CatWalk
New member
Seray Şahinler – Alex Schulman üç erkek kardeşle el ele vererek bir aile öyküsü anlatıyor “Hayatta Kalanlar”da. Nils, Benjamin ve Pierre annelerinin mevti üzerine onun vasiyeti doğrultusunda küllerini serpmek üzere eski yazlık konutlarında bir ortaya geliyorlar. Bu “geliş”, anneye vedayken üç kardeşin geçmişine ve belleğine yanlışsız bir seyahate dönüşüyor. Geriye dönük anlatıyla, kardeşlerin meskende yaşadıklarının, anne ve baba içindeki bakılırsace kopuk münasebetin, çocukluk anılarının, “suya yansıyanların” karakterlerini ne tarafta etkilediklerine şahit oluyoruz. Anlatılan bir trajedi etrafında birleşen üç ömrün “analizi…” Her ömrün kıyısında köşesinde duran sırlar, ihanetler ve hesaplaşmalar da bu tahlilin modülü. Çehov’un “Üç Kız Kardeş” imgesini çağrıştırsa da “Hayatta Kalanlar” kırık bir aile öyküsü… Alex Schulman, İsveç’in en uzun soluklu podcast yapımcılarından biri, beraberinde ödüllü bir senarist, gazeteci ve prodüktör. Hakları 33 ülkeye satılan ve Timaş tarafınca Türkçede yayımlanan “Hayatta Kalanlar” ise müellifin edebiyat dünyasındaki yerinin habercisi.
“Hayatta Kalanlar” için seyahat nasıl başladı? Üç kardeşin ömrüyle yolunuz nasıl kesişti?
Üzücü bir hisle başladı. İki kardeşimle bir öğlen yemeğindeyken büyük olana kız arkadaşıyla ortasının nasıl olduğunu sordum. “Ayrıldık” diye yanıtladı. Şaşırmış, onun ismine hayli üzülmüştüm. “Bu sana nasıl hissettiriyor?” diye sordum. “İyiyim… 6 ay evvel ayrıldık” dedi. Restorandan ayrılırken bir ıstırap hissettim. Kardeşlerimle alakalı konulardan habersizdim ve bu acı vericiydi. Ne vakit yazmaya başlasam, bir şeyler hissetmek isterim. Bu yüzden çocukluk travmasından daha sonra ayrılan üç kardeş hakkında yazmaya başladım.
Sevgi, hürmet, sadakat, acımasızlık, aile bağları… Her biri bir öbür şeyi anlatıyor. Üç kardeş birbiriyle nasıl konuştu?
Çocukken hiç konuşmuyorlar. Anne-baba sevgisi için arbede ediyorlar ve bu hayli acımasız bir hengame. Yetişkin olduktan daha sonra ise hayatlarında birinci kere birbirlerini tanımanın yollarını arıyorlar.
Kardeşlerin suyla olan ilgisi de hayatın bir yansıması üzere. Su da başlı başına bir metafor bence. “Su”yun sizdeki yeri neydi?
Bu soruyu fazlaca sevdim zira daha evvel hiç sorulmadı. Su, babam için her vakit en değerli şeydi. Her daim denizi görmek istemiştir. Gölün kenarında bir yazlık konutumuz vardı. Ne vakit suya baksam babamı düşünürüm. Benim için su, geçen vaktin ve beraberinde mevtin bir resmidir.
Sıkıntısını aile kıssası üzerinden anlatan bir roman “Hayatta Kalanlar.” Annelerinin vefatı kardeşleriyle bir yüzleşme bununla birlikte. her insanın eteğindeki taşların “açığa çıktığı” bir periyoda giriyorlar…
Yazarken canımı acıtan yerlere gitmeyi seviyorum ve bir çıkış noktasına muhtaçlık duyuyorum. Kardeşlerin en sonunda daima sessiz kaldıkları bir şey hakkında konuşmak için çocukluktaki yazlık konutlarına geri dönmeleri fikri aklıma geldiğinde epeyce keyifli oldum.
Kitapta vakit kırılması yaşayarak kardeşlerin bugün birey olma yolundaki değişim ve dönüşümlerini okuyoruz. İnsanı insan yapan yaşadıkça öğrenilen midir, genetik olan mı?
Her kim idiysen sen, ‘o’sun. Şu anki ‘sen’, yalnızca olduğun son katmansın. Seni sen yapan her şey başına gelen şeylerdir. Benim inancım bu.
Hayatta yaşadığımız trajediler, genelde uygun ya da makûs tarafta bir kırılmanın aracı oluyor. Bugün dünyanın her yerinde hepimiz büyük acılar ve trajediler yaşıyoruz. Buradan çıkış yolu ne olmalı sizce?
Trajedilerin ömrün bir kesimi olduğu gerçeğini anlamamız gerektiğini düşünüyorum. Geçtiğimiz 10 yılda anne ve babamı kaybettim. Ve bu trajediler (kayıplar) her vakit ömrümün bir kesimi olacak. Ancak epey yakın olduğunuz birini kaybetmek üzere bir trajedi yaşadığınızda bu duruma eşlik eden bir konfor da var: Başınıza gelebilecek en berbat şey aslına bakarsan gerçekleşmiştir!
“Hayatta Kalanlar” için seyahat nasıl başladı? Üç kardeşin ömrüyle yolunuz nasıl kesişti?
Üzücü bir hisle başladı. İki kardeşimle bir öğlen yemeğindeyken büyük olana kız arkadaşıyla ortasının nasıl olduğunu sordum. “Ayrıldık” diye yanıtladı. Şaşırmış, onun ismine hayli üzülmüştüm. “Bu sana nasıl hissettiriyor?” diye sordum. “İyiyim… 6 ay evvel ayrıldık” dedi. Restorandan ayrılırken bir ıstırap hissettim. Kardeşlerimle alakalı konulardan habersizdim ve bu acı vericiydi. Ne vakit yazmaya başlasam, bir şeyler hissetmek isterim. Bu yüzden çocukluk travmasından daha sonra ayrılan üç kardeş hakkında yazmaya başladım.
Sevgi, hürmet, sadakat, acımasızlık, aile bağları… Her biri bir öbür şeyi anlatıyor. Üç kardeş birbiriyle nasıl konuştu?
Çocukken hiç konuşmuyorlar. Anne-baba sevgisi için arbede ediyorlar ve bu hayli acımasız bir hengame. Yetişkin olduktan daha sonra ise hayatlarında birinci kere birbirlerini tanımanın yollarını arıyorlar.
Kardeşlerin suyla olan ilgisi de hayatın bir yansıması üzere. Su da başlı başına bir metafor bence. “Su”yun sizdeki yeri neydi?
Bu soruyu fazlaca sevdim zira daha evvel hiç sorulmadı. Su, babam için her vakit en değerli şeydi. Her daim denizi görmek istemiştir. Gölün kenarında bir yazlık konutumuz vardı. Ne vakit suya baksam babamı düşünürüm. Benim için su, geçen vaktin ve beraberinde mevtin bir resmidir.
Sıkıntısını aile kıssası üzerinden anlatan bir roman “Hayatta Kalanlar.” Annelerinin vefatı kardeşleriyle bir yüzleşme bununla birlikte. her insanın eteğindeki taşların “açığa çıktığı” bir periyoda giriyorlar…
Yazarken canımı acıtan yerlere gitmeyi seviyorum ve bir çıkış noktasına muhtaçlık duyuyorum. Kardeşlerin en sonunda daima sessiz kaldıkları bir şey hakkında konuşmak için çocukluktaki yazlık konutlarına geri dönmeleri fikri aklıma geldiğinde epeyce keyifli oldum.
Kitapta vakit kırılması yaşayarak kardeşlerin bugün birey olma yolundaki değişim ve dönüşümlerini okuyoruz. İnsanı insan yapan yaşadıkça öğrenilen midir, genetik olan mı?
Her kim idiysen sen, ‘o’sun. Şu anki ‘sen’, yalnızca olduğun son katmansın. Seni sen yapan her şey başına gelen şeylerdir. Benim inancım bu.
Hayatta yaşadığımız trajediler, genelde uygun ya da makûs tarafta bir kırılmanın aracı oluyor. Bugün dünyanın her yerinde hepimiz büyük acılar ve trajediler yaşıyoruz. Buradan çıkış yolu ne olmalı sizce?
Trajedilerin ömrün bir kesimi olduğu gerçeğini anlamamız gerektiğini düşünüyorum. Geçtiğimiz 10 yılda anne ve babamı kaybettim. Ve bu trajediler (kayıplar) her vakit ömrümün bir kesimi olacak. Ancak epey yakın olduğunuz birini kaybetmek üzere bir trajedi yaşadığınızda bu duruma eşlik eden bir konfor da var: Başınıza gelebilecek en berbat şey aslına bakarsan gerçekleşmiştir!