CatWalk
New member
Röportaj: Asu Maro
hayatın farklı noktalarında bir ortaya gelip sohbet ettik Nejat İşler’le. Bir yanıyla tanıdığım en “değişmeyen” insanlardan biri. Daima her an sıkılıp gidecek üzere, hiç bir şey umurunda değilmiş üzere. Ancak aslında daima de karşısındakini kırmamaya çalışan, fikirli bir tarafı var. Bir de daima hayli açık kelamlı. “Ben şöhretim, ağzımdan çıkana dikkat edeyim” yok. Bu haliyle de kendisinin de şaşırdığı kadar fazlaca seviliyor.
Bu sefer bizi bir ortaya getiren, son sineması “9.75” ve BluTV’de ikinci dönemi yayınlanmaya başlayan “Saygı 2” idi. Doğal olarak Ercüment Çözer’den başladık, sıradan bir dallanıp budaklandı sohbet.
Demin yolda etrafıma o gözle baktım, evet ya, hürmet büyük keder diye diye geldim. Siz hayatta bunu nasıl yaşıyorsunuz? Hürmet, ne tabir ediyor size?
Aslında Ercüment karakteri biraz benim karanlık gündüz düşlerimden de çıkma. kimi vakit delirince “Bir Samuray kılıcıyla İstiklal Caddesi’nin bir tarafınca girip öbür tarafınca çıkmak istiyorum,” üzere salak salak şeyler düşünüyordum. Daha epeyce kendime sinirleniyorum olağan. Ben biraz da dikkatliyimdir, gittiğim yerde çocuklara hayli fırça atmışlığım vardır, gıcık olurum çalışanlara düzgün davranmayan tiplere. Nezaket benim için şayet olmazsa olmaz bir kavram. Çocukluğumdan beri o denli. Bir şey kabalaşınca hoşuma gitmiyor. Ben de dışarıdan biraz kaba üzere gözüküyorum ancak işte bana biçilen rol var, o yüzden o denli gözüküyor aslında.
O nasıl oluştu sizce?
Arkadaşlarım da şaşırıyor lakin yapacak bir şey yok. Bir yerden daha sonra anlatmayı bırakıyorsun. kimi vakit de artık bu bir oyun oluyor ve gerçek hayatında da bir karakter oynamaya başlıyorsun. Zira onu senden istiyorlar. kimi vakit de kullanıyorum, bu da konforlu bir durum, kabalık. “Nejat’tır, yapar,” deyip geçiyorlar. Lakin ben onun arkasını taşıyorum alışılmış. İşi çözdük bu biçimde ancak o ben değilim.
Ercüment karakterini en başında nasıl oluşturdunuz?
Emrah Serbes, Ercan Mehmet Fazilet, Serdar Akar vardı en başta. Onlar yazıp getirdiler birinci “Behzat Ç.” vakti. Dedim zevkle, hoş, eğlenceli. Seviyordum esasen “Behzat Ç.” işini. Konuk oyunculuk üzereydi. “Ben,” dedim, “Artık televizyon dizisi yapmak istemiyorum, o denli başrol falan oynamak istemiyorum. Konuk, sekiz kısım ancak”. O sekizi taktım başa, sekiz hafta zira iri bir sinema sineması müddeti. Tamam dediler. Taş çatlasın 16 kısımdır oynadığım ve epey sevdiler. Bilmiyorum niçin makûs karakteri seviyorlar, onu da anlamış değilim de. daha sonra işte “Saygı” ile ilgili latife yapıyorlardı benle, “Behzat Ç.”de karışmıştı işler. bu biçimde “Hadi abi, yapalım abi,” dediği vakit birisi ben girerim daima. Oyun oynamayı sevdiğim için. Başta latife üzereydi, gerçek oldu.
yıllar ortasında sizinle Ercüment de değişti mi? Sonuçta onu oynayan birinci Nejat ile şimdiki Nejat içinde bir vakit var.
Açıkçası ikinci dönemde biraz değişiklik olacak. Ercüment insan olmayı deniyor. Spoiler vermeyeyim de, önemli deniyor. Lakin işte, olamıyor yani, olamaz.
Pekala sıkıntısı ne?
Sıkılıyor. Her şey o kadar kolay ki herif için. Sıkılıyor ve oyuncaklar buluyor kendine. İnsan olmayı deniyor lakin. O garip bir durum.
Öncesinde de bu tahminen tehlikeli bir şey lakin sempatik tarafları vardı aslına bakarsanız.
Bilmiyorum. Onu sen söylüyorsun.
Ona hak verdiğin durumlar oluyor.
Senin başta söylemiş olduğin şeyi kaşıyor. İnsanların kendi ömürlerinde düşündükleri şeyleri söylüyor aslında. Yapıyor da. Zira yapabiliyor. Çok kudretli bir herif. Beşerler galiba o yüzden seviyorlar. Aklından geçer, metroya bindin, bir şey oldu, dalmak istersin. Bu dalıyor, sorun yok onun için. Dalmak demek de alıyor, tedavi ediyor, dışarı çıkarıyor.
Yani, dışarı derken. Toprağa.
Yok, salıyor da. Bu dönemde nazaranceğiz saldıklarını.
Bir yandan desteklediği Savaş’la Helen’in ilgilendiği hususlar da bayana şiddet, çocuk istismarı falan olunca insanın onları sevesi geliyor.
Doğal, daima 3. sayfa haberleri. Artık 1. sayfaya çıktı. 24 saatimiz bunlarla dolu. İnterneti aç, gazetelerin sitelerini dolaş; bayan cinayetleri, istismar, görüntüler bir sürü. Garip. Yalnızca Türkiye de değil, dünya garip bir şey yaşıyor. Türkiye biraz fazla yaşıyor olabilir. Zira biz sıcak bir yerdeyiz ya, coğrafyayla ilgili herbiçimde.
Şundan emin olamıyorum. Evvelden daha mı az duyuyorduk yoksa hayli mu arttı?
İkisi de. Doğal bu ‘80’lerden daha sonraki yeni dünya tertibinde vakti yok kimsenin ve kırıcı herkes. Bunun ortasında Thatcher’lar da var, Reagan’lar da var, Gorbaçov’lar da var, hepsi var. Dünyayı bir markete çevirdiler, neyi kapabilirsen. Var ya o denli, bilmem ne Cuma, bilmem ne Pazartesi yapıyorlar, açıyorlar kapıları. Her gün o denli geçiyor, ne kapabileceksin oradan. Tişört, don, un, krema, hiç işine yaramayacak şeyleri de alıyorsun. Almak için yani.
Bu hoyratlıkla şiddet de arttı.
Artıyor alışılmış. Birini itmek zorundasın onu almak için.
Bir de herbiçimde bu görüntüleri bakılırsa nazaran nitekim, bunun daha yapılabilir olduğunu da görüyorsun değil mi?
Bir şey demedikçe kimse, yapıyorlar yapıyorlar, salıyorlar. Toplumsal medya yükleniyor, hop tekrar geri alıyorlar, hop tekrar salıyorlar. Bir şey olsa insan ferahlayacak, tahminen de duracak da birtakımı. Ercüment’in varlığı da o yüzden enteresan geliyor galiba insanlara. Zira o affetmiyor yani. Devlettenmiş, bürokratmış, askermiş, polismiş, yok sivilmiş, sanatçıymış, bayanmış, hiç fark etmiyor onun için.
Bu dönem ne olacak bilmiyorum lakin bayan karakterleri biraz tatsız bulduğumu söylemeliyim. Ezik bir anne, hırstan her şeyi yapan bir televizyoncu.
Bu sefer kuvvetli bir bayan var. Koyabildiler.
Sevindim. Zira siz bir erkek olarak bunun eksikliğini görmüyor musunuz diye merak ediyorum sinemalarda, dizilerde.
Görüyorum lakin nasıl diyeyim artık, dünyada da bu biçimde. Olmuyor, çıkmıyor bayan öyküsü düzgün. Bir iki tane oluyor, ona da nazar boncuğu olsun diye bir tane Oscar veriyorlar, yolluyorlar. Üç dört sende bir tane çıkıyor işte.
Bayan kıssasını geçtim ben. Erkek öyküsünün ortasındaki yanlışsız düzgün bayandan bahsediyorum.
Dünya genelinde sinema erkek hâkim bir iş. Maalesef. Yapacak hiç bir şey yok bununla ilgili. Bunu şuna bağlıyorum biraz; süratli anlaşıyor erkekler ortalarında. Bayanlarla iş biraz dallanıp budaklanıyor. Kimsenin de o denli bir vakti yok. Amerikalılar için derler ya, yapımcıya gidip sinemasını anlatmak istediğinde “Bir cümleyle bana anlat sineması,” der. Bir bayan bir cümleyle biraz güç anlatır. Anlatmak da istemez aslında, bir yandan da. Garip bir örnek oldu lakin anladın demek istediğimi. Süratli ilerlediği için, erkeklerle dönüyor iş.
bu biçimde tahlil daha fazlaca bayan müellif ve direktörde.
Bence de. Bir de sinemaya giden de aslında bayan. Müşteri bayan olunca, daima erkek kıssası anlatılıyor. Hoş erkekler, onlara baksın millet, “Ah benim de şu biçimde bir manitam olsa, şöyleki bir oğlum olsa, şöyleki bir kardeşim, ağabeyim olsa,” falan diye, o denli gidiyor herbiçimde bayanlar. Bir erkek dışarı avlanmaya çıkar, durup dururken “Hadi bir sinemaya gidelim,” demez ki. Bir manitacılığa sarfiyat yani.
Ercüment’i de bu hisle mı izliyor bayanlar sizce? Şöyle bir manitam olsa…
Vallahi hiç bilmiyorum. Konuta giren işlerde daha değişik doğal. Bak orada örneğin Türkiye’de de bayan işi çoğaldı. Eskisi üzere değil.
Evet, erkekler de bayan kıssası yazmayı deniyorlar, kimi vakit denemeseler mi sanki dediğim oluyor.
Çok güç ya, bir bayan dünyası yaratmak. Ben denemem bile.
Son periyodun sinemalarını takip ediyor musunuz?
İşim olmadığı vakit günde dört sinemadan aşağı seyretmem. Yeniler, eskiler, hayli daha eskiler, bulurum bir şey illa ki. Sabırlı bir seyirciyim de ben, o denli çabucak kanal değiştirmem, makûs sinema bile olsa. Fakat kimi vakit heyet müri oluyorsun ya, en hoşu o oluyor. Bu sene millet ne yaptı, nereye geldi?
Biz galiba 2013’de konuşmuşuz, sanat sinemalarından şikâyet etmişsiniz. İşte, “Duruyor adam, konuşmuyor, duruyor, hala duruyor,” diye.
Bu ortada ben de yaptım o işleri. Yaptım da ne bileyim, ben en hayli kovboy sineması seviyorum. Başı muhakkak, sonu muhakkak, ne olacağı aşikâr. O mantığı seviyorum. Biraz daha net her şey. Şizofrenik değil. Kurguda örneğin bir ileri gidip bir geri gitmiyoruz. Düz devam ediyor.
Son sinemanız “9.75” için neler düşünüyorsunuz?
Bence güzel sinema. Mehmet Eroğlu en beğendiğim roman müelliflerinden biri ve denk düştü, inanılmaz bir şey. Hiç soru sormadan kabul ettim. Biraz da tırnak ortasında benden beklenen sivil hayat karakterini de yazıyor aslında. İşte umursamaz, biraz bıkkın, biraz dağınık bir tip. Artık ikincisini çekiyoruz, o da o denli, “İyi Adamın 10 günü”. Üç kitap bu, üçleme olacak. Uluç Bayraktar çekiyor. “İyi Adamın 10 Günü”, “Meraklı Adamın 10 Günü”, “Kötü Adamın 10 Günü”. Yeterli adamdan makus adama gerçek gidiyor. Hayat onu o denli bir yere getirecek sonunda.
Ne diyor tanıtımda, Kemalettin Tuğcu romanları üzere bir çocukluğu var. Ne demek o sanki?
Acıklı. Yetimhanede büyümüş. Benim de vardır o denli şeylerim, acırdım kendime ufakken. Ömer Seyfettin yüzünden acırdım, “Kaşağı”. Çocukken kuş palazı olmuşum, birtakım şeyleri yemem yasaktı. Patates kızartması örneğin yasaktı, komşuya gidiyordum, oradan aşırıyordum ve acıyordum kendime. Bir okudum “Kaşağı”yı, kuş palazı olan bir karakter var. Direkt aldım yani. Feda eder ya orada kardeş kendini, o denli bir feda sıkıntısı bende de gelişti vakit ortasında. örneğin sınıfta biri bir şey yapar da onun cezalandırılmasını istemezsin, kendini kuvvetli hissedersin, “Ben yaptım,” dersin, o denli bir tip oldum daima ben.
Benim varsayımım biraz da kendi kendini yiyen biri olduğunuz.
Yedim yedim bitmedi çabucak hemen.
Tatlı bir görüntü izledim, toplumsal medyadan gelen soruları cevaplıyorsunuz. Beşerler epeyce endişeleniyor, kendinize âlâ bakıyor musunuz diye. Hiç tanımadığınız insanların bu biçimde bir sıkıntısı var.
Dün de Uluç “Seni sevmeyen yok, niçin o denli?” dedi. Ne bileyim dedim. Vallahi bilmiyorum, garip bir durum. Çok da nasıl diyeyim, adam akıllı bir herif değilim ki. kimi vakit hayli şımarık olabiliyorum örneğin. kimi vakit epeyce saygısız olabiliyorum. Ona karşın seviyorlar. Allah razı olsun.
Uygun bakıyor musunuz kendinize?
Olağan. Güzel bakmak ne demek ki? İşimdeyim, gücümdeyim.
bir daha eski röportajda “Artık platese başlıyorum,” üzere laflar var. Onlar aşikâr ki palavra oldu.
Natürel palavra.
“Yaşım benim sermayem,” de demişsiniz bu biçimde. Artık ne düşünüyorsunuz bulunduğunuz yaşla ilgili?
Vücut yaşlanıyor. Baş fazlaca yaşlanmıyor. Şu kadar yaşlanıyor olabilir, çabucak bir şeye atlamıyorum. aslına bakarsanız pek o denli bir tip değildim de uygunca ağırlaştı o iş. Yeterlice düşünüyorum bir şey yaparken.
İş için mi konuşuyoruz yoksa hayatla ilgili mi?
Her şey için. örneğin evvelden bir bayanla rahatça çabucak arkadaş, sevgili bir şey olunurdu lakin artık acayip korkuyorum.
Kırmaktan mı korkuyorsunuz, kırılmaktan mı?
İkisi de. Bir meskende biriyle yaşamayalı 12-13 sene falan oldu. Çok alıştım yalnızlığıma. Düşünüyorum bu biçimde, biri dolaşacak meskende, mutfağa girecek, bulaşık sesi, oradan bağıracak, fazlaca garip geliyor bana.
Pekala nasıl bir hayatınız var bu biçimde iş olmadığı vakit, biraz ondan bahsedelim.
Devamlı sinema seyrediyorum. Okuyorum. Bir de fazlaca iş var bu ortalar, proje uçuşuyor yani. Günde iki kez falan mail geliyor. Oyunculuk haricinde da bir şeyler yapma niyetim vardı başından beri. Araştırıyorum, notlar, yazma, çizme. Kitaplar çıktı işte. O hikayelerden bir ikisine bir şey yapalım üzere teklifler geldi. Onlara bakıyorum. Çok senaryo yazacak bir tip değilim, birisi yazsa ne hoş olur. Ne bileyim üç gün evvel 1. Dünya Savaşı’ndaki esirlerden birkaç kıssa buldum örneğin, onları notladım. Ucuz, pak, hoş öykü ne olabilir, onun peşindeyim devamlı yani.
Sizin üs bir daha Gümüşlük’te mi?
Yok kapattım Gümüşlük’ü. Kâfi 10 sene. Değişti, orası da değişti. Mantalite değişti, o beni sıkıyor biraz. Zira bu pandemiyle birlikte inanılmaz bir akın var. Konuştuklarımız değişmeye başladı. Ben para pul işinden kaçmıştım oraya, bir daha gündeme geldi. Bir de orada saklanamıyorum, ortadayım. İstanbul’da kalabalıkta kaybolmak daha kolay.
Artık ben sormaktan sıkıldım diyeceğim lakin tiyatroya ne oldu?
Uzaklaştı, yani ben uzaklaştım herbiçimde. İki üç günde bir geliyor aklıma lakin ondan da epey korkuyorum. Sinema o kadar konforlu bir yer ki. Ben tiyatrocu olmak için girmedim bu işe. Aktör olmak için girdim. Seviyordum tiyatroyu lakin tiyatro sıkıntı. Sinemanın kıyak tarafı hem epey konforlu hem fazlaca hoş hem epeyce beşere ulaşabiliyorsun. Dünyanın her yerinde seyredilebilir yaptığın bir şey. söylemiş olduğin bir cümleyi sekiz buçuk milyara söyleyebilirsin. Tiyatroda kısıtlı.
Ayrıyeten tiyatro uzun soluklu bir şey ve siz hayli uzun soluklu işlere sıcak bakmıyordunuz.
Sürprizi epey az. Her gün birebir saat örneğin.
Her gün birebir saatte orada olmakla ilgili derdim olur mu demek istiyorsunuz?
Olur, kimi vakit olur.
Muhtemelen sete geç kalmıyorsunuzdur ancak.
Telaşlıyımdır o mevzuda ben. Hatta evvel giderim, oturup muhabbet falan, set benim meskenim üzere. Başından beri daima öyleydi. Setçiyimdir, oradaki her beşerle ahbabımdır. Onlara bir şey olsun, büyük sorun çıkar.
Star kaprisleriniz yok mu?
Düşünmem lazım, bulurum. Sıfır yakalı bir şey giyemem, daralıyorum örneğin. Ne olabilir öbür? Dar pantolon giymeyi sevmiyorum, yeni pantolonlar var ya, futbolcular giyiyor. Sette hayli yabancı insan görmeyi sevmem, ortamızda bir şey paylaşıyoruz ve birisi ona şahit oluyor. Onu da sevmem. Kaprisse bunlar işte.
En epeyce kelam ettiğiniz hocanız Müşfik Kenter tiyatroyla özdeşleşmiş bir isim. Sanki o olsa size sahneye çıkmalısın der miydi?
Büyük ihtimalle sıkıntısı fakat Müşfik Hoca’nın tanınan olduğu devirler, ‘60’lar, ‘70’ler, haydi bir de ‘80’ler diyelim. Kaç yıl oluyor sinema çıkalı, 80 bile değil. Artık 100 yılı geçti. Sinema değişti ve artık acayip bir yerde. Herbiçimde anlardı yani. Müşfik Hoca hakikaten tiyatrodan kazanıp günlük yaşantısını onunla geçiren bir adamdı. Artık o denli bir imkân olmadığı için o da sinema yapacaktı büyük ihtimalle. Hepimiz öyleyiz, çalışmazsak yok işte para.
Siz buna karşın, para için ana akım bir işe girmek istemediğinizi söylüyorsunuz.
Televizyon dizisinde oynamam. Geçen sene yaptığım üzere oynarım, konuk. Akıl karı değil, 22-23 sayfa çekiliyor günde. hiç bir şeyi tasarlayıp yapamazsın, yanlışlı, sevaplı, bir biçimde yolluyorsun kaseti.
Pekala siz bir noktada bu biçimde bir şeye girmek durumunda kalmayayım diye bir hayat planı mı yaptınız?
Ufalttım ömrümü. Aslında dışarıdaki insanları dinlememekle başladı her şey. “Yavrum akarken doldur, bir mesken al,” falan. Hiç dinlemedim kimseyi. Hala da dinlemiyorum işte. Bana yetecek kadar. Ne bileyim, aksi bir şey oldu, felaket oldu, bütün bölüm durdu, bir sene, iki sene gidecek kadar bir şeyle devam etmek yani. İki sene daha sonra esasen emekliyim. Herbiçimde bir üç dört bin lira emekli maaşı alırım. Tamam işte.
Ferhan Şensoy’la oynamayı fazlaca isterdim demişsiniz. Onu da kaybettik.
Birkaç defa kenarından da döndük. Bir sinema vardı da, orada babamı oynaması için konuşmuştuk. daha sonra yapamadık sineması.
Var mıydı sohbetiniz?
Beş altı sene evvelden epeyce çekinerek ve korkarak gittim. İnanılmaz sevdik birbirimizi. Neredeyse bin yıldır tanıyormuşum üzere. birlikte sarhoş olduk, birlikte sızdık karşı karşıya, birlikte uyandık, birlikte garip garip şeyler yaptık. İnanılmaz bir adamdı. Birkaç sefer görüştük lakin bende biraz o denli bir numara vardır, çekinirim hayli kıymetli gördüğüm birinin yanına gitmeye. Adamı sıkarım, meşgul ederim diye düşünürüm daima. Bir hafta evvelden sevgilisine sorardım, geleyim mi, nedir durum ve epeyce uzun kalmadan çabucak tüyerdim.
Tuncel Kurtiz’le de mi bu biçimdeydi?
Onunla da öyleydi. Tuncel abi daha aktif bir herifti olağan. Ona gitmezdin, o seni alırdı.
Sizin genç jenerasyondan birilerine aktarmak istediğiniz tecrübeler yoksa kendinizde o denli bir misyon hissetmiyor musunuz?
Bir orta Bodrum’dayken bir tiyatro okulu vardı. Gideyim dedim, ben ders veremem de, yaşadıklarımı anlatayım, tahminen kulaklarına küpe olur. Onu da sürdüremedim. En sonunda şuna karar verdim: “Oğlum, işini yap, işini yaparken kim sana bakıyorsa işte”.
Yaşadıklarımı anlatayım derken neler düşündünüz?
Şeyi anlatmak istedim aslında, hiç bir şey göründüğü üzere değil. Daima biz başımızda bir sürü şey kuruyoruz, pahalı beşerler oluyor başımızda tanımadan ya da kıymetsiz beşerler oluyor, bir daha tanımadan. O denli değil o işler. Neredeyse 33 yıl oldu bu işe gireli, bir sürü şey gördük, hiç bir şey o denli göründüğü üzere değil yani.
Kendi seçimlerinizle ilgili ne düşünüyorsunuz pekala? Bir iş seçerken kriterleriniz neler?
Kimle vakit geçireceğim o müddet ortasında? En hayli o değerli benim için. Grup kıymetli, direktör değerli. Yazan şahıslar alışılmış ki kıymetli de, imal şirketi kıymetli. Nasıl bakacak sette çalışanlara? Hakkını verecek mi? daha sonra eğlenebilecek miyiz o grupla? Eğlenirsek esasen tamam. Hiç fark etmez. Telefon rehberi bile oynarım.
Sizinle ilgili algının ortasında bu işe hiç baş yormuyormuşsunuz, kenardan takılıyormuşsun da, iş de öylece çıkıveriyormuş üzere bir inanış var. Aslında çalışkan biri misiniz?
Çalışkanım lakin şunu diyemem; “Bu role nasıl çalıştınız?” Çalışmadım abi. 30 yıldır bu işi yapıyorum, nebir daha çalışayım artık? aslına bakarsan her gün bir oyuncu olduğumu bilerek yaşıyorum 24 saat. İş yapmazken de çalışıyorum yani, ekstra ne yapayım? Üç sene bahçevanla çalıştım, altı ay bir marangozun yanındaydım, yok o denli bir şey. Yapamayacağım bir şeyi de kabul etmem esasen. Şiveli bir rol oynamam, garip geliyor örneğin bana. Ağız yapmam, beceremem, becersem bile taklit oluyor, anladın mı? Taklit de sevdiğim bir şey değil. Devir işlerine soğuk bakarım. Olmuyor zira, hiç ittirmeye gerek yok. Bir de o devir ne yaşandı, ne yapıldı hiç bilmiyorum ki. Ben yaşadığımız periyodu anlatan öyküler olduğu vakit hayli seviyorum. Gençlik vaktimi, ‘90’ları anlatan bir öykü olduğu vakit uçuyorum.
Demin “9.75”teki karakter için “Bana yakın bir karakter” dediniz. O adamları daha kolay oynayabileceğiniz için mi istiyorsunuz örneğin?
Hayır. Daha rahat yansıtabileceğimi düşünüyorum. örneğin Ercüment’i hayli rahat yapamam, onu ben tasarladım. Ya da “Çukur”da oynadığım güçlü adamı. Hiç bilmediğim bir dünya lakin tasarladım. Öbür tipleri rahat gösterebiliyorum, epeyce korkmuyorum yanlış yapmaktan. Zira aslına bakarsanız tanıyorum, o denli insanların içinde epey uzun vakit geçirdim. Güçlü erkeklerin yanında epeyce vakit geçirmedim, pek bilmiyorum oraları.
“Kötü adamı sevmezsem oynayamam”
Berbat adamın ortasında bile bir düzgünlük vardır ve ben onu anlamaya çalışırım üzere bir savınız var mı?
Uygunluk değil de sebebini anlamaya çalışırım. Bir sebebi vardır illa ki. Biz Müşfik Hocamızdan o denli öğrendik, kulağımda küpedir. “Sevmiyorsunuz,” diyordu, biz anlamıyorduk, neyi sevmiyoruz. “Oynadığınız rolü sevmiyorsunuz”. Attım, hayli berbat bir adam, onu sevmen lazım. Sevmezsen ikna edici olmaz karşı tarafa, -mış üzere yaparsan, taklit olur. Ben inanıyorum o adama. Eleştirel oynarsan olmaz, inanmam lazım.
Ercüment’i de seviyor musunuz?
Çok yorucu fakat oynarken epeyce seviyorum. Ve kızıyorum da, etrafım beni anlamıyor diye. örneğin sette kimse beni anlamıyor. Sinirleniyorum kendi kendime.
O derece bütünleşiyorsunuz.
E olağan. Ben olağan hayatta kimi vakit bu biçimde prova yaparım. Yakınlarım alıştılar buna, ufak denemeler yaparım rolle ilgili. Ercüment’in nesini deneyeceksin olağan hayatta? Onu sette lakin deneyebilirsin. Sette garip garip hareketler yaparsın set arkadaşlarına. Hızlarından anlıyorum, “Ne yapıyor bu?” diyorlar. Ben çalışıyorum halbuki.
“Ne evlendim ne çocuk yaptım, epey bağım yok”
Dijitale iş yapmanın en büyük avantajlarından biri baştan sonunun belirli olması sanırım.
Büyük konfor. Şunu bile yapabilirsin; çektik bitti, montajda bakıldı, bir şey eksik ya da bir şey yanlış. Toplanırsın, tekrar çekersin onu. İşi hoş yapmak için uygun bir yer yani. Öbüründe Pazartesi yayın var, Pazartesi hala çektiğin oluyor kimi vakit.
Bu sahiden “Nejat sıkılır gider”le açıklanacak bir durum değil. her insanın sıkılıp gitmesi gerekiyor.
Evet fakat insanların mecburiyetleri var, ben o denli bir hayat tercih etmedim. 50 yaşındayım, ne evlendim ne çocuk yaptım. Çok bağım yok. Bir yere kira ödemiyorum. “Niye bu işi yaptın?” diye sorduğun vakit, “Çocuğum var, evliyim, konuta bakmam lazım,” üzere argümanlarım yok benim. Olmadığı için de başıma uygun şeyleri yapmaya çalışıyorum.
bu biçimdece mecburen bir iş yaptığınız olmuyor.
Mecbur olacağım işler var. Fenerbahçe’den bir iş geldiğinde çabucak yapıyorum, hiç sorgulamam. Cumhuriyet’le ilgili bir iş gelsin, yaparım. Düşünmem.
Kira ödemediğinize nazaran konutunuz var diye anlıyorum.
Yok otelde kalıyorum. Herbiçimde İstanbul’da bir mesken yapacağım lakin. Mecburen. Bodrum’daki konutu bir arkadaşım yapmıştı, bir arkadaşımın yerine. Konut armağandı, arazi ikramdı.
“Komedi oynamak istiyorum”
Beşerler Joker oynamanızı istiyorlar.
Ben de güldürü oynamak istiyorum, epey. Acayip. Hiç güldürü yok.
var ise da siz sanki akıllarına mı gelmiyorsunuz?
Geliyor kimi vakit. Var bir tane, bakalım olursa. Fakat hakikaten hiç komik bir şey yok. En bence gereksinimimiz olan şey ve yok. Bir de sıkıntı olağan komik bir şey yazmak. Mizah dramdan hayli sıkıntı. Büyük zekâ gerektirir. Akıl gerektirir, zekadan fazla.
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik
hayatın farklı noktalarında bir ortaya gelip sohbet ettik Nejat İşler’le. Bir yanıyla tanıdığım en “değişmeyen” insanlardan biri. Daima her an sıkılıp gidecek üzere, hiç bir şey umurunda değilmiş üzere. Ancak aslında daima de karşısındakini kırmamaya çalışan, fikirli bir tarafı var. Bir de daima hayli açık kelamlı. “Ben şöhretim, ağzımdan çıkana dikkat edeyim” yok. Bu haliyle de kendisinin de şaşırdığı kadar fazlaca seviliyor.
Bu sefer bizi bir ortaya getiren, son sineması “9.75” ve BluTV’de ikinci dönemi yayınlanmaya başlayan “Saygı 2” idi. Doğal olarak Ercüment Çözer’den başladık, sıradan bir dallanıp budaklandı sohbet.
Demin yolda etrafıma o gözle baktım, evet ya, hürmet büyük keder diye diye geldim. Siz hayatta bunu nasıl yaşıyorsunuz? Hürmet, ne tabir ediyor size?
Aslında Ercüment karakteri biraz benim karanlık gündüz düşlerimden de çıkma. kimi vakit delirince “Bir Samuray kılıcıyla İstiklal Caddesi’nin bir tarafınca girip öbür tarafınca çıkmak istiyorum,” üzere salak salak şeyler düşünüyordum. Daha epeyce kendime sinirleniyorum olağan. Ben biraz da dikkatliyimdir, gittiğim yerde çocuklara hayli fırça atmışlığım vardır, gıcık olurum çalışanlara düzgün davranmayan tiplere. Nezaket benim için şayet olmazsa olmaz bir kavram. Çocukluğumdan beri o denli. Bir şey kabalaşınca hoşuma gitmiyor. Ben de dışarıdan biraz kaba üzere gözüküyorum ancak işte bana biçilen rol var, o yüzden o denli gözüküyor aslında.
O nasıl oluştu sizce?
Arkadaşlarım da şaşırıyor lakin yapacak bir şey yok. Bir yerden daha sonra anlatmayı bırakıyorsun. kimi vakit de artık bu bir oyun oluyor ve gerçek hayatında da bir karakter oynamaya başlıyorsun. Zira onu senden istiyorlar. kimi vakit de kullanıyorum, bu da konforlu bir durum, kabalık. “Nejat’tır, yapar,” deyip geçiyorlar. Lakin ben onun arkasını taşıyorum alışılmış. İşi çözdük bu biçimde ancak o ben değilim.
Ercüment karakterini en başında nasıl oluşturdunuz?
Emrah Serbes, Ercan Mehmet Fazilet, Serdar Akar vardı en başta. Onlar yazıp getirdiler birinci “Behzat Ç.” vakti. Dedim zevkle, hoş, eğlenceli. Seviyordum esasen “Behzat Ç.” işini. Konuk oyunculuk üzereydi. “Ben,” dedim, “Artık televizyon dizisi yapmak istemiyorum, o denli başrol falan oynamak istemiyorum. Konuk, sekiz kısım ancak”. O sekizi taktım başa, sekiz hafta zira iri bir sinema sineması müddeti. Tamam dediler. Taş çatlasın 16 kısımdır oynadığım ve epey sevdiler. Bilmiyorum niçin makûs karakteri seviyorlar, onu da anlamış değilim de. daha sonra işte “Saygı” ile ilgili latife yapıyorlardı benle, “Behzat Ç.”de karışmıştı işler. bu biçimde “Hadi abi, yapalım abi,” dediği vakit birisi ben girerim daima. Oyun oynamayı sevdiğim için. Başta latife üzereydi, gerçek oldu.
yıllar ortasında sizinle Ercüment de değişti mi? Sonuçta onu oynayan birinci Nejat ile şimdiki Nejat içinde bir vakit var.
Açıkçası ikinci dönemde biraz değişiklik olacak. Ercüment insan olmayı deniyor. Spoiler vermeyeyim de, önemli deniyor. Lakin işte, olamıyor yani, olamaz.
Pekala sıkıntısı ne?
Sıkılıyor. Her şey o kadar kolay ki herif için. Sıkılıyor ve oyuncaklar buluyor kendine. İnsan olmayı deniyor lakin. O garip bir durum.
Öncesinde de bu tahminen tehlikeli bir şey lakin sempatik tarafları vardı aslına bakarsanız.
Bilmiyorum. Onu sen söylüyorsun.
Ona hak verdiğin durumlar oluyor.
Senin başta söylemiş olduğin şeyi kaşıyor. İnsanların kendi ömürlerinde düşündükleri şeyleri söylüyor aslında. Yapıyor da. Zira yapabiliyor. Çok kudretli bir herif. Beşerler galiba o yüzden seviyorlar. Aklından geçer, metroya bindin, bir şey oldu, dalmak istersin. Bu dalıyor, sorun yok onun için. Dalmak demek de alıyor, tedavi ediyor, dışarı çıkarıyor.
Yani, dışarı derken. Toprağa.
Yok, salıyor da. Bu dönemde nazaranceğiz saldıklarını.
Bir yandan desteklediği Savaş’la Helen’in ilgilendiği hususlar da bayana şiddet, çocuk istismarı falan olunca insanın onları sevesi geliyor.
Doğal, daima 3. sayfa haberleri. Artık 1. sayfaya çıktı. 24 saatimiz bunlarla dolu. İnterneti aç, gazetelerin sitelerini dolaş; bayan cinayetleri, istismar, görüntüler bir sürü. Garip. Yalnızca Türkiye de değil, dünya garip bir şey yaşıyor. Türkiye biraz fazla yaşıyor olabilir. Zira biz sıcak bir yerdeyiz ya, coğrafyayla ilgili herbiçimde.
Şundan emin olamıyorum. Evvelden daha mı az duyuyorduk yoksa hayli mu arttı?
İkisi de. Doğal bu ‘80’lerden daha sonraki yeni dünya tertibinde vakti yok kimsenin ve kırıcı herkes. Bunun ortasında Thatcher’lar da var, Reagan’lar da var, Gorbaçov’lar da var, hepsi var. Dünyayı bir markete çevirdiler, neyi kapabilirsen. Var ya o denli, bilmem ne Cuma, bilmem ne Pazartesi yapıyorlar, açıyorlar kapıları. Her gün o denli geçiyor, ne kapabileceksin oradan. Tişört, don, un, krema, hiç işine yaramayacak şeyleri de alıyorsun. Almak için yani.
Bu hoyratlıkla şiddet de arttı.
Artıyor alışılmış. Birini itmek zorundasın onu almak için.
Bir de herbiçimde bu görüntüleri bakılırsa nazaran nitekim, bunun daha yapılabilir olduğunu da görüyorsun değil mi?
Bir şey demedikçe kimse, yapıyorlar yapıyorlar, salıyorlar. Toplumsal medya yükleniyor, hop tekrar geri alıyorlar, hop tekrar salıyorlar. Bir şey olsa insan ferahlayacak, tahminen de duracak da birtakımı. Ercüment’in varlığı da o yüzden enteresan geliyor galiba insanlara. Zira o affetmiyor yani. Devlettenmiş, bürokratmış, askermiş, polismiş, yok sivilmiş, sanatçıymış, bayanmış, hiç fark etmiyor onun için.
Bu dönem ne olacak bilmiyorum lakin bayan karakterleri biraz tatsız bulduğumu söylemeliyim. Ezik bir anne, hırstan her şeyi yapan bir televizyoncu.
Bu sefer kuvvetli bir bayan var. Koyabildiler.
Sevindim. Zira siz bir erkek olarak bunun eksikliğini görmüyor musunuz diye merak ediyorum sinemalarda, dizilerde.
Görüyorum lakin nasıl diyeyim artık, dünyada da bu biçimde. Olmuyor, çıkmıyor bayan öyküsü düzgün. Bir iki tane oluyor, ona da nazar boncuğu olsun diye bir tane Oscar veriyorlar, yolluyorlar. Üç dört sende bir tane çıkıyor işte.
Bayan kıssasını geçtim ben. Erkek öyküsünün ortasındaki yanlışsız düzgün bayandan bahsediyorum.
Dünya genelinde sinema erkek hâkim bir iş. Maalesef. Yapacak hiç bir şey yok bununla ilgili. Bunu şuna bağlıyorum biraz; süratli anlaşıyor erkekler ortalarında. Bayanlarla iş biraz dallanıp budaklanıyor. Kimsenin de o denli bir vakti yok. Amerikalılar için derler ya, yapımcıya gidip sinemasını anlatmak istediğinde “Bir cümleyle bana anlat sineması,” der. Bir bayan bir cümleyle biraz güç anlatır. Anlatmak da istemez aslında, bir yandan da. Garip bir örnek oldu lakin anladın demek istediğimi. Süratli ilerlediği için, erkeklerle dönüyor iş.
bu biçimde tahlil daha fazlaca bayan müellif ve direktörde.
Bence de. Bir de sinemaya giden de aslında bayan. Müşteri bayan olunca, daima erkek kıssası anlatılıyor. Hoş erkekler, onlara baksın millet, “Ah benim de şu biçimde bir manitam olsa, şöyleki bir oğlum olsa, şöyleki bir kardeşim, ağabeyim olsa,” falan diye, o denli gidiyor herbiçimde bayanlar. Bir erkek dışarı avlanmaya çıkar, durup dururken “Hadi bir sinemaya gidelim,” demez ki. Bir manitacılığa sarfiyat yani.
Ercüment’i de bu hisle mı izliyor bayanlar sizce? Şöyle bir manitam olsa…
Vallahi hiç bilmiyorum. Konuta giren işlerde daha değişik doğal. Bak orada örneğin Türkiye’de de bayan işi çoğaldı. Eskisi üzere değil.
Evet, erkekler de bayan kıssası yazmayı deniyorlar, kimi vakit denemeseler mi sanki dediğim oluyor.
Çok güç ya, bir bayan dünyası yaratmak. Ben denemem bile.
Son periyodun sinemalarını takip ediyor musunuz?
İşim olmadığı vakit günde dört sinemadan aşağı seyretmem. Yeniler, eskiler, hayli daha eskiler, bulurum bir şey illa ki. Sabırlı bir seyirciyim de ben, o denli çabucak kanal değiştirmem, makûs sinema bile olsa. Fakat kimi vakit heyet müri oluyorsun ya, en hoşu o oluyor. Bu sene millet ne yaptı, nereye geldi?
Biz galiba 2013’de konuşmuşuz, sanat sinemalarından şikâyet etmişsiniz. İşte, “Duruyor adam, konuşmuyor, duruyor, hala duruyor,” diye.
Bu ortada ben de yaptım o işleri. Yaptım da ne bileyim, ben en hayli kovboy sineması seviyorum. Başı muhakkak, sonu muhakkak, ne olacağı aşikâr. O mantığı seviyorum. Biraz daha net her şey. Şizofrenik değil. Kurguda örneğin bir ileri gidip bir geri gitmiyoruz. Düz devam ediyor.
Son sinemanız “9.75” için neler düşünüyorsunuz?
Bence güzel sinema. Mehmet Eroğlu en beğendiğim roman müelliflerinden biri ve denk düştü, inanılmaz bir şey. Hiç soru sormadan kabul ettim. Biraz da tırnak ortasında benden beklenen sivil hayat karakterini de yazıyor aslında. İşte umursamaz, biraz bıkkın, biraz dağınık bir tip. Artık ikincisini çekiyoruz, o da o denli, “İyi Adamın 10 günü”. Üç kitap bu, üçleme olacak. Uluç Bayraktar çekiyor. “İyi Adamın 10 Günü”, “Meraklı Adamın 10 Günü”, “Kötü Adamın 10 Günü”. Yeterli adamdan makus adama gerçek gidiyor. Hayat onu o denli bir yere getirecek sonunda.
Ne diyor tanıtımda, Kemalettin Tuğcu romanları üzere bir çocukluğu var. Ne demek o sanki?
Acıklı. Yetimhanede büyümüş. Benim de vardır o denli şeylerim, acırdım kendime ufakken. Ömer Seyfettin yüzünden acırdım, “Kaşağı”. Çocukken kuş palazı olmuşum, birtakım şeyleri yemem yasaktı. Patates kızartması örneğin yasaktı, komşuya gidiyordum, oradan aşırıyordum ve acıyordum kendime. Bir okudum “Kaşağı”yı, kuş palazı olan bir karakter var. Direkt aldım yani. Feda eder ya orada kardeş kendini, o denli bir feda sıkıntısı bende de gelişti vakit ortasında. örneğin sınıfta biri bir şey yapar da onun cezalandırılmasını istemezsin, kendini kuvvetli hissedersin, “Ben yaptım,” dersin, o denli bir tip oldum daima ben.
Benim varsayımım biraz da kendi kendini yiyen biri olduğunuz.
Yedim yedim bitmedi çabucak hemen.
Tatlı bir görüntü izledim, toplumsal medyadan gelen soruları cevaplıyorsunuz. Beşerler epeyce endişeleniyor, kendinize âlâ bakıyor musunuz diye. Hiç tanımadığınız insanların bu biçimde bir sıkıntısı var.
Dün de Uluç “Seni sevmeyen yok, niçin o denli?” dedi. Ne bileyim dedim. Vallahi bilmiyorum, garip bir durum. Çok da nasıl diyeyim, adam akıllı bir herif değilim ki. kimi vakit hayli şımarık olabiliyorum örneğin. kimi vakit epeyce saygısız olabiliyorum. Ona karşın seviyorlar. Allah razı olsun.
Uygun bakıyor musunuz kendinize?
Olağan. Güzel bakmak ne demek ki? İşimdeyim, gücümdeyim.
bir daha eski röportajda “Artık platese başlıyorum,” üzere laflar var. Onlar aşikâr ki palavra oldu.
Natürel palavra.
“Yaşım benim sermayem,” de demişsiniz bu biçimde. Artık ne düşünüyorsunuz bulunduğunuz yaşla ilgili?
Vücut yaşlanıyor. Baş fazlaca yaşlanmıyor. Şu kadar yaşlanıyor olabilir, çabucak bir şeye atlamıyorum. aslına bakarsanız pek o denli bir tip değildim de uygunca ağırlaştı o iş. Yeterlice düşünüyorum bir şey yaparken.
İş için mi konuşuyoruz yoksa hayatla ilgili mi?
Her şey için. örneğin evvelden bir bayanla rahatça çabucak arkadaş, sevgili bir şey olunurdu lakin artık acayip korkuyorum.
Kırmaktan mı korkuyorsunuz, kırılmaktan mı?
İkisi de. Bir meskende biriyle yaşamayalı 12-13 sene falan oldu. Çok alıştım yalnızlığıma. Düşünüyorum bu biçimde, biri dolaşacak meskende, mutfağa girecek, bulaşık sesi, oradan bağıracak, fazlaca garip geliyor bana.
Pekala nasıl bir hayatınız var bu biçimde iş olmadığı vakit, biraz ondan bahsedelim.
Devamlı sinema seyrediyorum. Okuyorum. Bir de fazlaca iş var bu ortalar, proje uçuşuyor yani. Günde iki kez falan mail geliyor. Oyunculuk haricinde da bir şeyler yapma niyetim vardı başından beri. Araştırıyorum, notlar, yazma, çizme. Kitaplar çıktı işte. O hikayelerden bir ikisine bir şey yapalım üzere teklifler geldi. Onlara bakıyorum. Çok senaryo yazacak bir tip değilim, birisi yazsa ne hoş olur. Ne bileyim üç gün evvel 1. Dünya Savaşı’ndaki esirlerden birkaç kıssa buldum örneğin, onları notladım. Ucuz, pak, hoş öykü ne olabilir, onun peşindeyim devamlı yani.
Sizin üs bir daha Gümüşlük’te mi?
Yok kapattım Gümüşlük’ü. Kâfi 10 sene. Değişti, orası da değişti. Mantalite değişti, o beni sıkıyor biraz. Zira bu pandemiyle birlikte inanılmaz bir akın var. Konuştuklarımız değişmeye başladı. Ben para pul işinden kaçmıştım oraya, bir daha gündeme geldi. Bir de orada saklanamıyorum, ortadayım. İstanbul’da kalabalıkta kaybolmak daha kolay.
Artık ben sormaktan sıkıldım diyeceğim lakin tiyatroya ne oldu?
Uzaklaştı, yani ben uzaklaştım herbiçimde. İki üç günde bir geliyor aklıma lakin ondan da epey korkuyorum. Sinema o kadar konforlu bir yer ki. Ben tiyatrocu olmak için girmedim bu işe. Aktör olmak için girdim. Seviyordum tiyatroyu lakin tiyatro sıkıntı. Sinemanın kıyak tarafı hem epey konforlu hem fazlaca hoş hem epeyce beşere ulaşabiliyorsun. Dünyanın her yerinde seyredilebilir yaptığın bir şey. söylemiş olduğin bir cümleyi sekiz buçuk milyara söyleyebilirsin. Tiyatroda kısıtlı.
Ayrıyeten tiyatro uzun soluklu bir şey ve siz hayli uzun soluklu işlere sıcak bakmıyordunuz.
Sürprizi epey az. Her gün birebir saat örneğin.
Her gün birebir saatte orada olmakla ilgili derdim olur mu demek istiyorsunuz?
Olur, kimi vakit olur.
Muhtemelen sete geç kalmıyorsunuzdur ancak.
Telaşlıyımdır o mevzuda ben. Hatta evvel giderim, oturup muhabbet falan, set benim meskenim üzere. Başından beri daima öyleydi. Setçiyimdir, oradaki her beşerle ahbabımdır. Onlara bir şey olsun, büyük sorun çıkar.
Star kaprisleriniz yok mu?
Düşünmem lazım, bulurum. Sıfır yakalı bir şey giyemem, daralıyorum örneğin. Ne olabilir öbür? Dar pantolon giymeyi sevmiyorum, yeni pantolonlar var ya, futbolcular giyiyor. Sette hayli yabancı insan görmeyi sevmem, ortamızda bir şey paylaşıyoruz ve birisi ona şahit oluyor. Onu da sevmem. Kaprisse bunlar işte.
En epeyce kelam ettiğiniz hocanız Müşfik Kenter tiyatroyla özdeşleşmiş bir isim. Sanki o olsa size sahneye çıkmalısın der miydi?
Büyük ihtimalle sıkıntısı fakat Müşfik Hoca’nın tanınan olduğu devirler, ‘60’lar, ‘70’ler, haydi bir de ‘80’ler diyelim. Kaç yıl oluyor sinema çıkalı, 80 bile değil. Artık 100 yılı geçti. Sinema değişti ve artık acayip bir yerde. Herbiçimde anlardı yani. Müşfik Hoca hakikaten tiyatrodan kazanıp günlük yaşantısını onunla geçiren bir adamdı. Artık o denli bir imkân olmadığı için o da sinema yapacaktı büyük ihtimalle. Hepimiz öyleyiz, çalışmazsak yok işte para.
Siz buna karşın, para için ana akım bir işe girmek istemediğinizi söylüyorsunuz.
Televizyon dizisinde oynamam. Geçen sene yaptığım üzere oynarım, konuk. Akıl karı değil, 22-23 sayfa çekiliyor günde. hiç bir şeyi tasarlayıp yapamazsın, yanlışlı, sevaplı, bir biçimde yolluyorsun kaseti.
Pekala siz bir noktada bu biçimde bir şeye girmek durumunda kalmayayım diye bir hayat planı mı yaptınız?
Ufalttım ömrümü. Aslında dışarıdaki insanları dinlememekle başladı her şey. “Yavrum akarken doldur, bir mesken al,” falan. Hiç dinlemedim kimseyi. Hala da dinlemiyorum işte. Bana yetecek kadar. Ne bileyim, aksi bir şey oldu, felaket oldu, bütün bölüm durdu, bir sene, iki sene gidecek kadar bir şeyle devam etmek yani. İki sene daha sonra esasen emekliyim. Herbiçimde bir üç dört bin lira emekli maaşı alırım. Tamam işte.
Ferhan Şensoy’la oynamayı fazlaca isterdim demişsiniz. Onu da kaybettik.
Birkaç defa kenarından da döndük. Bir sinema vardı da, orada babamı oynaması için konuşmuştuk. daha sonra yapamadık sineması.
Var mıydı sohbetiniz?
Beş altı sene evvelden epeyce çekinerek ve korkarak gittim. İnanılmaz sevdik birbirimizi. Neredeyse bin yıldır tanıyormuşum üzere. birlikte sarhoş olduk, birlikte sızdık karşı karşıya, birlikte uyandık, birlikte garip garip şeyler yaptık. İnanılmaz bir adamdı. Birkaç sefer görüştük lakin bende biraz o denli bir numara vardır, çekinirim hayli kıymetli gördüğüm birinin yanına gitmeye. Adamı sıkarım, meşgul ederim diye düşünürüm daima. Bir hafta evvelden sevgilisine sorardım, geleyim mi, nedir durum ve epeyce uzun kalmadan çabucak tüyerdim.
Tuncel Kurtiz’le de mi bu biçimdeydi?
Onunla da öyleydi. Tuncel abi daha aktif bir herifti olağan. Ona gitmezdin, o seni alırdı.
Sizin genç jenerasyondan birilerine aktarmak istediğiniz tecrübeler yoksa kendinizde o denli bir misyon hissetmiyor musunuz?
Bir orta Bodrum’dayken bir tiyatro okulu vardı. Gideyim dedim, ben ders veremem de, yaşadıklarımı anlatayım, tahminen kulaklarına küpe olur. Onu da sürdüremedim. En sonunda şuna karar verdim: “Oğlum, işini yap, işini yaparken kim sana bakıyorsa işte”.
Yaşadıklarımı anlatayım derken neler düşündünüz?
Şeyi anlatmak istedim aslında, hiç bir şey göründüğü üzere değil. Daima biz başımızda bir sürü şey kuruyoruz, pahalı beşerler oluyor başımızda tanımadan ya da kıymetsiz beşerler oluyor, bir daha tanımadan. O denli değil o işler. Neredeyse 33 yıl oldu bu işe gireli, bir sürü şey gördük, hiç bir şey o denli göründüğü üzere değil yani.
Kendi seçimlerinizle ilgili ne düşünüyorsunuz pekala? Bir iş seçerken kriterleriniz neler?
Kimle vakit geçireceğim o müddet ortasında? En hayli o değerli benim için. Grup kıymetli, direktör değerli. Yazan şahıslar alışılmış ki kıymetli de, imal şirketi kıymetli. Nasıl bakacak sette çalışanlara? Hakkını verecek mi? daha sonra eğlenebilecek miyiz o grupla? Eğlenirsek esasen tamam. Hiç fark etmez. Telefon rehberi bile oynarım.
Sizinle ilgili algının ortasında bu işe hiç baş yormuyormuşsunuz, kenardan takılıyormuşsun da, iş de öylece çıkıveriyormuş üzere bir inanış var. Aslında çalışkan biri misiniz?
Çalışkanım lakin şunu diyemem; “Bu role nasıl çalıştınız?” Çalışmadım abi. 30 yıldır bu işi yapıyorum, nebir daha çalışayım artık? aslına bakarsan her gün bir oyuncu olduğumu bilerek yaşıyorum 24 saat. İş yapmazken de çalışıyorum yani, ekstra ne yapayım? Üç sene bahçevanla çalıştım, altı ay bir marangozun yanındaydım, yok o denli bir şey. Yapamayacağım bir şeyi de kabul etmem esasen. Şiveli bir rol oynamam, garip geliyor örneğin bana. Ağız yapmam, beceremem, becersem bile taklit oluyor, anladın mı? Taklit de sevdiğim bir şey değil. Devir işlerine soğuk bakarım. Olmuyor zira, hiç ittirmeye gerek yok. Bir de o devir ne yaşandı, ne yapıldı hiç bilmiyorum ki. Ben yaşadığımız periyodu anlatan öyküler olduğu vakit hayli seviyorum. Gençlik vaktimi, ‘90’ları anlatan bir öykü olduğu vakit uçuyorum.
Demin “9.75”teki karakter için “Bana yakın bir karakter” dediniz. O adamları daha kolay oynayabileceğiniz için mi istiyorsunuz örneğin?
Hayır. Daha rahat yansıtabileceğimi düşünüyorum. örneğin Ercüment’i hayli rahat yapamam, onu ben tasarladım. Ya da “Çukur”da oynadığım güçlü adamı. Hiç bilmediğim bir dünya lakin tasarladım. Öbür tipleri rahat gösterebiliyorum, epeyce korkmuyorum yanlış yapmaktan. Zira aslına bakarsanız tanıyorum, o denli insanların içinde epey uzun vakit geçirdim. Güçlü erkeklerin yanında epeyce vakit geçirmedim, pek bilmiyorum oraları.
“Kötü adamı sevmezsem oynayamam”
Berbat adamın ortasında bile bir düzgünlük vardır ve ben onu anlamaya çalışırım üzere bir savınız var mı?
Uygunluk değil de sebebini anlamaya çalışırım. Bir sebebi vardır illa ki. Biz Müşfik Hocamızdan o denli öğrendik, kulağımda küpedir. “Sevmiyorsunuz,” diyordu, biz anlamıyorduk, neyi sevmiyoruz. “Oynadığınız rolü sevmiyorsunuz”. Attım, hayli berbat bir adam, onu sevmen lazım. Sevmezsen ikna edici olmaz karşı tarafa, -mış üzere yaparsan, taklit olur. Ben inanıyorum o adama. Eleştirel oynarsan olmaz, inanmam lazım.
Ercüment’i de seviyor musunuz?
Çok yorucu fakat oynarken epeyce seviyorum. Ve kızıyorum da, etrafım beni anlamıyor diye. örneğin sette kimse beni anlamıyor. Sinirleniyorum kendi kendime.
O derece bütünleşiyorsunuz.
E olağan. Ben olağan hayatta kimi vakit bu biçimde prova yaparım. Yakınlarım alıştılar buna, ufak denemeler yaparım rolle ilgili. Ercüment’in nesini deneyeceksin olağan hayatta? Onu sette lakin deneyebilirsin. Sette garip garip hareketler yaparsın set arkadaşlarına. Hızlarından anlıyorum, “Ne yapıyor bu?” diyorlar. Ben çalışıyorum halbuki.
“Ne evlendim ne çocuk yaptım, epey bağım yok”
Dijitale iş yapmanın en büyük avantajlarından biri baştan sonunun belirli olması sanırım.
Büyük konfor. Şunu bile yapabilirsin; çektik bitti, montajda bakıldı, bir şey eksik ya da bir şey yanlış. Toplanırsın, tekrar çekersin onu. İşi hoş yapmak için uygun bir yer yani. Öbüründe Pazartesi yayın var, Pazartesi hala çektiğin oluyor kimi vakit.
Bu sahiden “Nejat sıkılır gider”le açıklanacak bir durum değil. her insanın sıkılıp gitmesi gerekiyor.
Evet fakat insanların mecburiyetleri var, ben o denli bir hayat tercih etmedim. 50 yaşındayım, ne evlendim ne çocuk yaptım. Çok bağım yok. Bir yere kira ödemiyorum. “Niye bu işi yaptın?” diye sorduğun vakit, “Çocuğum var, evliyim, konuta bakmam lazım,” üzere argümanlarım yok benim. Olmadığı için de başıma uygun şeyleri yapmaya çalışıyorum.
bu biçimdece mecburen bir iş yaptığınız olmuyor.
Mecbur olacağım işler var. Fenerbahçe’den bir iş geldiğinde çabucak yapıyorum, hiç sorgulamam. Cumhuriyet’le ilgili bir iş gelsin, yaparım. Düşünmem.
Kira ödemediğinize nazaran konutunuz var diye anlıyorum.
Yok otelde kalıyorum. Herbiçimde İstanbul’da bir mesken yapacağım lakin. Mecburen. Bodrum’daki konutu bir arkadaşım yapmıştı, bir arkadaşımın yerine. Konut armağandı, arazi ikramdı.
“Komedi oynamak istiyorum”
Beşerler Joker oynamanızı istiyorlar.
Ben de güldürü oynamak istiyorum, epey. Acayip. Hiç güldürü yok.
var ise da siz sanki akıllarına mı gelmiyorsunuz?
Geliyor kimi vakit. Var bir tane, bakalım olursa. Fakat hakikaten hiç komik bir şey yok. En bence gereksinimimiz olan şey ve yok. Bir de sıkıntı olağan komik bir şey yazmak. Mizah dramdan hayli sıkıntı. Büyük zekâ gerektirir. Akıl gerektirir, zekadan fazla.
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik