CatWalk
New member
Röportaj: ASU MARO
Bu sene yeni bir alan açtınız kendinize, bir mücevher markası kurdunuz. Nasıl gündeme geldi bu? Çizimle aranız yeterli miydi daima?
O denli oturup profesyonelce fevkalade şeyler çizebilen bir insan değilim fakat daima kendi kendime bir şeyler karalarım ya da boyarım. Bu pandemi süreci bir farkındalık aslında benim için: Oynayamadığım müddette ne yapacağım? Ne yaratabileceğim kalıcı? Bu markanın hissiyatı o denli doğdu. Hem benim o dönemki yaşama sevincimden tıpkı vakitte kalıcı olma gayreti, yok oluşa karşı bir direniş üzere. Hissettiklerime, niyetlerime vesile olması için bir şey seçmem gerekiyordu. Olağanda müellifim aslında, fakat niçinse oraya bir türlü gitmedi elim ve başladım çizmeye, düşünmeye, bu mücevherler çıktı karşıma. Aslında birazcık beni buna teşvik eden Dilara Karabay oldu, Simurg Inn’in yaratıcısı. Orada doğdu bu kıssa. Ben daima kaçıp giderim oraya, arınmaya, kendimi dinlemeye. Bir gün dedim ki “Sence ben bunu yapabilir miyim Dilara?” O da “Yaparsın, birebir vakitte o denli bir hoş yaparsın ki,” dedi. daha sonrasında ben ürettiklerimi onunla paylaştım, o da bana el verdi diyeyim. Ustasıyla tanıştırdı beni. Yoksa hayli hırpalanabilirdim, Kapalıçarşı içerisinde yem olabilirdim kurtlara.
Siz çiziyorsunuz, ustaya yaptırıyorsunuz.
Evet, sadekârlığım yok çabucak hemen.
Lakin niyet var anladığım.
Var, var. Sadekâr arkadaşlarım oldu benim fakat acayip bir emek sadekârlık, mıhlayıcılık. Çok acayip bir vakit istiyor. Tam bir usta – çırak münasebeti lazım. Birazcık daha sakin, daha vakti bol bir hayat istiyor. Benim o denli bir vaktim yok şu anda fakat bütün süreci onlarla birlikte yaşıyorum sayılır. hayatımda hiç gitmediğim kadar Kapalıçarşı’ya gittim. Evvelce “Eminönü’nde yoksa, dünyada yoktur,” mottosuyla gezmeye giderdik en çok. Beyazıt’ta okurken en büyük zevkim, Beyazıt’tan aşağıya yürümekti; Kapalıçarşı, Mısır Çarşısı, Cağaloğlu. Ancak hiç bu kadar dükkân dükkân, han han, içlerine girip de dehlizlerini tanımamıştım.
Hangi gereçleri kullanıyorsunuz tasarımlarınızda?
Şu an altın ve kıymetli taşlar, yarı bedelli taşlar. Lüks mücevhere adım adım ilerliyorum diyebilirim aslında. Seyahati oraya gidecek daha doğrusu. Bir de birazcık daha satın alınabilir, ulaşılabilir bir koleksiyonumuz daha var, o da yaza çıkacak. Bronz üzerine altın kaplama, onda da bir daha taşlar var.
Taşlarımı da daima kendim seçtim, dizaynlarını kendim yaptım. O koleksiyonun da kendi ortasında kıssası var. Çıkışımız Vanilla Sky, şubat ayında gelecek olan koleksiyon Deep Sea.
Bu isimlerin sizin için manası nedir?
Benim bakmaktan ve kendimi kaybetmekten en memnun olduğum iki derin boşluktur gökyüzü ve derin deniz. Buradan yola çıktım. İki sayısının da hayatımda hayli enteresan bir yeri var. İkizler burcu olmam bir yana ömrümde bir sürü ‘iki’lerim var topladığım, farkında olmadan. Bunu son gittiğim bienal sırasında Mardin’de keşfettim. Aslında iki yaşında olduğumu, ruhumun ömür seyahatinde yedi vadiden çabucak hemen ikinci vadide, arayış vadisinde olduğunu, bunun üzere birfazlaca şeyi fark ettim, hatta Mardin’de tanıştığım Tacettin isminde, masalcı olarak da bilinen bir bakır ustası ile bunu uzun uzadıya konuşmuştuk. Tüm bu bilgi aklımın bir köşesinde o denli kalmıştır.
Öteki yandan çocukluğumdan beri benim için derinlikli ve spiritüel vakit içinderda etrafımda kelebekler uçuştuğunu fark ederim. Kelebekleri daima hayli sevdim hatta 17 yaşında birinci dövmemi kelebek yaptırmışımdır. daha sonra 19 Haziran’da, kelebeklerin kozasından çıktığı bir devirde doğduğumu öğrendim. Anlat anlat bitmez bunlar, daima birikmişti benim hayatımda. daha sonra dedim ki bunların hepsi bir ortaya gelse sanki ne olur? Envaiçeşit mücevher kelebek gördüm hayatta lakin bir adedini bile alıp takmamışımdır. Zira hiç sevemedim. Dedim ki, “Acaba kendi kelebeğimi mi yapsam ben?” Ancak bu yalnızca kelebek olmamalı; zıtlıkları, ikileri de tıpkı benim üzere ortasında saklamalı. Kelebek de iki kanatlı, onun da bir görünen bir de görünmeyen yanı var. Bütün bu manaların içerisinde dolaşırken bir form keşfettim. Form benim alametifarikam değil, aslında bildiğimiz bir form fakat kelebeğimle bence dayanılmaz birleşti ve modelleri tasarladım. Öbür koleksiyonda da denizin derinlikleri var. Deniz kabukları ve her birinin öyküleri.
Öyküleri siz yazıyorsunuz. Kitap da olurlar mı sanki?
Yok canım, o kadar haddimi aşmam. Daima bir hayalim vardı, bir gün yazabilmek fakat niçinse 40’ımdan daha sonrasını hayal ettim onun için. güçlüydi edebiyatım okul senelerımda, severim de yazmayı. Konuşmaktansa kendimi yazarak daha düzgün tabir edebildiğimi düşünüyorum. O yüzden, tahminen ileride niye olmasın diyebilirim ancak hiç bir savım yok şu an ya da bu biçimde bir tasarım da yok. Hayat ne getiriyorsa.
Pekala, 35 için nasıl bir şey hayal ediyordunuz? Ona yakın bir yerde misiniz?
ömrüme dair hiç hayal kurmuyorum ben.
Küçükken de mi kurmazdınız?
Kurardım. Şöyle, ileriye dönük hayal kurmuyorum diyelim. Daima bir daha sonraki basamağa yanlışsız kısa vadeli hayaller. Bundan daha sonra ne yapıyorum, o denli biraz. Zira hayat o denli geliyor. Ben 16 yaşındaydım sakatlandığımda. bu biçimdea kadar büyüdüğümde fazlaca düzgün bir balerin olacağım diye çalışıyordum, hatta okulum olacaktı. Hayat bir biçimde dedi ki, “Hayır, sen bunu yapamayacaksın.” Şu anda fazlaca memnunum hayatımdan farklı sıkıntı ancak bir anda bir U dönüşü oldu işte. bu biçimde bu vakittir ileriye dönük hayal, “10 sene daha sonra bu biçimde bir şey olsun, 35’im şöyleki olsun, 40’ım bilmem ne,” demedim hiç. Ancak tüm bu bakış açıma karşın 35’im enteresan geldi yani.
Ne manada?
Suyun bu kadar bir anda derinleşeceğini hiç düşünmemiştim. Her şey bir anda haddinden çok derinleşti güya. Su altında gözlüklerinle yüzdüğünü hayal et, gidiyorsun gidiyorsun, bir anda bir kırığa gelirsin, yükseklik korkusu üzere. O denli bir kırılma oldu benim hayatımda. Bir anda o kadar derin bir dünyanın ortasında buldum ki kendimi ancak o benim iç dünyam da olabilir, bilmiyorum.
“İç hesaplaşmamı yaptığım dönemdeyim,” demiştiniz. Nelerle karşılaştınız?
35’imde küçük bir sıhhat sorunum oldu. Onun daha sonrasında birazcık daha kendime döndüğüm bir devir başladı. Lakin akranlarımla konuştuğumda da daima bana dedikleri şu: “Biz de aşağı üst tıpkı periyotlarda bir vesileyle kendi içsel seyahatimize döndük.” Affetmek için ya da değişmek için evvel anlamak gerekiyor ya, bu biçimdea kadar anladığımı sandığım lakin anlamadığım ne epeyce şey varmış, onu fark ettim. En büyük iç hesaplaşmam bu diyebilirim. Seni dinliyorum, seni anladığımı sanıyorum fakat aslında anlamadığımı, 35’ten daha sonra fark ettim. Yani öbür bir tamamlanma seyahati başladı benim için. Herkesi daha diğer anlamak, daha öbür bir hürmetle bakmak. Bakış açım daha da derinleşti bu biçimde hissediyorum.
Ne hoş, bu bir memnunluk getirmiştir inşallah. Getirdi, getirmez mi?
Daha yavaşça hissediyorum kendimi. Ağırmışım. Daha doğrusu kendi kendime ağırlaştırıyormuşum hayatımı. Artık aslında yüküm daha ağır bulunmasına karşın daha yavaşça hissediyorum.
Demin Kapalıçarşı civarında hiç gelmediğim kadar gezdim dediniz, sokakla bağınızdan da kelam ediyorsunuz. Bu kadar ünlü olup bir daha de sokakta rahat edebiliyor musunuz?
Çok rahatım. Tramvaya biniyorum örneğin, Kabataş’tan binip Nuruosmaniye’de iniyorum ve hiç de rahatsız edilmiyorum. Kendimi bir dünyanın içine sıkıştırmayı sevmiyorum ben. Zira dış dünyaya karışmazsam rahat edemem ki. İşimi de hakkıyla yapamam. Dört duvar içinde ne kadar ne üretebilir ki insan? Üreten dâhileri bilemem lakin benim için daha epey dıştan içe gelişiyor problem. Çok sevdiğim bir ahbabımın kelamıdır, “Sokak adama omurga takar,” kederi, ben seviyorum sokakta olmayı. Sokakta konutumda olduğum kadar özgür olamıyorum, diğer insanların yaşayabildikleri biroldukça şeyi yaşayamıyorum olağan olarak lakin bu da mesleğimin birlikteinde getirdiği bir paket.
Farklı bir şöhret profilisiniz. Gümüşlük’te de görüyordum, sabah termosunuzla, radyonuzla, köpeklerle birlikte deniz kenarına yayılıyordunuz. Çok kendinize ilişkin bir dünyanız var, değil mi?
Tek çocuk olmaktan herbiçimde, kendi kendime vakit geçirmeyi fazlaca seviyorum ben. O yüzden de oyuncağım oldukçatur.
Nasıl oyuncak?
Bir sürü oyuncağım var benim. Hamurlarım var, kitaplarım var, aşağıda bir odam var, orada canım ne istiyorsa onu yapıyorum. Yazmak istiyorsam yazıyorum, eserlerimin fotoğraflarını çekiyorum. Boyamak istiyorsam boyuyorum. Her oyuncağım elimin altında oluyor. Giderim araştırırım, bulurum en hoşunu, en uygununu. O senin sabah gördüğün de büsbütün bütün kış yorulmuş bir tane kız çocuğunun kendine bir alan yaratması aslında. Tek başıma yapabilirim biroldukca şeyi. Tiyatroya, sinemaya tek başıma gidebilirim, kendi kendime yemek hazırlayıp, kendime mum yakıp yemeğimi yiyebilirim. Kendime sabah uyandığımda müziğimi açabilirim, balkonda kahve keyfini yapabilirim. Severim kendimi eğlemeyi. O yüzden de ne var ise konutumda var. Bir de tek başıma konutumda nasıl varlık gösterebiliyorsam, sokakta da bunu yapabiliyorum. Bir sefer örneğin, bir sabah, çıktım Asmalımescit’ten Fenerbahçe Burnu’na kadar yürüdüm kulağımda müzikle. O anda ne istiyorsa canım onu yapabilirim. Anneannem “Akıllı olup dünyanın kahrını çekeceğine, meczup ol dünya senin kahrını çeksin,” sıkıntısı. Bu benim için kendime yaptığım en hoş mecnunluk
Kimseye bir kahır vermiyorsunuz ancak.
Vermiyorum olağan ki ancak yadırgıyor beşerler kimi vakit. Zira beşerler yalnız kalamıyorlar artık epey. Herkes o kadar birbirine bağımlı ki. Ancak bunun niçini de yetiştirilme biçimimiz, coğrafyamız. Tek başına bir şey yapmak istiyorsan bencil oluyorsun, yalnızca kendini düşünüyor oluyorsun. Senin kişisel hakkın, sonucun ya da özgürlüğün, alanın olduğu fikrine kimse inanmak istemiyor. niye? Zira biz epey kalabalık ailelerde büyümüş çocuklarız. Haydi oraya da bir arada gidilsin, haydi bu çay da birlikte içilsin. Paylaştıkça keyifli oluyoruz. Ben de öyleyim. Bakma bu biçimde söylüyorum lakin gelsin arkadaşlarım, dostlarım, sofra kurayım, eğlenelim, içelim, yiyelim, doğal ki ben de epeyce memnun oluyorum. Yalnızca o bağımlı olma hâli fazlaca acayip. Ben seviyorum tek başıma vakit geçirebilmeyi. Zira bu biçimde düşünebiliyorum galiba bu oyunculuk seyahatinde, yaş da yavaş yavaş ilerledikçe, ruh oturup daha da katmanlandıkça, hayatta her güne ne kadar katmanlı bakıyorsan, karakterlere de o denli bakmaya başlıyorsun. örneğin bundan 10 sene evvel olsaydı şüphesiz bu role apayrı bakıyor olabilirdim, 10 sene daha sonra da daha farklı olacak. Uzun sürmesini isterdim olağan ki lakin talihi bu kadarmış.
İzlerken beni etkileyen farklı bir tutumu, kuvvetli bir duruşu olması oldu. Daima birebir stil bayanlar görmekten kötülük geldi içimize.
Televizyon birazcık o denli. Dijitalde daha özgürsün nispeten. Başını biliyorsun, sonunu biliyorsun, sekiz kısım önüne senaryo gelmiş oluyor. Uzun bir sinema sineması çeker üzere her şebir daha ince ince çalışıyorsun. Lakin televizyon dizilerinde bu biçimde bir bahtın olmuyor, kimi vakit beş kısım evvel ne oynadığını unutabiliyor insan karakter seyahati içerisinde. Daima tıpkı aksa gidildi bence maalesef müddetler yüzünden. Daima basma kalıp, daima arzulanan profiller çizildi. Kıssalar değişti ancak bayanlar birbirine benzedi. Bir iş tuttu, onun bir gibisi yapıldı. bu biçimde da sıkışıyor natürel kesim. Bir de sansür var, otosansür var, ne kadar özgün olabiliyorsun ki aslına bakarsan? Kendini sıyıran işleri tenzih ederim.
Oynadığınız dizilerde “Bu bayan bu biçimde değildi, apayrı birine dönüştü,” söylemiş olduğiniz olmuş mudur?
Toplumsal medya reaksiyonlarına nazaran öykülerin dönüştüğüne şahitlik ettim. Yolda kimi üretimciler karar değiştirebiliyorlar ya da birtakım kanallar. Her üretimin seyircinin tepkisine bakılırsa öyküsünü şekillendireceğini sanmıyorum lakin başıma geldi mi diye sorarsan, evet, öykünün evrildiğini gördüm seyircinin tepkisine bakılırsa. Lakin oynadığım bir bayan, buradan nasıl buraya geldi demedim, tuttuğum vakit hiç bırakmadım ben karakteri güya. Çok taban tabana zıt, beni ürkütecek derecede diğer yere gidecek bir noktaya da hiç gelmedi esasen. Direktör, senarist, oyuncu ne kadar birbiriyle irtibat hâlinde olursa o kadar yeterli ya nihayetinde, ben şanslıydım o hususta. İlgilerim daima hoş oldu.
Kimi oyuncular dijitalde seçenekler arttıkça “Artık ben ana akıma iş yapmayayım,” noktasına geldi. Siz direniyorsunuz.
Gönül ister ki iki mecrada da ol, hepsini bir arada yapabil lakin alışılmış şu an dijitalin sunduğu özgürlük alanı ve çalışma şartları hayli daha cazibeli geliyor. Televizyonda bir kısmı altı günde çekiyoruz. Dijitalde kimi vakit tek bir sahneyi bir gün boyunca çekebilme lüksün oluyor. Bu bir oyuncu için harikulade bir şey. Biz bunu unutmuşuz uzun yıllardir. Ben birinci Netflix’e dijital işimi yaptığım vakit onun şokunu yaşadım. O tecrübemde yaşadığım sinema tadı, o her şeyin düşünülmüş olması muazzam. Sana yalnızca orada kendini sahneye bırakmak, üzerine daha da eklemek, keyfini sürmek kalıyor .Ana akımda da keyifli yapıyoruz lakin vakit hayli dar ve yapacak epeyce iş oluyor. Benim için bir iş yaparken emel yapabildiğimin en uygununu yapmak ötürüsıyla televizyona iş yaparken hayat haftanın altı günü daima işe gidip geldiğin, akşam meskenine belgisiz saatlerde döndüğün, çarçabuk senaryona baktığın, perperişan yattığın bir biçime dönüşüyor. Bunu hiç kimse istemez lakin maalesef bu biçimde. O yüzden de bunu yapmaktan vazgeçmiş meslektaşlarımı hayli net anlayabiliyorum. Ben hâlâ direniyor muyum, evet direniyorum. Zira o denli hissediyorum. Hissetmediğim bir şey olsaydı, çıkıp oynamazdım diye düşünüyorum.
Dizilerde oynamaya konservatuvardeyken başlamıştınız, değil mi?
2007’de birinci dizimi yaptım. 2006’da girmiştim konservatuvara. Öğrenciyken başladım ancak beceremedim.
O ne demek?
Olmadı, kâfi değildim. hiç bir tecrübem yoktu ve başrol olarak bir anda bir işin ortasında gördüm kendimi. Hiç de hakikat yönlendirildiğimi düşünmüyorum o devirler. Birilerinin bana doğruyu söylemesi gerekiyordu, “Bir dakika kızım, konservatuvara yeni girdin, tamam lisede de tiyatro okudun lakin bunlar kâfi değil, seni bizim buraya koymamız ateşe atmak aslında, dur bakalım bir,” hani. Hiç kimse bu biçimde bir şey söylemedi. Ben de bodoslama bir anda bir işin ortasında buldum kendimi bir heves. daha sonra işin kendisi de başarısız oldu, ben de başarısızdım. Düşünsene 22 yaşındayım daha, senaryo gereği başıma pişmiş tavuğun başına gelmeyen bir sürü şey geliyor, hiç birini özümseyemiyorum, anlayamıyorum. İntihar ediyorum, gebe kalıyorum, o bir vakit içinderın klişe dizi senaryolarının içerisinde başrollerin başına gelen olaylar silsilesi var ya. hiç birini mümkün değil anlamam, nasıl tabir edeyim kendimi? Kulaktan dolma basmakalıp prosedürler de yetmiyor sana, daha ruhun oturmamış ki. Üstüne üstlük kilometre de almamışsın. Otomobil sürmeyi yeni öğrenmişsin, oturmuşsun direksiyonun başına, arazidesin, altında ne var? Range Rover. daha sonra iki-üç kez daha kalkışmalarım oldu. Baktım ki olmuyor, o periyotta de uğursuz ilan ediyorlardı işleri tutmayan başrol oyuncularını. Dedim ki, “Adım uğursuza çıkacak, daha sonra inmeyecek. Tekçe saçmalama, demek ki yapamıyorsun, inat etme, bir şeyler eksik, evvel onları tamamla, acelen yok.” daha sonra konservatuvarın bitimine kadar bekledim. Ne vakit en azından düzgün bir audition verebileceğime inanacak noktaya geldim, bu biçimde başladım bir daha. Yıl 2010’du. “Yer Gök Aşk Oldu” işte aslına bakarsan.
Hoş bir bayan olmak avantaj mı oldu dezavantaj mı diye soracaktım fakat biraz dezavantaj olmuş size başlarken anladığım.
Alışılmış o denli oldu. Bence hâlâ hoş olmak, televizyonda dezavantaj. Görüyorum, fazlaca hoş çocuklar, hoş güzel kızlar, daima yolda, alanda öğreniyorlar hâlâ her şeyi. Biz de o denli öğrendik ancak bir şeyler değişmiş olmalıydı. Güzel değişiyor da. İşte oyuncu koçları var, yeni teknikler deneniyor, bence bizden daha şanslı ve etkinler o manada. Ancak televizyonda bir kız hoş olduğu vakit epeyce fazla çirkinleşmeye hakkı yokmuş üzere davranılır.
Siz de bu biçimde bir şey yaşıyorsunuz bu biçimde?
hayatıştım küçükken. Ben direte direte örneğin sevgili Gül Oğuz’a “Zişan’ı oynamak istiyorum,” dediğimi hatırlıyorum. Zira istemiyordum başrol olmak, aman daima hoş olsun derdi. bu biçimdeki aklım ve yansım bu biçimdeydi. Yaptığımız işin ticari olduğunu kabul etmemekte direndiğim vakit içinderdı. Lakin televizyonun öyküsü bu aslına bakarsan.
Hayatta bu biçimde bir tasanız var mı, hoş kalmalıyım, daima bakımlı olmalıyım üzere?
Ö Yani, televizyonda iş yaptığım sürece alışılmış ki. Telaş değil fakat ihtimam gösteriyorum. Yaşantıma, beslenmeme, bakımıma ihtimam gösteriyorum ancak ömrün bir gün, bir anda değişebileceğini bildiğim için, oraya takık hayatıyorum. Ancak hoş bir bayansan, hoş kalmak istersin olağan ki. Kim istemez? Şayet bir badiren yoksa, kendine bakmayı seversin, bir de benim mesleksel olarak bunu ekstradan yapmam icap ediyor. Tek fark bu.
Vestel Sade Türk Kahvesi Makinesi ile hem kıvamı tam Türk kahvesinin birebir vakitte keyifli sohbetlerin tadını çıkarın!
Sponsorlu İçerik
Bu sene yeni bir alan açtınız kendinize, bir mücevher markası kurdunuz. Nasıl gündeme geldi bu? Çizimle aranız yeterli miydi daima?
O denli oturup profesyonelce fevkalade şeyler çizebilen bir insan değilim fakat daima kendi kendime bir şeyler karalarım ya da boyarım. Bu pandemi süreci bir farkındalık aslında benim için: Oynayamadığım müddette ne yapacağım? Ne yaratabileceğim kalıcı? Bu markanın hissiyatı o denli doğdu. Hem benim o dönemki yaşama sevincimden tıpkı vakitte kalıcı olma gayreti, yok oluşa karşı bir direniş üzere. Hissettiklerime, niyetlerime vesile olması için bir şey seçmem gerekiyordu. Olağanda müellifim aslında, fakat niçinse oraya bir türlü gitmedi elim ve başladım çizmeye, düşünmeye, bu mücevherler çıktı karşıma. Aslında birazcık beni buna teşvik eden Dilara Karabay oldu, Simurg Inn’in yaratıcısı. Orada doğdu bu kıssa. Ben daima kaçıp giderim oraya, arınmaya, kendimi dinlemeye. Bir gün dedim ki “Sence ben bunu yapabilir miyim Dilara?” O da “Yaparsın, birebir vakitte o denli bir hoş yaparsın ki,” dedi. daha sonrasında ben ürettiklerimi onunla paylaştım, o da bana el verdi diyeyim. Ustasıyla tanıştırdı beni. Yoksa hayli hırpalanabilirdim, Kapalıçarşı içerisinde yem olabilirdim kurtlara.
Siz çiziyorsunuz, ustaya yaptırıyorsunuz.
Evet, sadekârlığım yok çabucak hemen.
Lakin niyet var anladığım.
Var, var. Sadekâr arkadaşlarım oldu benim fakat acayip bir emek sadekârlık, mıhlayıcılık. Çok acayip bir vakit istiyor. Tam bir usta – çırak münasebeti lazım. Birazcık daha sakin, daha vakti bol bir hayat istiyor. Benim o denli bir vaktim yok şu anda fakat bütün süreci onlarla birlikte yaşıyorum sayılır. hayatımda hiç gitmediğim kadar Kapalıçarşı’ya gittim. Evvelce “Eminönü’nde yoksa, dünyada yoktur,” mottosuyla gezmeye giderdik en çok. Beyazıt’ta okurken en büyük zevkim, Beyazıt’tan aşağıya yürümekti; Kapalıçarşı, Mısır Çarşısı, Cağaloğlu. Ancak hiç bu kadar dükkân dükkân, han han, içlerine girip de dehlizlerini tanımamıştım.
Hangi gereçleri kullanıyorsunuz tasarımlarınızda?
Şu an altın ve kıymetli taşlar, yarı bedelli taşlar. Lüks mücevhere adım adım ilerliyorum diyebilirim aslında. Seyahati oraya gidecek daha doğrusu. Bir de birazcık daha satın alınabilir, ulaşılabilir bir koleksiyonumuz daha var, o da yaza çıkacak. Bronz üzerine altın kaplama, onda da bir daha taşlar var.
Taşlarımı da daima kendim seçtim, dizaynlarını kendim yaptım. O koleksiyonun da kendi ortasında kıssası var. Çıkışımız Vanilla Sky, şubat ayında gelecek olan koleksiyon Deep Sea.
Bu isimlerin sizin için manası nedir?
Benim bakmaktan ve kendimi kaybetmekten en memnun olduğum iki derin boşluktur gökyüzü ve derin deniz. Buradan yola çıktım. İki sayısının da hayatımda hayli enteresan bir yeri var. İkizler burcu olmam bir yana ömrümde bir sürü ‘iki’lerim var topladığım, farkında olmadan. Bunu son gittiğim bienal sırasında Mardin’de keşfettim. Aslında iki yaşında olduğumu, ruhumun ömür seyahatinde yedi vadiden çabucak hemen ikinci vadide, arayış vadisinde olduğunu, bunun üzere birfazlaca şeyi fark ettim, hatta Mardin’de tanıştığım Tacettin isminde, masalcı olarak da bilinen bir bakır ustası ile bunu uzun uzadıya konuşmuştuk. Tüm bu bilgi aklımın bir köşesinde o denli kalmıştır.
Öteki yandan çocukluğumdan beri benim için derinlikli ve spiritüel vakit içinderda etrafımda kelebekler uçuştuğunu fark ederim. Kelebekleri daima hayli sevdim hatta 17 yaşında birinci dövmemi kelebek yaptırmışımdır. daha sonra 19 Haziran’da, kelebeklerin kozasından çıktığı bir devirde doğduğumu öğrendim. Anlat anlat bitmez bunlar, daima birikmişti benim hayatımda. daha sonra dedim ki bunların hepsi bir ortaya gelse sanki ne olur? Envaiçeşit mücevher kelebek gördüm hayatta lakin bir adedini bile alıp takmamışımdır. Zira hiç sevemedim. Dedim ki, “Acaba kendi kelebeğimi mi yapsam ben?” Ancak bu yalnızca kelebek olmamalı; zıtlıkları, ikileri de tıpkı benim üzere ortasında saklamalı. Kelebek de iki kanatlı, onun da bir görünen bir de görünmeyen yanı var. Bütün bu manaların içerisinde dolaşırken bir form keşfettim. Form benim alametifarikam değil, aslında bildiğimiz bir form fakat kelebeğimle bence dayanılmaz birleşti ve modelleri tasarladım. Öbür koleksiyonda da denizin derinlikleri var. Deniz kabukları ve her birinin öyküleri.
Öyküleri siz yazıyorsunuz. Kitap da olurlar mı sanki?
Yok canım, o kadar haddimi aşmam. Daima bir hayalim vardı, bir gün yazabilmek fakat niçinse 40’ımdan daha sonrasını hayal ettim onun için. güçlüydi edebiyatım okul senelerımda, severim de yazmayı. Konuşmaktansa kendimi yazarak daha düzgün tabir edebildiğimi düşünüyorum. O yüzden, tahminen ileride niye olmasın diyebilirim ancak hiç bir savım yok şu an ya da bu biçimde bir tasarım da yok. Hayat ne getiriyorsa.
Pekala, 35 için nasıl bir şey hayal ediyordunuz? Ona yakın bir yerde misiniz?
ömrüme dair hiç hayal kurmuyorum ben.
Küçükken de mi kurmazdınız?
Kurardım. Şöyle, ileriye dönük hayal kurmuyorum diyelim. Daima bir daha sonraki basamağa yanlışsız kısa vadeli hayaller. Bundan daha sonra ne yapıyorum, o denli biraz. Zira hayat o denli geliyor. Ben 16 yaşındaydım sakatlandığımda. bu biçimdea kadar büyüdüğümde fazlaca düzgün bir balerin olacağım diye çalışıyordum, hatta okulum olacaktı. Hayat bir biçimde dedi ki, “Hayır, sen bunu yapamayacaksın.” Şu anda fazlaca memnunum hayatımdan farklı sıkıntı ancak bir anda bir U dönüşü oldu işte. bu biçimde bu vakittir ileriye dönük hayal, “10 sene daha sonra bu biçimde bir şey olsun, 35’im şöyleki olsun, 40’ım bilmem ne,” demedim hiç. Ancak tüm bu bakış açıma karşın 35’im enteresan geldi yani.
Ne manada?
Suyun bu kadar bir anda derinleşeceğini hiç düşünmemiştim. Her şey bir anda haddinden çok derinleşti güya. Su altında gözlüklerinle yüzdüğünü hayal et, gidiyorsun gidiyorsun, bir anda bir kırığa gelirsin, yükseklik korkusu üzere. O denli bir kırılma oldu benim hayatımda. Bir anda o kadar derin bir dünyanın ortasında buldum ki kendimi ancak o benim iç dünyam da olabilir, bilmiyorum.
“İç hesaplaşmamı yaptığım dönemdeyim,” demiştiniz. Nelerle karşılaştınız?
35’imde küçük bir sıhhat sorunum oldu. Onun daha sonrasında birazcık daha kendime döndüğüm bir devir başladı. Lakin akranlarımla konuştuğumda da daima bana dedikleri şu: “Biz de aşağı üst tıpkı periyotlarda bir vesileyle kendi içsel seyahatimize döndük.” Affetmek için ya da değişmek için evvel anlamak gerekiyor ya, bu biçimdea kadar anladığımı sandığım lakin anlamadığım ne epeyce şey varmış, onu fark ettim. En büyük iç hesaplaşmam bu diyebilirim. Seni dinliyorum, seni anladığımı sanıyorum fakat aslında anlamadığımı, 35’ten daha sonra fark ettim. Yani öbür bir tamamlanma seyahati başladı benim için. Herkesi daha diğer anlamak, daha öbür bir hürmetle bakmak. Bakış açım daha da derinleşti bu biçimde hissediyorum.
Ne hoş, bu bir memnunluk getirmiştir inşallah. Getirdi, getirmez mi?
Daha yavaşça hissediyorum kendimi. Ağırmışım. Daha doğrusu kendi kendime ağırlaştırıyormuşum hayatımı. Artık aslında yüküm daha ağır bulunmasına karşın daha yavaşça hissediyorum.
Demin Kapalıçarşı civarında hiç gelmediğim kadar gezdim dediniz, sokakla bağınızdan da kelam ediyorsunuz. Bu kadar ünlü olup bir daha de sokakta rahat edebiliyor musunuz?
Çok rahatım. Tramvaya biniyorum örneğin, Kabataş’tan binip Nuruosmaniye’de iniyorum ve hiç de rahatsız edilmiyorum. Kendimi bir dünyanın içine sıkıştırmayı sevmiyorum ben. Zira dış dünyaya karışmazsam rahat edemem ki. İşimi de hakkıyla yapamam. Dört duvar içinde ne kadar ne üretebilir ki insan? Üreten dâhileri bilemem lakin benim için daha epey dıştan içe gelişiyor problem. Çok sevdiğim bir ahbabımın kelamıdır, “Sokak adama omurga takar,” kederi, ben seviyorum sokakta olmayı. Sokakta konutumda olduğum kadar özgür olamıyorum, diğer insanların yaşayabildikleri biroldukça şeyi yaşayamıyorum olağan olarak lakin bu da mesleğimin birlikteinde getirdiği bir paket.
Farklı bir şöhret profilisiniz. Gümüşlük’te de görüyordum, sabah termosunuzla, radyonuzla, köpeklerle birlikte deniz kenarına yayılıyordunuz. Çok kendinize ilişkin bir dünyanız var, değil mi?
Tek çocuk olmaktan herbiçimde, kendi kendime vakit geçirmeyi fazlaca seviyorum ben. O yüzden de oyuncağım oldukçatur.
Nasıl oyuncak?
Bir sürü oyuncağım var benim. Hamurlarım var, kitaplarım var, aşağıda bir odam var, orada canım ne istiyorsa onu yapıyorum. Yazmak istiyorsam yazıyorum, eserlerimin fotoğraflarını çekiyorum. Boyamak istiyorsam boyuyorum. Her oyuncağım elimin altında oluyor. Giderim araştırırım, bulurum en hoşunu, en uygununu. O senin sabah gördüğün de büsbütün bütün kış yorulmuş bir tane kız çocuğunun kendine bir alan yaratması aslında. Tek başıma yapabilirim biroldukca şeyi. Tiyatroya, sinemaya tek başıma gidebilirim, kendi kendime yemek hazırlayıp, kendime mum yakıp yemeğimi yiyebilirim. Kendime sabah uyandığımda müziğimi açabilirim, balkonda kahve keyfini yapabilirim. Severim kendimi eğlemeyi. O yüzden de ne var ise konutumda var. Bir de tek başıma konutumda nasıl varlık gösterebiliyorsam, sokakta da bunu yapabiliyorum. Bir sefer örneğin, bir sabah, çıktım Asmalımescit’ten Fenerbahçe Burnu’na kadar yürüdüm kulağımda müzikle. O anda ne istiyorsa canım onu yapabilirim. Anneannem “Akıllı olup dünyanın kahrını çekeceğine, meczup ol dünya senin kahrını çeksin,” sıkıntısı. Bu benim için kendime yaptığım en hoş mecnunluk
Kimseye bir kahır vermiyorsunuz ancak.
Vermiyorum olağan ki ancak yadırgıyor beşerler kimi vakit. Zira beşerler yalnız kalamıyorlar artık epey. Herkes o kadar birbirine bağımlı ki. Ancak bunun niçini de yetiştirilme biçimimiz, coğrafyamız. Tek başına bir şey yapmak istiyorsan bencil oluyorsun, yalnızca kendini düşünüyor oluyorsun. Senin kişisel hakkın, sonucun ya da özgürlüğün, alanın olduğu fikrine kimse inanmak istemiyor. niye? Zira biz epey kalabalık ailelerde büyümüş çocuklarız. Haydi oraya da bir arada gidilsin, haydi bu çay da birlikte içilsin. Paylaştıkça keyifli oluyoruz. Ben de öyleyim. Bakma bu biçimde söylüyorum lakin gelsin arkadaşlarım, dostlarım, sofra kurayım, eğlenelim, içelim, yiyelim, doğal ki ben de epeyce memnun oluyorum. Yalnızca o bağımlı olma hâli fazlaca acayip. Ben seviyorum tek başıma vakit geçirebilmeyi. Zira bu biçimde düşünebiliyorum galiba bu oyunculuk seyahatinde, yaş da yavaş yavaş ilerledikçe, ruh oturup daha da katmanlandıkça, hayatta her güne ne kadar katmanlı bakıyorsan, karakterlere de o denli bakmaya başlıyorsun. örneğin bundan 10 sene evvel olsaydı şüphesiz bu role apayrı bakıyor olabilirdim, 10 sene daha sonra da daha farklı olacak. Uzun sürmesini isterdim olağan ki lakin talihi bu kadarmış.
İzlerken beni etkileyen farklı bir tutumu, kuvvetli bir duruşu olması oldu. Daima birebir stil bayanlar görmekten kötülük geldi içimize.
Televizyon birazcık o denli. Dijitalde daha özgürsün nispeten. Başını biliyorsun, sonunu biliyorsun, sekiz kısım önüne senaryo gelmiş oluyor. Uzun bir sinema sineması çeker üzere her şebir daha ince ince çalışıyorsun. Lakin televizyon dizilerinde bu biçimde bir bahtın olmuyor, kimi vakit beş kısım evvel ne oynadığını unutabiliyor insan karakter seyahati içerisinde. Daima tıpkı aksa gidildi bence maalesef müddetler yüzünden. Daima basma kalıp, daima arzulanan profiller çizildi. Kıssalar değişti ancak bayanlar birbirine benzedi. Bir iş tuttu, onun bir gibisi yapıldı. bu biçimde da sıkışıyor natürel kesim. Bir de sansür var, otosansür var, ne kadar özgün olabiliyorsun ki aslına bakarsan? Kendini sıyıran işleri tenzih ederim.
Oynadığınız dizilerde “Bu bayan bu biçimde değildi, apayrı birine dönüştü,” söylemiş olduğiniz olmuş mudur?
Toplumsal medya reaksiyonlarına nazaran öykülerin dönüştüğüne şahitlik ettim. Yolda kimi üretimciler karar değiştirebiliyorlar ya da birtakım kanallar. Her üretimin seyircinin tepkisine bakılırsa öyküsünü şekillendireceğini sanmıyorum lakin başıma geldi mi diye sorarsan, evet, öykünün evrildiğini gördüm seyircinin tepkisine bakılırsa. Lakin oynadığım bir bayan, buradan nasıl buraya geldi demedim, tuttuğum vakit hiç bırakmadım ben karakteri güya. Çok taban tabana zıt, beni ürkütecek derecede diğer yere gidecek bir noktaya da hiç gelmedi esasen. Direktör, senarist, oyuncu ne kadar birbiriyle irtibat hâlinde olursa o kadar yeterli ya nihayetinde, ben şanslıydım o hususta. İlgilerim daima hoş oldu.
Kimi oyuncular dijitalde seçenekler arttıkça “Artık ben ana akıma iş yapmayayım,” noktasına geldi. Siz direniyorsunuz.
Gönül ister ki iki mecrada da ol, hepsini bir arada yapabil lakin alışılmış şu an dijitalin sunduğu özgürlük alanı ve çalışma şartları hayli daha cazibeli geliyor. Televizyonda bir kısmı altı günde çekiyoruz. Dijitalde kimi vakit tek bir sahneyi bir gün boyunca çekebilme lüksün oluyor. Bu bir oyuncu için harikulade bir şey. Biz bunu unutmuşuz uzun yıllardir. Ben birinci Netflix’e dijital işimi yaptığım vakit onun şokunu yaşadım. O tecrübemde yaşadığım sinema tadı, o her şeyin düşünülmüş olması muazzam. Sana yalnızca orada kendini sahneye bırakmak, üzerine daha da eklemek, keyfini sürmek kalıyor .Ana akımda da keyifli yapıyoruz lakin vakit hayli dar ve yapacak epeyce iş oluyor. Benim için bir iş yaparken emel yapabildiğimin en uygununu yapmak ötürüsıyla televizyona iş yaparken hayat haftanın altı günü daima işe gidip geldiğin, akşam meskenine belgisiz saatlerde döndüğün, çarçabuk senaryona baktığın, perperişan yattığın bir biçime dönüşüyor. Bunu hiç kimse istemez lakin maalesef bu biçimde. O yüzden de bunu yapmaktan vazgeçmiş meslektaşlarımı hayli net anlayabiliyorum. Ben hâlâ direniyor muyum, evet direniyorum. Zira o denli hissediyorum. Hissetmediğim bir şey olsaydı, çıkıp oynamazdım diye düşünüyorum.
Dizilerde oynamaya konservatuvardeyken başlamıştınız, değil mi?
2007’de birinci dizimi yaptım. 2006’da girmiştim konservatuvara. Öğrenciyken başladım ancak beceremedim.
O ne demek?
Olmadı, kâfi değildim. hiç bir tecrübem yoktu ve başrol olarak bir anda bir işin ortasında gördüm kendimi. Hiç de hakikat yönlendirildiğimi düşünmüyorum o devirler. Birilerinin bana doğruyu söylemesi gerekiyordu, “Bir dakika kızım, konservatuvara yeni girdin, tamam lisede de tiyatro okudun lakin bunlar kâfi değil, seni bizim buraya koymamız ateşe atmak aslında, dur bakalım bir,” hani. Hiç kimse bu biçimde bir şey söylemedi. Ben de bodoslama bir anda bir işin ortasında buldum kendimi bir heves. daha sonra işin kendisi de başarısız oldu, ben de başarısızdım. Düşünsene 22 yaşındayım daha, senaryo gereği başıma pişmiş tavuğun başına gelmeyen bir sürü şey geliyor, hiç birini özümseyemiyorum, anlayamıyorum. İntihar ediyorum, gebe kalıyorum, o bir vakit içinderın klişe dizi senaryolarının içerisinde başrollerin başına gelen olaylar silsilesi var ya. hiç birini mümkün değil anlamam, nasıl tabir edeyim kendimi? Kulaktan dolma basmakalıp prosedürler de yetmiyor sana, daha ruhun oturmamış ki. Üstüne üstlük kilometre de almamışsın. Otomobil sürmeyi yeni öğrenmişsin, oturmuşsun direksiyonun başına, arazidesin, altında ne var? Range Rover. daha sonra iki-üç kez daha kalkışmalarım oldu. Baktım ki olmuyor, o periyotta de uğursuz ilan ediyorlardı işleri tutmayan başrol oyuncularını. Dedim ki, “Adım uğursuza çıkacak, daha sonra inmeyecek. Tekçe saçmalama, demek ki yapamıyorsun, inat etme, bir şeyler eksik, evvel onları tamamla, acelen yok.” daha sonra konservatuvarın bitimine kadar bekledim. Ne vakit en azından düzgün bir audition verebileceğime inanacak noktaya geldim, bu biçimde başladım bir daha. Yıl 2010’du. “Yer Gök Aşk Oldu” işte aslına bakarsan.
Hoş bir bayan olmak avantaj mı oldu dezavantaj mı diye soracaktım fakat biraz dezavantaj olmuş size başlarken anladığım.
Alışılmış o denli oldu. Bence hâlâ hoş olmak, televizyonda dezavantaj. Görüyorum, fazlaca hoş çocuklar, hoş güzel kızlar, daima yolda, alanda öğreniyorlar hâlâ her şeyi. Biz de o denli öğrendik ancak bir şeyler değişmiş olmalıydı. Güzel değişiyor da. İşte oyuncu koçları var, yeni teknikler deneniyor, bence bizden daha şanslı ve etkinler o manada. Ancak televizyonda bir kız hoş olduğu vakit epeyce fazla çirkinleşmeye hakkı yokmuş üzere davranılır.
Siz de bu biçimde bir şey yaşıyorsunuz bu biçimde?
hayatıştım küçükken. Ben direte direte örneğin sevgili Gül Oğuz’a “Zişan’ı oynamak istiyorum,” dediğimi hatırlıyorum. Zira istemiyordum başrol olmak, aman daima hoş olsun derdi. bu biçimdeki aklım ve yansım bu biçimdeydi. Yaptığımız işin ticari olduğunu kabul etmemekte direndiğim vakit içinderdı. Lakin televizyonun öyküsü bu aslına bakarsan.
Hayatta bu biçimde bir tasanız var mı, hoş kalmalıyım, daima bakımlı olmalıyım üzere?
Ö Yani, televizyonda iş yaptığım sürece alışılmış ki. Telaş değil fakat ihtimam gösteriyorum. Yaşantıma, beslenmeme, bakımıma ihtimam gösteriyorum ancak ömrün bir gün, bir anda değişebileceğini bildiğim için, oraya takık hayatıyorum. Ancak hoş bir bayansan, hoş kalmak istersin olağan ki. Kim istemez? Şayet bir badiren yoksa, kendine bakmayı seversin, bir de benim mesleksel olarak bunu ekstradan yapmam icap ediyor. Tek fark bu.
Vestel Sade Türk Kahvesi Makinesi ile hem kıvamı tam Türk kahvesinin birebir vakitte keyifli sohbetlerin tadını çıkarın!
Sponsorlu İçerik