakarsan parmakla gösterilen bir aile. O adamdan 15 tane daha yok. O yüzden olabilir diyorsun, mantığa aykırı gelecek hiç bir şey yok.
Kocasının öteki bayanla münasebetini karşılayışı bakımından Beril için ne söyleyebiliriz?
Aldatmadan daha sonraki süreç içerisinde kendi fark etmiyor ancak biz izleyerek anlıyoruz ki aslında Beril hayli bencil bir yerden bu bağlantının ortasında. Terapiste gidiyorlar, orada söylemiş olduği şeylerle epey net görüyoruz. “Üniversiteden kiminle istesem birlikte olabilirdim lakin ben seni seçtim. Zira bu adam beni aldatmaz dedim,” diyor. Bu bence epeyce bencilce bir bakış açısı. Kendimi itimada alayım ancak onun ne hissettiğiyle ilgilenmeyeyim, her şey bana çalışsın. Beril üzere bayanlar var ve benim işim de onları seslendirmek. ötürüsıyla bunların hepsini Beril açısından inanarak, içimden gelerek söylemiş oldum. Ancak dışarıdan baktığımda epey bencilce. bu biçimde bakıp karşındakine bakmadığın vakit da yıllar içerisinde bir bağlantının yıpranmasından ve o adamın uzaklaşmasından daha doğal bir şey olamaz. Lakin işin aslı şu, her insanın kendince sebepleri var kıssada, herkes hem haklı hem haksız. “Baştan anlaşmıştık bu bahiste,” diyor bayan, “Ben de sana bunların haricinde bir şey sunmadım”. Oradan baktığında haklı. Fakat temeldeki sebeplerde bence haksız.
Siz bu biçimde oynadığınız karakterleri dövüyorsunuz anladığım kadarıyla evvel.
Çok dövüyorum, epeyce da seviyorum. Bunu bana yıllar evvel Gül Oğuz söylemişti, buramda bu biçimde vicdan üzere duran bir cümledir; “Sen sevmezsen izleyiciye nasıl sevdireceksin?” Natürel ki. Çok seviyorum lakin bir yandan da kendimi kandıracak değilim, Beril’in nasıl bir insan olduğunu da görüyorum. O alakada nelerin yeterli, nelerin makus olduğunu da görüyorum. Bu yüzden yaptığım işi epey seviyorum. Her girdiğin karakterde ömründe ne kadar kendinle ilgili yargılama yapıyorsan karakterle de onu yapabiliyorsun. Kendi yapmadığın şeyleri yapan bir karakter olduğunda orijinal sorgulama alanları açılıyor. Çok zevkli bir şey bu, insanı anlamak için, yaşadığın dünyayı, toplumu anlamak için fazlaca da gerekli bir şey. Eline hazır gereç veriyorlar, haydi incele diye. Daha güçlü ne olabilir ki?
Seyircinin sevmesi kural mı onu bilemedim. “Affair”de Dominic West’in oynadığı adamdan nefret ederek izledim bütün dönemleri.
İzlenebilir kılmak kastettiğim. Yoksa yalnızca sevilecek karakterler oynamayı istiyorum üzere bir şey olur o. Benim işim, fazlaca gıcık da olsan izlemeye devam ettirecek bir şeyler vermek. Seyircinin bir şey bulabilmesi, dokunabilmesi gerekiyor ki izlemeye devam etsin. Beril gerçekte dışarıya karşı kapalı ve soğuk bir bayan. Ben dışarıya karşı soğuk ve kapalı birisini oynarsam, kamera da beni o denli bakılırsacek ve kim onu niçin izlesin? Küçük sahtekârlıklar yaptırmaktan bahsetmiyorum, açık olmaktan bahsediyorum. Her türlü zaafıyla ve sevilecek yanıyla orada o denli ortada oturuyor olmam lazım. Bu da fazlaca uzun vakit Uğur Yücel’le çalıştığım için, oyunculuğa nasıl baktığını, oyuncuları nasıl hazırladığını gördüğüm için, bir kenardan konservatuvar üzere hazırlandığım bir şeydi. Yapıp yapamadığımı bilmiyorum, yalnızca yapmaya çalıştığım şey bu.
Nasıl bir set tecrübeniz oldu, “Saklı”da?
En büyük avantaj, senaryoyu yazan ve özgününü didik didik etmiş, malzemeyi fazlaca uygun bilen senaristin, beraberinde direktör olması. Duygusu fazlaca kuvvetli bir insan Deniz. Lisanı kullanma yetisi de devasa yükseklikte olduğu için en sıradan sözcüklerle, en kısa yoldan bir şeyi anlatabiliyor. Bu hayli büyük bir avantajdı. Bilhassa de bu kadar hepimizin hislerimizi anlatmakla sorumlu olduğumuz bir işte. Tıpkı cümleyi iki kısımda de söylüyorum lakin tahammül ve gerginlik farklı ikisinde. “Sen bana artık hiç dokunmuyorsun,” diyorsam, “Yorgun olduğuna falan inanmıyorum, bunda öteki bir şey var, bana dürüst davran”ı içermesi gerekiyor birinin. Öbürünün de “Ya ben artık sana cazip gelmiyor muyum?”u içermesi gerekiyor. Bunun tırmanmasını takip etmek doğal ki oyuncu olarak benim de sorumluluğum. Ancak bir direktör bunu aslına bakarsanız uygun takip edip, istediği dozu uygun tanım ettiği vakit, daha ne ister bir oyuncu? Fırat’la (Çelik) evvelinde hem tanıştığım hem çalıştığım için, karı koca oynarken, bir evliliğin, cinsel hayat da dahil her anını gösteren bir işi çekerken, deri teması kurmak için evvelde tanıştığın biriyle oynamak büyük avantajdı. Fırat kadar bu sözün altını çizerek söylemek istiyorum “medeni”, saygılı ve eğlenceli bir beşerle bunu yapmak, sevişme sahneleri özelinde de hayli büyük kolaylıktı. Ve karşılaştığımızda epey sıradan bir biçimde nefretimi ve tedirginliğimi anlatmam gereken karşımdaki karakteri Hazar Erkuvvetli’nün oynuyor olması, o da farklı bir avantajdı. Hazar benim yakın arkadaşım, hiç çekinecek bir şey olmadan, öncesinden sahne hakkında konuşmamız gerekmeden, birbirimizin gözünün içine bakarak o bakışla “Nefret ediyorum senden” ve “Sana karşı epeyce büyük bir ayıbım var” demek karşılıklı, epeyce kolaydı bu. Kestikten daha sonraki anda da bunun kahkahasını atabilmek. Hatta insan daha da rahat üstüne gidiyor zira gerçekten bir kanepede yan yana 12 saat oturup “Sabah ezanı mı okunuyor? Çabuk, konuta gidiyorum ben,” diyecek kadar uzun vakitler konuştuğumuz bir arkadaşlığımız var. Buradaki iki karakterin durumları hakkında da sette birbirimizle konuşabildik. Zira etkilendik. Ben de kendi ömrümü sorguladım, o da kendi hayatını sorguladı. Karavanda buluşup bununla ilgili birbirimize dökülebildik. Sahneyi oynayıp birikmiş duyguyu gelip ben Hazar’ın yanında ağlayarak patlatabildim. O da tıpkı şeyi yapabildi. Benim için fazlaca avantajlı bir setti, fazlaca açıdan.
Bir bayan direktörün çekiyor olması sizce bu biçimde bir öykünün lisanını etkilemiş midir?
Deniz’in yazmış olması aslına bakarsanız orada temeldeki şey. bayanı da erkeği de fazlaca düzgün anlayarak yazmış ve o denli de çekti bence. Zira kıssa hem Fırat’ın oynadığı Ozan hem Hazar’ın oynadığı Aslı tarafınca anlatılıyor. Deniz’in bir bayan olmasından fazla iki tarafı da anlayabilen bir muharrir ve direktör olması bence avantaj. Çabucak bunun gerisinden Melisa Özer’le öteki bir iş çektik, bir sinema sineması. Bir bayanın öyküsü ve o bayan çeşitli sebeplerle; ailesi, kocası, toplum, geçmişi, fizikî bir kasveti var bir kaza kararı oluşan, insanların dışarıdan bakar bakmaz yaptığı yargılamalar da dahil, bir hayli şey yaşıyor. Senaryoyu Feride Çiçekoğlu ile birlikte yazmışlar, bayan bir direktör, bayan imaj direktörü, takım şeflerinin birçok bayan. Bir hanımın kıssası olduğu için o bir avantajdı. Bayan olarak bakmadılar hiç biri kendi işlerini yaparken, ortasındaki histen baktılar ve o his da hayli temel olarak bayanların anlayabileceği bir histi. Erkekler anlamaz demek istemiyorum. Bayanların daha ezbere bildiği hisler var öykünün ortasında.
Sizin oyunculuktan evvel yaptığınız bir sürü öbür işiniz var. Grafik tasarım, senaristlik, yapımcılık…
Evet. Bilkent Grafik Tasarım mezunuyum ben. aslına bakarsanız üçüncü sınıftan itibaren hepimize seçmeli derslerle gideceğimiz istikameti belirleme talihi sundular. 3 boyutlu grafik dediğimiz; fotoğraf, görüntü, senaryo, yani seni sinemaya götürecek olan ya da görüntü arka yapacaksan o istikamete gitmeni sağlayacak seçmeliler vardı, ben daima onları aldım. en çok zevk aldığım ve galiba da en âlâ eser verdiğim de senaryoydu. Oradan devam etmek istedim. Bitirdikten daha sonra İstanbul’a geldim iş aramak için. Bir yandan da Bilkent’te epey sevdiğim bir hocam olan İhsan Derman Bilgi Üniversitesi’nde Görsel İrtibat kısmını kurmuş ve başına geçmişti. Onu ziyarete gittim, dedi ki “Sinema televizyon açılıyor, onun master’ını yapmayı düşünmez misin?” İsterim alışılmış ki, zira biraz daha epey öğrenmek istiyorum. Oraya girdim ve asistanlık da teklif ettiler, iş de bulmuş oldum.
Bu ortada oyunculuk hiç yok aklınızda o denli mi?
Hiç yok. Birinci şöyleki oldu, dayanılmaz bir akademisyen takımımız vardı; Yavuz Turgul, Ömer Kavur, Barış Pirasan. Yavuz Turgul’un dersine Uğur Yücel ve Şener Şen geldi bir gün. Bir de ikinci sene öğrencilerimden birinin annesi Tomris Giritlioğlu’ydu. Yani ben master’ı bitirirken her iki tarafla da tanışma ve vakit geçirme imkanım oldu. Tomris oyuncu yapmak istedi beni, yani “Burada bir sahne var, diyalogsuz fakat seni görmek istiyorum,” dedi.
“Salkım bayanın Taneleri”.
Birinci kamera önü tecrübem, evet. Sahnede birlikte oynadığım oyuncular Uğur Polat, Murat Daltaban. Ne kadar şanslıyım, daima fazlaca hoş beşerlerle karşılaştım. Gerçi ben artık şeye de inanıyorum; talih birden fazla insanın ömrüne bir biçimde geliyor lakin oraya adım atmaya hazır mısın, değil misin? kimi vakit gözünü karartıp atlıyorsun, kimi vakit aslına bakarsan hazır olduğun için atlıyorsun. Özel olarak benim talihim olmadığını son senelerda görüyorum. Çok tanıdığım insan, fazlaca yeterli teklifler alıyor lakin “Ben bunun altından kalkamam, oralara girmeyeyim,” diyor. Bana Berkun Oya’nın imalcisi Nisan Ceren birinci “Bir oyunumuz var, audition’a girer misin?” dediğinde “Ya ben hiç tiyatro sahnesine çıkmadım liseden beri, nasıl olacak?” demedim. Onlar bana inanıyorsa, ben de onların bana inanma sebebinin altını dolduracak kadar epey çalışırsam, daha sonrasındası birazcık onlara kalıyor. Alışılmış bir de fikrini, aklını fazlaca takdir ettiğim beşerler, niçin başka konularda güveniyorum da bu konularda güvenmeyeyim? Beni niçin kandırıyor olsunlar? Tahminen bir şey görmüşlerdir, ben de bunun üzerine çalışmaya başlayayım.
Uğur Yücel’le çalışmanız nasıl olmuştu?
Bir asistana gereksinimi vardı, Tomris de “Defne’yi tanıyorsun, o yapar,” dedi, gittim orada çalışmaya başladım ve hakikaten birinci haftanın sonunda Uğur “Senden hayli düzgün oyuncu olur,” dedi. Yani bir sefer düştü o benim başıma. daha sonrasında Uğur’un örneğin “Yazı Tura” sinemasını çekerken Olgun Şimşek, Engin Günaydın, Erkan Can üzere insanları aylarca üzerinde çalıştığımız senaryoda cümle cümle nasıl çalıştırdığını izlerken o kadar epey şey öğrendim ki. Bir teksti eline aldığında nasıl yaklaşman gerektiğinin temeli orada kuruldu. Öbür yerde elde edilemez bir deneyim bu.
Ancak onunla oyuncu olarak çalışmadınız.
Hayır. Bilerek ya da bilmeyerek eğitti beni. Bir senaryonun son seyircinin goreceği ana gelene kadar geçilen bütün kademeleri gördüm. Ben bir bütün içerisinde işin her kısmında olmak isterim. Hem daha düzgün anlayayım, epey zevkli birebir vakitte her insanın açısından bakılırsabileyim. Üretimci olarak sete yiyeceği içeceği getiren beşerden, kamyondan koşup ışık taşıyan çocuğa kadar her insanın ne yaptığını, nasıl yaptığını, niçin o denli yaptığını anlamaya çalışıyordum. Bu başta oyuncu olarak beni hayli zorladı. Most Production’un bir işinde oynadım. Birinci dizi işim oydu. Birinci sahnem çekilirken daima şey derdindeyim; “Öbür açıdan çekmedi, bağlayamayacak mı montajda?” Bu benim işim değil lakin o bir refleks ve birinci başta buna epey takılıyordum. daha sonradan o kısmı izledim ve kimseyi kandıracak halim yok, gözümden okunuyor, orada değilim, diğer şeyler düşünüyorum. “Sen artık üretimci değilsin,” dedim, “Bırak kendi işini yap.”
Birinci konservatuvara emsal eğitiminiz Uğur Yücel’le ise ikincisi de Berkun Oya ile oldu herbiçimde.
Berkun da fazlaca uğraştı benimle sağolsun. Çok vakit ayırdı, epey inandı. Berkun’un herkesle çalışması o denli, muazzam bir sabrı var. Kendi de oyuncu olduğu için, yazdığı şeyi bitirdiğinde bir oyuncunun sorabileceği her çeşit soruyu kendi ortasında sormuş ve cevaplamış oluyor. ötürüsıyla sen ona ne soracaksan o önden hazırlıklı. Yanıtı hayli güzel veriyor, fazlaca hoş tanım ediyor. Bir gözümü karartmışlıkla ben “Babamın Cesetleri”nde oynadım ancak son iki gün telaş başladı bende. Bir dakika ya, ben bu sorumluluğu yerine getirebilecek miyim? Bir gecede olup bitecek bir şey değil ki. Montajla kurtarır diyebileceğimiz bir şey de değil. Berkun bana “Sana bir şey yazacağım, akşam onu oku,” dedi ve bir mail attı. Çok sevdiğim, bütün duruşunu epey takdir ettiğim bir bayandır Farah Fawcett, onun bir cümlesi; “Oyunculuk, çırılçıplak her insanın ortasında durup, yavaş yavaş kendi etrafında dönmektir,” diyor. Bu bana o kadar hayli şey söz etti ki. Hiç korkmamam gerekiyor zira yapacağım iş bunun üzerine; korkmamak, çekinmemek ve ne var ise göstermek. Hislerimle bağlı olarak popom büyük mü, sırtım kambur mu demeden, herkese her şeyi göstermek için çıkıyorsun oraya. “Evet işim bu,” dedim ve o noktadan daha sonra orada bulunmakla ilgili bütün dertlerim yok oldu.
İkinci çalışmanız “Bir Başkadır” mı? Yoksa öteki oyun mu evvel başladı?
Öbür oyun evvel başladı. “Dünyada Karşılaşmış Gibi”. Onun provaları sırasında Berkun, “Bir iş yazıyorum, üç tane bayan var, ikisi terapist biri de terapiye gelen. Bunlardan birini oynamayı ister misin?” dedi, “Tabii ki,” dedim hiç senaryoyu okumadan.
Hangisi olacağınızı biliyordunuz baştan.
Hayır. Senaryoyu verdiğinde o biliyordu lakin hiç sormadım. daha sonra dedi ki “Başka kimler var, ben ne oynayacağım, hiç mi merak etmiyorsun?” “Büyük olasılıkla terapistlerden birini oynatacaksın bana,” dedim. “Evet” dedi. Tamam, daha sonrasını senaryoda görürüz.
Peri’nin bu kadar ilgi çekecek bir karakter olduğunu kestirim etmiş miydiniz?
Biroldukca insanı kendisiyle yüzleştirdi, hayli yakındaki insanlara diğer türlü bakmasını sağladı. Dizi çıkana kadar düşünmedim bunu. Genel olarak tek derdim müellifin ve direktörün istediği şeyi tabanına kadar yapabilecek miyim oluyor. Onu düşünmeye başlasam bu beni kaygılandırır. Şener Şen anlatmıştı bunu, Ertem Eğilmez’e “Bütün bu çektiğimiz sinemaların bu kadar karşılık bulacağını, halkı bu kadar yakalayacağını nereden biliyorsunuz?” diye sormuş, “Onu ben bilmem, halk bilir,” demiş. Ertem Eğilmez bu biçimde bir şey söylüyorsa ben kendim bir bütün içerisinde bir nokta olarak neyi düşüneceğim? Ben Berkun’un yazdığı Peri’yi epey hakikat anlamak, o bayan birilerinin sesi, o sesi bağıramayan, yükseltemeyen insanların “Hah işte bu,” dediği insan olmak için oradayım.
Kıssa ona biraz acımasız yaklaşmıyor mu?
En ağır tenkitler Peri’ye geldi. Netflix izleyicisinin büyük bir kısmının epey düzgün tanıdığı, çeşitli özelliklerinden şikayetçi olduğu bir karakterdi, o yüzden bence o kadar epeyce didiklendi. Aslında Berkun’un da benim de yorumladığımız Peri başta daha sertti. Bir pilot kısım çektik, daha sonra tek sözü değişmedi lakin bütün vurgusunu ve temsil ediliş formunu değiştirmek gerektiğini düşündük. Ben birazcık sertliğinin uçta olduğunu düşünüyorum. Lakin esasen Öykü’nün oynadığı Meryem’in onu dönüştürebilmesi için o kadar sert bir yerde durması daha gerçek oldu. Zira çözülmesi daha sert oldu. En son kısımda Nesrin Cevadzade ile barda bir sahnesi var, orada bir ümit görüyorsun Peri’de; kasmayacağım bu kadar diyor, o denli bir noktaya geliyor. Bence epey uzun yolu var lakin Peri o yola çıkmaya karar veriyor. Siyasi duruşu ve Meryem’i okuyuşu sebebiyle fazlaca fazla eleştirildi. Fakat aslında Peri nerede olursa olsun bir seyahate çıkması gereken, kendi duvarlarını epeyce katı örmüş bir insandı. O kırıldı. Kendi tahlilini büsbütün karşısında durduğu beşerden, Meryem’den aldı ya, dramatik olarak o çatışmanın olabilmesi için de bir uç noktada durabilmesi gerekiyordu.
Bu kadar fazlaca izlenip konuşulan bir iş olması sizin ömrünüzde bir değişiklik yarattı mı seyirci tepkileri ya da mesleğiniz açısından?
Doğal ki. Beni yolda genel olarak “Med Cezir Sedef” diye durdururlardı, “Bir Diğerdir Peri” başladı. Ancak benim için en büyük şeyi, bir skala gösterme talihim oldu. O güne kadar gelen işlerin hepsi, ortada epey öbür şeyler oynamış olmama karşın daima Sedef’e daha yakın şeylerdi. Artık ikisi birden olduğu için yelpaze genişledi, gelen teklifler o denli olmaya başladı. Daha diğer ne isteyeyim oyuncu olarak?
Peri’nin bu kadar ilgi çekecek bir karakter olduğunu varsayım etmiş miydiniz? Birfazlaca insanı kendisiyle yüzleştirdi, hayli yakındaki insanlara diğer türlü bakmasını sağladı.
Dizi çıkana kadar düşünmedim bunu. Genel olarak tek derdim müellifin ve direktörün istediği şeyi tabanına kadar yapabilecek miyim oluyor. Onu düşünmeye başlasam bu beni kaygılandırır. Şener Şen anlatmıştı bunu, Ertem Eğilmez’e “Bütün bu çektiğimiz sinemaların bu kadar karşılık bulacağını, halkı bu kadar yakalayacağını nereden biliyorsunuz?” diye sormuş, “Onu ben bilmem, halk bilir,” demiş. Ertem Eğilmez bu biçimde bir şey söylüyorsa ben kendim bir bütün içerisinde bir nokta olarak neyi düşüneceğim? Ben Berkun’un yazdığı Peri’yi epey gerçek anlamak, o bayan birilerinin sesi, o sesi bağıramayan, yükseltemeyen insanların “Hah işte bu,” dediği insan olmak için oradayım.
“İstediğim üzere kahkaha atmadığımı fark ettim”
Siz de Beril üzere dışarıya karşı kapalı ve soğuk biri misiniz?
O denli göründüğümün farkındayım. Bana bunu lisede de söylerlerdi, “Dışarıdan soğuk görünüyorsun lakin o denli değilmişsin,” derlerdi. Demek ki bir samimiyet kurulana kadar soğuk, aralı bir manzaram var. Bir yandan artık altı yaşında oğlum var, ona da bakıyorum, o da bir ortama girdiğinde biz ne kadar “Oğlum merhaba desene, bak hayli yakın arkadaşımız,” desek de belirli bir arada duruyor. Ona öğretilmiş bir şey değil bu, aşikâr bir temkin. Herbiçimde hayatta kalmanın temelinde de olan şeylerden biri. Karşına hiç bilmediğin bir şey çıktığında en ilkel halinle evvel durur bakarsın, direkt birinci gördüğün yaratığa sarılmazsın üzere bir şey.
Çocuğun büyüme sürecini izlemek bir sürü yerde bakış açınızı değiştiriyordur herbiçimde, değil mi?
Çok temeldeki şeyleri hatırlatıyor beşere. Bir şeye heyecanlandığı vakit onu tutamayıp, açık açık yaşamasına, el kol hareketlerine, saçmalamasına bakıyorum, o bizim epeyce törpülediğimiz, toplumun ortasında düzgün görüneyim diye tuttuğumuz bir şey. Fakat aslında doğalı o, çocukta olduğu üzere. Ben hayatımın bir periyodunda, istediğim üzere kahkaha atmadığımı fark ettim. “Bundan daha sonra bu biçimde olmayacak, içimden nasıl geliyorsa o denli güleceğim,” dedim. Çevreyi fazlaca rahatsız etmekten, kendi şovuma dönüştürmekten bahsetmiyorum. Hüzün, keder onlar da o denli. Bir şeye üzüldüğünde bir çocuk bunu nasıl açık açık gösteriyorsa o denli. Çocuğun açık olabilmesi, kendisini istediği üzere söz etmesi sen “Yavrum bunu yapma, şunu yapma,” demediğin vakit başlıyor. O açıklık hepimizde temelde olup çeşitli şeylerle kapattığımız bir şey. Ondan görüp “Evet, ben de bunu kapatmayayım,” dediğim oluyor.
Çekirdekten Taptaze Kahve Keyfi Vestel’den!
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik
Yapımcılıktan senaristliğe biroldukca alanda çalıştıktan daha sonra başlayan bir oyunculuk mesleği onunki. Bu yüzden ortasında olduğu işin her etabına hakim ve oyunculukta da sakin adımlarla her işte yükselen bir muvaffakiyet grafiği sergiliyor. Berkun Oya’nın “Bir Başkadır”ının Psikolog Peri’siyle geçen yılın en hayli konuşulan oyuncularından bir olan Defne Kayalar, artık de BluTV’de yayınlanacak “Affair” uyarlaması “Saklı”da aldatılan eş Beril olarak çıkacak karşımıza. Sırada bir daha Netflix dizisi “Kuş Uçuşu” ve Melisa Özer’in yönettiği sinema sineması “Aniden” var. Yola çıkarken sokakta “Med Cezir Sedef” diye çağrılan Defne Kayalar için birbirinden çok farklı karakterlerle dolu bir yıl başlıyor.
Size “Saklı” için teklif nasıl geldi? Öncesinde “Affair” izler miydiniz?
Menajerim Yasemin Özbudun, bir süre evvel “Affair” dizisi Türkiye’ye uyarlanacakmış, gönlümden bayanı senin oynaman geçiyor, dedi. Ben her şeye “Olursa ne hoş, şayet olmazsa daha hoş bir şey olacak demek,” üzere bakmaya çalışıyorum. “Affair” de izlememiş olduğum fakat âlâ bildiğim bir diziydi. Yasemin bu biçimde bir şey söylemiş olduği için birinci kısmı izledim, daha sonraki kısımlara de süratlice baktım ve “Evet, olsa ne hoş olur,” diye onu bir yere kaldırdım. Ortadan aylar geçti ve Yasemin aradı dedi ki “Hakikaten istersen bunun için görüşeceğiz”. Ben de aslına bakarsanız o sırada hazırlıklıydım. Dizide yalnızca olaylara değil, hislere da bağlı epey şey var. Yalnızca olaylara bağlı bir öykü olduğunda, uyarlandığı vakit yepyenisi her neyse aşağı üst onu yaparsın. Lakin şayet biraz daha hislerle bağlantılıysa, direktör ilgiyi nasıl kurarsa, ona bakılırsa reaksiyon vereceğiz. ötürüsıyla üzerine düşünülecek epeyce şey var, yoruma açık. Ben de benim temsil edebileceğim yaş kümesindeki bayanların yeterli ya da berbat dillendirilmesiyle ilgili her rolü epeyce isterim. ötürüsıyla fazlaca cazip geldi bana.
Nasıl bir uyarlama oldu pekala? Bizim topluma bakılırsa değişiklikler var mı?
Lisanı fazlaca mahallî bilhassa. Uyarlamalarda Amerikanca Türkçesi üzere bir şey oluyor kimi vakit. O cümle İngilizce’de manalı lakin bizde hiç bir şey tabir etmiyor ya da soğuk. Burada Deniz Akçay bence dayanılmaz iş çıkarmış. her insanın hayli lisanına oturabilecek, söylemiş olduğin anda gerçeğe dönüştürebildiğin cümleler var. Onun haricinde da benim tarafım biraz daha sosyo ekonomik düzeyi yüksek bir aile. esasen hayatlarını Avrupa’da yaşıyormuş üzere yaşamaya meraklılar. Tanıdığım, bildiğim bir aile. Hazar’ın (Erkuvvetli), Rıfat’ın (Şungar) oynadığı taraf o manada daha kritik. Lakin onlar da esasen kendi ortasında dört erkek kardeş ve anneleri. At çiftlikleri var. Anadolu’nun ortasına koymadığındaki kıssa Şile tarafında geçiyor o aile de o denli bir aile olur aşağı üst. Daha öteki nasıl uyarlanır diye baş yorulabilir lakin Deniz’in hayli dengeli bir uyarlama yaptığını düşünüyorum.
Meslekler nedir, Beril ne yapıyor?
Dekorasyon mağazası var aile parasıyla açtığı. Kocası Ozan (Fırat Çelik) bir özel üniversitede öğretmen, birinci kitabını yazmış, ikinciyi yazmaya çalışıyor. Kızın babası yayınevi sahibi.
Özgününde baba da yazardı.
Evet, daha Türkiye’de olabilir hale getirilmiş. Burada yazarlıktan o kadar güçlü olmak bilim kurgu üzere bir şey olduğu için, tanınan işler basan bir yayınevinin sahibi. aslına bakarsan parmakla gösterilen bir aile. O adamdan 15 tane daha yok. O yüzden olabilir diyorsun, mantığa aykırı gelecek hiç bir şey yok.
Kocasının öteki bayanla münasebetini karşılayışı bakımından Beril için ne söyleyebiliriz?
Aldatmadan daha sonraki süreç içerisinde kendi fark etmiyor ancak biz izleyerek anlıyoruz ki aslında Beril hayli bencil bir yerden bu bağlantının ortasında. Terapiste gidiyorlar, orada söylemiş olduği şeylerle epey net görüyoruz. “Üniversiteden kiminle istesem birlikte olabilirdim lakin ben seni seçtim. Zira bu adam beni aldatmaz dedim,” diyor. Bu bence epeyce bencilce bir bakış açısı. Kendimi itimada alayım ancak onun ne hissettiğiyle ilgilenmeyeyim, her şey bana çalışsın. Beril üzere bayanlar var ve benim işim de onları seslendirmek. ötürüsıyla bunların hepsini Beril açısından inanarak, içimden gelerek söylemiş oldum. Ancak dışarıdan baktığımda epey bencilce. bu biçimde bakıp karşındakine bakmadığın vakit da yıllar içerisinde bir bağlantının yıpranmasından ve o adamın uzaklaşmasından daha doğal bir şey olamaz. Lakin işin aslı şu, her insanın kendince sebepleri var kıssada, herkes hem haklı hem haksız. “Baştan anlaşmıştık bu bahiste,” diyor bayan, “Ben de sana bunların haricinde bir şey sunmadım”. Oradan baktığında haklı. Fakat temeldeki sebeplerde bence haksız.
Siz bu biçimde oynadığınız karakterleri dövüyorsunuz anladığım kadarıyla evvel.
Çok dövüyorum, epeyce da seviyorum. Bunu bana yıllar evvel Gül Oğuz söylemişti, buramda bu biçimde vicdan üzere duran bir cümledir; “Sen sevmezsen izleyiciye nasıl sevdireceksin?” Natürel ki. Çok seviyorum lakin bir yandan da kendimi kandıracak değilim, Beril’in nasıl bir insan olduğunu da görüyorum. O alakada nelerin yeterli, nelerin makus olduğunu da görüyorum. Bu yüzden yaptığım işi epey seviyorum. Her girdiğin karakterde ömründe ne kadar kendinle ilgili yargılama yapıyorsan karakterle de onu yapabiliyorsun. Kendi yapmadığın şeyleri yapan bir karakter olduğunda orijinal sorgulama alanları açılıyor. Çok zevkli bir şey bu, insanı anlamak için, yaşadığın dünyayı, toplumu anlamak için fazlaca da gerekli bir şey. Eline hazır gereç veriyorlar, haydi incele diye. Daha güçlü ne olabilir ki?
Seyircinin sevmesi kural mı onu bilemedim. “Affair”de Dominic West’in oynadığı adamdan nefret ederek izledim bütün dönemleri.
İzlenebilir kılmak kastettiğim. Yoksa yalnızca sevilecek karakterler oynamayı istiyorum üzere bir şey olur o. Benim işim, fazlaca gıcık da olsan izlemeye devam ettirecek bir şeyler vermek. Seyircinin bir şey bulabilmesi, dokunabilmesi gerekiyor ki izlemeye devam etsin. Beril gerçekte dışarıya karşı kapalı ve soğuk bir bayan. Ben dışarıya karşı soğuk ve kapalı birisini oynarsam, kamera da beni o denli bakılırsacek ve kim onu niçin izlesin? Küçük sahtekârlıklar yaptırmaktan bahsetmiyorum, açık olmaktan bahsediyorum. Her türlü zaafıyla ve sevilecek yanıyla orada o denli ortada oturuyor olmam lazım. Bu da fazlaca uzun vakit Uğur Yücel’le çalıştığım için, oyunculuğa nasıl baktığını, oyuncuları nasıl hazırladığını gördüğüm için, bir kenardan konservatuvar üzere hazırlandığım bir şeydi. Yapıp yapamadığımı bilmiyorum, yalnızca yapmaya çalıştığım şey bu.
Nasıl bir set tecrübeniz oldu, “Saklı”da?
En büyük avantaj, senaryoyu yazan ve özgününü didik didik etmiş, malzemeyi fazlaca uygun bilen senaristin, beraberinde direktör olması. Duygusu fazlaca kuvvetli bir insan Deniz. Lisanı kullanma yetisi de devasa yükseklikte olduğu için en sıradan sözcüklerle, en kısa yoldan bir şeyi anlatabiliyor. Bu hayli büyük bir avantajdı. Bilhassa de bu kadar hepimizin hislerimizi anlatmakla sorumlu olduğumuz bir işte. Tıpkı cümleyi iki kısımda de söylüyorum lakin tahammül ve gerginlik farklı ikisinde. “Sen bana artık hiç dokunmuyorsun,” diyorsam, “Yorgun olduğuna falan inanmıyorum, bunda öteki bir şey var, bana dürüst davran”ı içermesi gerekiyor birinin. Öbürünün de “Ya ben artık sana cazip gelmiyor muyum?”u içermesi gerekiyor. Bunun tırmanmasını takip etmek doğal ki oyuncu olarak benim de sorumluluğum. Ancak bir direktör bunu aslına bakarsanız uygun takip edip, istediği dozu uygun tanım ettiği vakit, daha ne ister bir oyuncu? Fırat’la (Çelik) evvelinde hem tanıştığım hem çalıştığım için, karı koca oynarken, bir evliliğin, cinsel hayat da dahil her anını gösteren bir işi çekerken, deri teması kurmak için evvelde tanıştığın biriyle oynamak büyük avantajdı. Fırat kadar bu sözün altını çizerek söylemek istiyorum “medeni”, saygılı ve eğlenceli bir beşerle bunu yapmak, sevişme sahneleri özelinde de hayli büyük kolaylıktı. Ve karşılaştığımızda epey sıradan bir biçimde nefretimi ve tedirginliğimi anlatmam gereken karşımdaki karakteri Hazar Erkuvvetli’nün oynuyor olması, o da farklı bir avantajdı. Hazar benim yakın arkadaşım, hiç çekinecek bir şey olmadan, öncesinden sahne hakkında konuşmamız gerekmeden, birbirimizin gözünün içine bakarak o bakışla “Nefret ediyorum senden” ve “Sana karşı epeyce büyük bir ayıbım var” demek karşılıklı, epeyce kolaydı bu. Kestikten daha sonraki anda da bunun kahkahasını atabilmek. Hatta insan daha da rahat üstüne gidiyor zira gerçekten bir kanepede yan yana 12 saat oturup “Sabah ezanı mı okunuyor? Çabuk, konuta gidiyorum ben,” diyecek kadar uzun vakitler konuştuğumuz bir arkadaşlığımız var. Buradaki iki karakterin durumları hakkında da sette birbirimizle konuşabildik. Zira etkilendik. Ben de kendi ömrümü sorguladım, o da kendi hayatını sorguladı. Karavanda buluşup bununla ilgili birbirimize dökülebildik. Sahneyi oynayıp birikmiş duyguyu gelip ben Hazar’ın yanında ağlayarak patlatabildim. O da tıpkı şeyi yapabildi. Benim için fazlaca avantajlı bir setti, fazlaca açıdan.
Bir bayan direktörün çekiyor olması sizce bu biçimde bir öykünün lisanını etkilemiş midir?
Deniz’in yazmış olması aslına bakarsanız orada temeldeki şey. bayanı da erkeği de fazlaca düzgün anlayarak yazmış ve o denli de çekti bence. Zira kıssa hem Fırat’ın oynadığı Ozan hem Hazar’ın oynadığı Aslı tarafınca anlatılıyor. Deniz’in bir bayan olmasından fazla iki tarafı da anlayabilen bir muharrir ve direktör olması bence avantaj. Çabucak bunun gerisinden Melisa Özer’le öteki bir iş çektik, bir sinema sineması. Bir bayanın öyküsü ve o bayan çeşitli sebeplerle; ailesi, kocası, toplum, geçmişi, fizikî bir kasveti var bir kaza kararı oluşan, insanların dışarıdan bakar bakmaz yaptığı yargılamalar da dahil, bir hayli şey yaşıyor. Senaryoyu Feride Çiçekoğlu ile birlikte yazmışlar, bayan bir direktör, bayan imaj direktörü, takım şeflerinin birçok bayan. Bir hanımın kıssası olduğu için o bir avantajdı. Bayan olarak bakmadılar hiç biri kendi işlerini yaparken, ortasındaki histen baktılar ve o his da hayli temel olarak bayanların anlayabileceği bir histi. Erkekler anlamaz demek istemiyorum. Bayanların daha ezbere bildiği hisler var öykünün ortasında.
Sizin oyunculuktan evvel yaptığınız bir sürü öbür işiniz var. Grafik tasarım, senaristlik, yapımcılık…
Evet. Bilkent Grafik Tasarım mezunuyum ben. aslına bakarsanız üçüncü sınıftan itibaren hepimize seçmeli derslerle gideceğimiz istikameti belirleme talihi sundular. 3 boyutlu grafik dediğimiz; fotoğraf, görüntü, senaryo, yani seni sinemaya götürecek olan ya da görüntü arka yapacaksan o istikamete gitmeni sağlayacak seçmeliler vardı, ben daima onları aldım. en çok zevk aldığım ve galiba da en âlâ eser verdiğim de senaryoydu. Oradan devam etmek istedim. Bitirdikten daha sonra İstanbul’a geldim iş aramak için. Bir yandan da Bilkent’te epey sevdiğim bir hocam olan İhsan Derman Bilgi Üniversitesi’nde Görsel İrtibat kısmını kurmuş ve başına geçmişti. Onu ziyarete gittim, dedi ki “Sinema televizyon açılıyor, onun master’ını yapmayı düşünmez misin?” İsterim alışılmış ki, zira biraz daha epey öğrenmek istiyorum. Oraya girdim ve asistanlık da teklif ettiler, iş de bulmuş oldum.
Bu ortada oyunculuk hiç yok aklınızda o denli mi?
Hiç yok. Birinci şöyleki oldu, dayanılmaz bir akademisyen takımımız vardı; Yavuz Turgul, Ömer Kavur, Barış Pirasan. Yavuz Turgul’un dersine Uğur Yücel ve Şener Şen geldi bir gün. Bir de ikinci sene öğrencilerimden birinin annesi Tomris Giritlioğlu’ydu. Yani ben master’ı bitirirken her iki tarafla da tanışma ve vakit geçirme imkanım oldu. Tomris oyuncu yapmak istedi beni, yani “Burada bir sahne var, diyalogsuz fakat seni görmek istiyorum,” dedi.
“Salkım bayanın Taneleri”.
Birinci kamera önü tecrübem, evet. Sahnede birlikte oynadığım oyuncular Uğur Polat, Murat Daltaban. Ne kadar şanslıyım, daima fazlaca hoş beşerlerle karşılaştım. Gerçi ben artık şeye de inanıyorum; talih birden fazla insanın ömrüne bir biçimde geliyor lakin oraya adım atmaya hazır mısın, değil misin? kimi vakit gözünü karartıp atlıyorsun, kimi vakit aslına bakarsan hazır olduğun için atlıyorsun. Özel olarak benim talihim olmadığını son senelerda görüyorum. Çok tanıdığım insan, fazlaca yeterli teklifler alıyor lakin “Ben bunun altından kalkamam, oralara girmeyeyim,” diyor. Bana Berkun Oya’nın imalcisi Nisan Ceren birinci “Bir oyunumuz var, audition’a girer misin?” dediğinde “Ya ben hiç tiyatro sahnesine çıkmadım liseden beri, nasıl olacak?” demedim. Onlar bana inanıyorsa, ben de onların bana inanma sebebinin altını dolduracak kadar epey çalışırsam, daha sonrasındası birazcık onlara kalıyor. Alışılmış bir de fikrini, aklını fazlaca takdir ettiğim beşerler, niçin başka konularda güveniyorum da bu konularda güvenmeyeyim? Beni niçin kandırıyor olsunlar? Tahminen bir şey görmüşlerdir, ben de bunun üzerine çalışmaya başlayayım.
Uğur Yücel’le çalışmanız nasıl olmuştu?
Bir asistana gereksinimi vardı, Tomris de “Defne’yi tanıyorsun, o yapar,” dedi, gittim orada çalışmaya başladım ve hakikaten birinci haftanın sonunda Uğur “Senden hayli düzgün oyuncu olur,” dedi. Yani bir sefer düştü o benim başıma. daha sonrasında Uğur’un örneğin “Yazı Tura” sinemasını çekerken Olgun Şimşek, Engin Günaydın, Erkan Can üzere insanları aylarca üzerinde çalıştığımız senaryoda cümle cümle nasıl çalıştırdığını izlerken o kadar epey şey öğrendim ki. Bir teksti eline aldığında nasıl yaklaşman gerektiğinin temeli orada kuruldu. Öbür yerde elde edilemez bir deneyim bu.
Ancak onunla oyuncu olarak çalışmadınız.
Hayır. Bilerek ya da bilmeyerek eğitti beni. Bir senaryonun son seyircinin goreceği ana gelene kadar geçilen bütün kademeleri gördüm. Ben bir bütün içerisinde işin her kısmında olmak isterim. Hem daha düzgün anlayayım, epey zevkli birebir vakitte her insanın açısından bakılırsabileyim. Üretimci olarak sete yiyeceği içeceği getiren beşerden, kamyondan koşup ışık taşıyan çocuğa kadar her insanın ne yaptığını, nasıl yaptığını, niçin o denli yaptığını anlamaya çalışıyordum. Bu başta oyuncu olarak beni hayli zorladı. Most Production’un bir işinde oynadım. Birinci dizi işim oydu. Birinci sahnem çekilirken daima şey derdindeyim; “Öbür açıdan çekmedi, bağlayamayacak mı montajda?” Bu benim işim değil lakin o bir refleks ve birinci başta buna epey takılıyordum. daha sonradan o kısmı izledim ve kimseyi kandıracak halim yok, gözümden okunuyor, orada değilim, diğer şeyler düşünüyorum. “Sen artık üretimci değilsin,” dedim, “Bırak kendi işini yap.”
Birinci konservatuvara emsal eğitiminiz Uğur Yücel’le ise ikincisi de Berkun Oya ile oldu herbiçimde.
Berkun da fazlaca uğraştı benimle sağolsun. Çok vakit ayırdı, epey inandı. Berkun’un herkesle çalışması o denli, muazzam bir sabrı var. Kendi de oyuncu olduğu için, yazdığı şeyi bitirdiğinde bir oyuncunun sorabileceği her çeşit soruyu kendi ortasında sormuş ve cevaplamış oluyor. ötürüsıyla sen ona ne soracaksan o önden hazırlıklı. Yanıtı hayli güzel veriyor, fazlaca hoş tanım ediyor. Bir gözümü karartmışlıkla ben “Babamın Cesetleri”nde oynadım ancak son iki gün telaş başladı bende. Bir dakika ya, ben bu sorumluluğu yerine getirebilecek miyim? Bir gecede olup bitecek bir şey değil ki. Montajla kurtarır diyebileceğimiz bir şey de değil. Berkun bana “Sana bir şey yazacağım, akşam onu oku,” dedi ve bir mail attı. Çok sevdiğim, bütün duruşunu epey takdir ettiğim bir bayandır Farah Fawcett, onun bir cümlesi; “Oyunculuk, çırılçıplak her insanın ortasında durup, yavaş yavaş kendi etrafında dönmektir,” diyor. Bu bana o kadar hayli şey söz etti ki. Hiç korkmamam gerekiyor zira yapacağım iş bunun üzerine; korkmamak, çekinmemek ve ne var ise göstermek. Hislerimle bağlı olarak popom büyük mü, sırtım kambur mu demeden, herkese her şeyi göstermek için çıkıyorsun oraya. “Evet işim bu,” dedim ve o noktadan daha sonra orada bulunmakla ilgili bütün dertlerim yok oldu.
İkinci çalışmanız “Bir Başkadır” mı? Yoksa öteki oyun mu evvel başladı?
Öbür oyun evvel başladı. “Dünyada Karşılaşmış Gibi”. Onun provaları sırasında Berkun, “Bir iş yazıyorum, üç tane bayan var, ikisi terapist biri de terapiye gelen. Bunlardan birini oynamayı ister misin?” dedi, “Tabii ki,” dedim hiç senaryoyu okumadan.
Hangisi olacağınızı biliyordunuz baştan.
Hayır. Senaryoyu verdiğinde o biliyordu lakin hiç sormadım. daha sonra dedi ki “Başka kimler var, ben ne oynayacağım, hiç mi merak etmiyorsun?” “Büyük olasılıkla terapistlerden birini oynatacaksın bana,” dedim. “Evet” dedi. Tamam, daha sonrasını senaryoda görürüz.
Peri’nin bu kadar ilgi çekecek bir karakter olduğunu kestirim etmiş miydiniz?
Biroldukca insanı kendisiyle yüzleştirdi, hayli yakındaki insanlara diğer türlü bakmasını sağladı. Dizi çıkana kadar düşünmedim bunu. Genel olarak tek derdim müellifin ve direktörün istediği şeyi tabanına kadar yapabilecek miyim oluyor. Onu düşünmeye başlasam bu beni kaygılandırır. Şener Şen anlatmıştı bunu, Ertem Eğilmez’e “Bütün bu çektiğimiz sinemaların bu kadar karşılık bulacağını, halkı bu kadar yakalayacağını nereden biliyorsunuz?” diye sormuş, “Onu ben bilmem, halk bilir,” demiş. Ertem Eğilmez bu biçimde bir şey söylüyorsa ben kendim bir bütün içerisinde bir nokta olarak neyi düşüneceğim? Ben Berkun’un yazdığı Peri’yi epey hakikat anlamak, o bayan birilerinin sesi, o sesi bağıramayan, yükseltemeyen insanların “Hah işte bu,” dediği insan olmak için oradayım.
Kıssa ona biraz acımasız yaklaşmıyor mu?
En ağır tenkitler Peri’ye geldi. Netflix izleyicisinin büyük bir kısmının epey düzgün tanıdığı, çeşitli özelliklerinden şikayetçi olduğu bir karakterdi, o yüzden bence o kadar epeyce didiklendi. Aslında Berkun’un da benim de yorumladığımız Peri başta daha sertti. Bir pilot kısım çektik, daha sonra tek sözü değişmedi lakin bütün vurgusunu ve temsil ediliş formunu değiştirmek gerektiğini düşündük. Ben birazcık sertliğinin uçta olduğunu düşünüyorum. Lakin esasen Öykü’nün oynadığı Meryem’in onu dönüştürebilmesi için o kadar sert bir yerde durması daha gerçek oldu. Zira çözülmesi daha sert oldu. En son kısımda Nesrin Cevadzade ile barda bir sahnesi var, orada bir ümit görüyorsun Peri’de; kasmayacağım bu kadar diyor, o denli bir noktaya geliyor. Bence epey uzun yolu var lakin Peri o yola çıkmaya karar veriyor. Siyasi duruşu ve Meryem’i okuyuşu sebebiyle fazlaca fazla eleştirildi. Fakat aslında Peri nerede olursa olsun bir seyahate çıkması gereken, kendi duvarlarını epeyce katı örmüş bir insandı. O kırıldı. Kendi tahlilini büsbütün karşısında durduğu beşerden, Meryem’den aldı ya, dramatik olarak o çatışmanın olabilmesi için de bir uç noktada durabilmesi gerekiyordu.
Bu kadar fazlaca izlenip konuşulan bir iş olması sizin ömrünüzde bir değişiklik yarattı mı seyirci tepkileri ya da mesleğiniz açısından?
Doğal ki. Beni yolda genel olarak “Med Cezir Sedef” diye durdururlardı, “Bir Diğerdir Peri” başladı. Ancak benim için en büyük şeyi, bir skala gösterme talihim oldu. O güne kadar gelen işlerin hepsi, ortada epey öbür şeyler oynamış olmama karşın daima Sedef’e daha yakın şeylerdi. Artık ikisi birden olduğu için yelpaze genişledi, gelen teklifler o denli olmaya başladı. Daha diğer ne isteyeyim oyuncu olarak?
Peri’nin bu kadar ilgi çekecek bir karakter olduğunu varsayım etmiş miydiniz? Birfazlaca insanı kendisiyle yüzleştirdi, hayli yakındaki insanlara diğer türlü bakmasını sağladı.
Dizi çıkana kadar düşünmedim bunu. Genel olarak tek derdim müellifin ve direktörün istediği şeyi tabanına kadar yapabilecek miyim oluyor. Onu düşünmeye başlasam bu beni kaygılandırır. Şener Şen anlatmıştı bunu, Ertem Eğilmez’e “Bütün bu çektiğimiz sinemaların bu kadar karşılık bulacağını, halkı bu kadar yakalayacağını nereden biliyorsunuz?” diye sormuş, “Onu ben bilmem, halk bilir,” demiş. Ertem Eğilmez bu biçimde bir şey söylüyorsa ben kendim bir bütün içerisinde bir nokta olarak neyi düşüneceğim? Ben Berkun’un yazdığı Peri’yi epey gerçek anlamak, o bayan birilerinin sesi, o sesi bağıramayan, yükseltemeyen insanların “Hah işte bu,” dediği insan olmak için oradayım.
“İstediğim üzere kahkaha atmadığımı fark ettim”
Siz de Beril üzere dışarıya karşı kapalı ve soğuk biri misiniz?
O denli göründüğümün farkındayım. Bana bunu lisede de söylerlerdi, “Dışarıdan soğuk görünüyorsun lakin o denli değilmişsin,” derlerdi. Demek ki bir samimiyet kurulana kadar soğuk, aralı bir manzaram var. Bir yandan artık altı yaşında oğlum var, ona da bakıyorum, o da bir ortama girdiğinde biz ne kadar “Oğlum merhaba desene, bak hayli yakın arkadaşımız,” desek de belirli bir arada duruyor. Ona öğretilmiş bir şey değil bu, aşikâr bir temkin. Herbiçimde hayatta kalmanın temelinde de olan şeylerden biri. Karşına hiç bilmediğin bir şey çıktığında en ilkel halinle evvel durur bakarsın, direkt birinci gördüğün yaratığa sarılmazsın üzere bir şey.
Çocuğun büyüme sürecini izlemek bir sürü yerde bakış açınızı değiştiriyordur herbiçimde, değil mi?
Çok temeldeki şeyleri hatırlatıyor beşere. Bir şeye heyecanlandığı vakit onu tutamayıp, açık açık yaşamasına, el kol hareketlerine, saçmalamasına bakıyorum, o bizim epeyce törpülediğimiz, toplumun ortasında düzgün görüneyim diye tuttuğumuz bir şey. Fakat aslında doğalı o, çocukta olduğu üzere. Ben hayatımın bir periyodunda, istediğim üzere kahkaha atmadığımı fark ettim. “Bundan daha sonra bu biçimde olmayacak, içimden nasıl geliyorsa o denli güleceğim,” dedim. Çevreyi fazlaca rahatsız etmekten, kendi şovuma dönüştürmekten bahsetmiyorum. Hüzün, keder onlar da o denli. Bir şeye üzüldüğünde bir çocuk bunu nasıl açık açık gösteriyorsa o denli. Çocuğun açık olabilmesi, kendisini istediği üzere söz etmesi sen “Yavrum bunu yapma, şunu yapma,” demediğin vakit başlıyor. O açıklık hepimizde temelde olup çeşitli şeylerle kapattığımız bir şey. Ondan görüp “Evet, ben de bunu kapatmayayım,” dediğim oluyor.
Çekirdekten Taptaze Kahve Keyfi Vestel’den!
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik