CatWalk
New member
Seray Şahinler – Türkiye’nin en esaslı sanat mecmuası Milliyet Sanat, 49. yılında özel ve manalı bir standa konut sahipliği yapıyor. Fotoğraf sanatkarı Ali Kabaş’ın etraf değişikliğine ve tabiata verilen ziyana dikkat çektiği yeni standı “Yabani/Untamed” 10 Ağustos’ta ziyarete açılıyor. Daha evvel İstanbul’da izleyiciyle buluşan standın yeni durağı Cunda… Ayvalık Ayazması’nda düzenlenen stantta Kabaş, insanın eliyle değişen ve dönüşen tabiatın bugün geldiği noktaya bütün çıplaklığıyla ışık tutuyor. Sanatkarın Türkiye’nin Karadeniz, Marmara, Ege ve Akdeniz kıyılarında, insan müdahalesi olmayan doğal alanları paramotoruyla uçarak fotoğrafladığı kareler çok çarpıcı. El değmemiş alanların keşfine çıkan sanatçı kıyı bölgelerine yönelerek bilhassa karadan ve denizden ulaşımın mümkün olmadığı ve kurtarılmanın sıkıntı olduğu bölgeleri kayıt altına alıyor. Sabiha Kurtulmuş küratörlüğündeki stant 15 Ağustos’a kadar ziyarete açık olacak. İklim krizinin sonuçlarını en ağır biçimde yaşadığımız devirde manasını pekiştiren sergiyi Ali Kabaş ve Sabiha Kurtulmuş’tan dinledik.
“Yabani” standı nasıl yola çıktı?
2003’ten beri paramotorumla İstanbul kıyılarında arkadaşlarımla birlikte daima uçuyorum. İstanbul’da rüzgâr daha hayli poyraz estiği için de Karadeniz kıyı uzunluğunu tercih ediyoruz. Üzerinden çoğunlukla uçtuğumuz uzun bir kıyı bölgesi var ki, her geçişimde İstanbul’a yakın bulunmasına karşın çabucak hemen insan ve araç görmemiş olmamıza bir defa daha şaşırır, “Demek ki ulaşımın yasak yahut güç olduğu bir bölge” diye düşünürüm. O bölgenin haricinde kalan yerlerin tümü, madenler, inşaatlar ve yerleşim alanları tarafınca işgal edilip, fazlacatan olağan hallerini yitirmiş durumda. 2016’da o bölgenin havadan etkileyici bir fotoğrafını çektikten daha sonra “Cennet ülkemizde sanki bunun üzere el değmemiş öteki nereler var?” diye merak ederek araştırmaya koyuldum. Kıyı bölgelerine odaklandım. İki yılı geçen bir müddetde araştırmalarım ve yerinde tespitlerim kararında Karadeniz, Marmara, Ege ve Akdeniz kıyılarında aradığım özellikte bölgeler buldum. Her gidişimde hava kaidelerinden dolayı uçmak mümkün olmadığından, farklı vakit içinderda yine gittim. Karadan ve denizden ulaşımın mümkün olmadığı bölgelerde uçarken, motorum durursa kurtarılmanın fazlaca güç olacağı noktalara inmeyi göze alıp riskli uçuşlar yaptım.
Türkiye’nin Karadeniz, Marmara, Ege ve Akdeniz kıyılarında, insan müdahalesi olmayan doğal alanları fotoğrafladınız. Bu fotoğraflar bir bütün olarak baktığımızda ne söylüyor?
Bence “bizi rahat bırakın” diyorlar. Tahminen de fotoğrafını çektiğim birfazlaca yeri bu yangınlardan daha sonra yine birebir biçimde fotoğraflayamayacağım, bu hakikaten epeyce üzücü. Türkiye sahiden bir cennet ve bizim bu cennete gözümüz üzere bakmamız lazım. Doğayı kaybettiğiniz vakit geri gelmiyor yahut hayli uzun vakitte geri geliyor. Bu niçinle her kazmayı vururken bir değil bin defa düşünmek gerekiyor. Ülkemizi ve dünyayı, istikrarını bozmadan, güzellikleriyle müdafaamız gerekiyor.
Fotoğraflar tabiatın rahat bırakıldığı vakit oluşturduğu doğal zenginliği de ortaya koyuyor. Sizin bir fotoğraf sanatkarı olarak etraf ve tabiat, iklim hususlarındaki hassasiyetleriniz neler?
Bilhassa son yüzyılda endüstrinin gelişmesi ve tüketimin pompalanması ile dünyadaki tüm kaynakları büyük bir süratle tüketiyoruz. Ben on yaşındayken dünya nüfusu yaklaşık 3,5 milyardı bugün dünya nüfusu 8 milyara yaklaştı. Bu demektir ki, bu nüfus artış suratı ile torunum 40 yaşına geldiğinde nüfus 16 milyar olacak. Bu dünya bu nüfusu kaldırabilir mi? bu biçimde hoyratça tüketmeye devam edersek mümkün değil. Ben istiyorum ki, benim girdiğim, serinlediğim Ege Denizi’ne benim çocuklarım, torunlarım da girsin, benim yürüyebildiğim o hoş ormanlarda onlar da yürüyebilsin, spor yapsın. bu biçimde giderse bizden daha sonraki jenerasyonlar havaya, suya, yeşile ulaşmada fazlaca zorlanacaklar.
Yangın, sel, müsilaj üzere biroldukça felaketin olduğu periyotta bu standın manası da pekişiyor. Bu noktada standın kelamı, bildirisi, daveti ne olur?
Bu stant fikri oluştuğu vakit Türkiye’de son günlerde yaşadığımız birfazlaca felaket yaşanmamıştı fakat geliyorum diyordu. İnsanoğlu dünyaya verdiği ziyanı önümüzdeki devirde birebir süratle devam ettirirse çocuklarımıza torunlarımıza hakikaten yaşayacak bir dünya bırakamayacağız. Hatırlarsanız pandeminin başladığı birinci başlarda, meskenlerde oturduğumuz ve az tükettiğimiz için tabiat yeniden kendine gelmeye başlamıştı, Bir-iki aylık bir orta bile tabiata nefes aldırmıştı. Kanun koyucular, STK’lar, özel dal ve doğal ki bireyler önümüzdeki periyotta üzerlerine düşeni yapmalı lakin kâğıt üstünde göstermelik değil hakikaten yapmalı. Tüm kısa vadeli hasılatlar bizi geleceğimizden kopartıyor. Bence bu standın kelamı, “Doğaya karşın değil tabiat ile bir arada yaşamayı öğrenmeliyiz”…
Fotoğrafın en gerçekçi hali
“Yabani” standı bugün tabiat üzerine düşündüğümüz süreçte ne tabir ediyor sizce?
“Yabani” standının içeriği çağdaş sanatın, sanatkarların ve hassas insanların hiç değişmeyen konusu. Gerek bienaller gerekse biroldukca farklı projede sanatkarlar, antropozene, dünyanın geri dönülemez biçimde değişime uğramasına dikkat çekmeye çalışıyor. Ali Kabaş da epeyce farklı bir biçimde gökyüzünden yeryüzüne insanın ulaşamadığı ve bozamadığı doğal hoşlukları bize sunuyor. Hepimiz günlerdir uyumuyoruz. Ormanlarımızı, canlılarımızı, hayat alanlarımızı yangına teslim ettik. İklim değişikliği tüm dünyanın konusu ve bir an evvel en yanlışsız tedbirlerin alınması ve tabiatın korunması gerekiyor.
Tabiat, etraf, iklim mevzularına dikkat çekme noktasında fotoğrafın gücü nedir?
Fotoğrafın anı yakalayıp bize direkt sunma gücü var. bir daha “Yabani” standının üzerinden gidersek, tabiatın, yeşil alanların, dünyamızdaki hoşlukların kıymetini bize gerçekçi bir biçimde sunabilmesi açısından hayli değerli. Uygun ve hoşu renkleriyle sunmasının yanında şu an ortasından geçtiğimiz doğal afetleri de tüm gerçekliğiyle bize yansıtmada da gücü hayli güçlü.
“Yabani” standı nasıl yola çıktı?
2003’ten beri paramotorumla İstanbul kıyılarında arkadaşlarımla birlikte daima uçuyorum. İstanbul’da rüzgâr daha hayli poyraz estiği için de Karadeniz kıyı uzunluğunu tercih ediyoruz. Üzerinden çoğunlukla uçtuğumuz uzun bir kıyı bölgesi var ki, her geçişimde İstanbul’a yakın bulunmasına karşın çabucak hemen insan ve araç görmemiş olmamıza bir defa daha şaşırır, “Demek ki ulaşımın yasak yahut güç olduğu bir bölge” diye düşünürüm. O bölgenin haricinde kalan yerlerin tümü, madenler, inşaatlar ve yerleşim alanları tarafınca işgal edilip, fazlacatan olağan hallerini yitirmiş durumda. 2016’da o bölgenin havadan etkileyici bir fotoğrafını çektikten daha sonra “Cennet ülkemizde sanki bunun üzere el değmemiş öteki nereler var?” diye merak ederek araştırmaya koyuldum. Kıyı bölgelerine odaklandım. İki yılı geçen bir müddetde araştırmalarım ve yerinde tespitlerim kararında Karadeniz, Marmara, Ege ve Akdeniz kıyılarında aradığım özellikte bölgeler buldum. Her gidişimde hava kaidelerinden dolayı uçmak mümkün olmadığından, farklı vakit içinderda yine gittim. Karadan ve denizden ulaşımın mümkün olmadığı bölgelerde uçarken, motorum durursa kurtarılmanın fazlaca güç olacağı noktalara inmeyi göze alıp riskli uçuşlar yaptım.
Türkiye’nin Karadeniz, Marmara, Ege ve Akdeniz kıyılarında, insan müdahalesi olmayan doğal alanları fotoğrafladınız. Bu fotoğraflar bir bütün olarak baktığımızda ne söylüyor?
Bence “bizi rahat bırakın” diyorlar. Tahminen de fotoğrafını çektiğim birfazlaca yeri bu yangınlardan daha sonra yine birebir biçimde fotoğraflayamayacağım, bu hakikaten epeyce üzücü. Türkiye sahiden bir cennet ve bizim bu cennete gözümüz üzere bakmamız lazım. Doğayı kaybettiğiniz vakit geri gelmiyor yahut hayli uzun vakitte geri geliyor. Bu niçinle her kazmayı vururken bir değil bin defa düşünmek gerekiyor. Ülkemizi ve dünyayı, istikrarını bozmadan, güzellikleriyle müdafaamız gerekiyor.
Fotoğraflar tabiatın rahat bırakıldığı vakit oluşturduğu doğal zenginliği de ortaya koyuyor. Sizin bir fotoğraf sanatkarı olarak etraf ve tabiat, iklim hususlarındaki hassasiyetleriniz neler?
Bilhassa son yüzyılda endüstrinin gelişmesi ve tüketimin pompalanması ile dünyadaki tüm kaynakları büyük bir süratle tüketiyoruz. Ben on yaşındayken dünya nüfusu yaklaşık 3,5 milyardı bugün dünya nüfusu 8 milyara yaklaştı. Bu demektir ki, bu nüfus artış suratı ile torunum 40 yaşına geldiğinde nüfus 16 milyar olacak. Bu dünya bu nüfusu kaldırabilir mi? bu biçimde hoyratça tüketmeye devam edersek mümkün değil. Ben istiyorum ki, benim girdiğim, serinlediğim Ege Denizi’ne benim çocuklarım, torunlarım da girsin, benim yürüyebildiğim o hoş ormanlarda onlar da yürüyebilsin, spor yapsın. bu biçimde giderse bizden daha sonraki jenerasyonlar havaya, suya, yeşile ulaşmada fazlaca zorlanacaklar.
Yangın, sel, müsilaj üzere biroldukça felaketin olduğu periyotta bu standın manası da pekişiyor. Bu noktada standın kelamı, bildirisi, daveti ne olur?
Bu stant fikri oluştuğu vakit Türkiye’de son günlerde yaşadığımız birfazlaca felaket yaşanmamıştı fakat geliyorum diyordu. İnsanoğlu dünyaya verdiği ziyanı önümüzdeki devirde birebir süratle devam ettirirse çocuklarımıza torunlarımıza hakikaten yaşayacak bir dünya bırakamayacağız. Hatırlarsanız pandeminin başladığı birinci başlarda, meskenlerde oturduğumuz ve az tükettiğimiz için tabiat yeniden kendine gelmeye başlamıştı, Bir-iki aylık bir orta bile tabiata nefes aldırmıştı. Kanun koyucular, STK’lar, özel dal ve doğal ki bireyler önümüzdeki periyotta üzerlerine düşeni yapmalı lakin kâğıt üstünde göstermelik değil hakikaten yapmalı. Tüm kısa vadeli hasılatlar bizi geleceğimizden kopartıyor. Bence bu standın kelamı, “Doğaya karşın değil tabiat ile bir arada yaşamayı öğrenmeliyiz”…
Fotoğrafın en gerçekçi hali
“Yabani” standı bugün tabiat üzerine düşündüğümüz süreçte ne tabir ediyor sizce?
“Yabani” standının içeriği çağdaş sanatın, sanatkarların ve hassas insanların hiç değişmeyen konusu. Gerek bienaller gerekse biroldukca farklı projede sanatkarlar, antropozene, dünyanın geri dönülemez biçimde değişime uğramasına dikkat çekmeye çalışıyor. Ali Kabaş da epeyce farklı bir biçimde gökyüzünden yeryüzüne insanın ulaşamadığı ve bozamadığı doğal hoşlukları bize sunuyor. Hepimiz günlerdir uyumuyoruz. Ormanlarımızı, canlılarımızı, hayat alanlarımızı yangına teslim ettik. İklim değişikliği tüm dünyanın konusu ve bir an evvel en yanlışsız tedbirlerin alınması ve tabiatın korunması gerekiyor.
Tabiat, etraf, iklim mevzularına dikkat çekme noktasında fotoğrafın gücü nedir?
Fotoğrafın anı yakalayıp bize direkt sunma gücü var. bir daha “Yabani” standının üzerinden gidersek, tabiatın, yeşil alanların, dünyamızdaki hoşlukların kıymetini bize gerçekçi bir biçimde sunabilmesi açısından hayli değerli. Uygun ve hoşu renkleriyle sunmasının yanında şu an ortasından geçtiğimiz doğal afetleri de tüm gerçekliğiyle bize yansıtmada da gücü hayli güçlü.