Erteleme Davranışı Vaktin uygun kullanılması gerekliliği dakikliğin günümüz ortamında çok değerli bir kıymet olması öte yandan bir hayli insanın misyonlarının yada yapmak istedikleri işlerini istemeyerek ertelemek ve daha sonrasında biriken iş yükünün altında hiçbir şeye yetişememenin verdiği zorlanmayla başa çıkmak zorunda kalmakta ve esasen pek de yeterli olmayan his durumlarını bozmaktadır.
Araştırmalar üniversite öğrencilerinin en az%50-70 ‘inin akademik erteleme sıkıntısına sahip oldukları gösterilmiştir.(Gallagher ve ark.,1992) Herkes için erteleme davranışının sebepleri farklı olabilir. Yüklü olarak erteleme davranışı başarı-başarısızlık korkusu ve özsaygının düzenlenmesi üzere his durum düzenlemelerinin zorlukları ile ilgili olduğu gözlenmiştir. Ellis ve Kaunas (1977) Ertelemeyi Yenme kitabında erteleme davranışının sebebi olarak bireylerin sahip olduğu kimi temel inançlardan bahsetmişlerdir. Kişi güzel bir performans sergilemek zorunda hissettiği şayet bunu yapamazsa gereğince âlâ ve kıymetli olmadığına dair temel inancıdır. Bu sebeple yapacağı işi erteleyerek yada yapmayarak başarısız olmaya tercih etmesi hiçbir şey yapmayınca başarısız olma ihtimalimde kalkıyor ortadan. Öteki bir etken de yapılacak işlerin kolay olması gerektiğine olan inanç ve işlerin sıkıntı bulunmasına tahammül edememek . Sonuç olarak uzun vadeli gayelere ulaşmak için yaşanan kısa müddetli engellenme hisleriyle başa çıkamamak. Bir öteki tartışılması gereken husus da muvaffakiyetler arttıkça başarısız olma ihtimali fazlaca daha fecî bir hale gelmes ide olabiliyor. Kişi başarısızlığı hissetmemek için işin en başından birinci adımı daima öteleyebiliyor.En son olarak bir muvaffakiyetin akabinde bir ceza ile eşleştirilirse kişi bu durumu erteleyerek başarılı olmaktan kendini uzak tutabiliyor. Tüm bunlar tabi ki kırılgan kendilik bedeliyle çok temaslı görünüyor. Kişi kırılgan kendilik kıymetini korumak için bir strateji olarak kullanıyor. Erteleyen kişi işlerini son dakikaya bırakıp âlâ bir iş çıkarma mümkünlüğünü azaltarak kendine bir bahene yaratabiliyor, bu biçimdece kendi kapasitesinin ölçülmesine de müsaade vermiyor. bununla birlikte bu kapasiteyi kendisinin de kabul etmesi gerektiğinden zamansızlıktan dem vurarak bu yüzleşmeden kendini uzaklaştırmış oluyor. Birtakım durumlarda ise kendi muvaffakiyetinin öbür insanları berbat hissettireceğinden endişelenip işlerini erteleyerek performansını düşürüp ve bu biçimdece hissettiği suçluluk hissinde de uzaklaşmış oluyor.Erteleyen kişi epeyce fazla dikkat çekmeyerek insanların olumsuz hislerini yada hasetlerini üzerine çekmemekte epey farklı kullanılan içsel dinamikler olabiliyor.
Burada patolojik narsizm ve narsizm deyince aklımıza birinci gelen isim Kohut’tan bahsetmeden geçemeyeceğim. Kohut psikanalizde, narsisistik gelişim kuramını farklı bir biçimde ele almış merkeze kendilik kavramını almıştır.Ona nazaran bebeğin libidosunun büsbütün bebeğin kendiliği üzerinde bulunduğu birincil narsizm durumu ,bakım verenlerle yaşanan gerçek hayattaki engellemeler sebebiyle yavaş yavaş kırılmaya başlar (Kohut,1966)bunun sebebi bakım verenlerin bebeğin muhtaçlıklarını kaçınılmaz olarak harika bir biçimde karşılayamamasıdır.Bebek bununla başa çıkmak için narsistik yatırımın bir kısmını dışarıda bir kısmının kendiliğinde tutmaya devam eder…Narsistik gelişim idealleştirilmiş ebeveyn imajından ve büyüklenmeci teşhirciliğin arkaik hallerinden daha olgun hallere dönüştürülmelidir. Kohut bireylerin kendilik bütünlüğünü canlılığını ve ahengini sürdürebilmeleri için temel olarak iki gereksinim tespit etmiştir. Bunlardan birincisi bireylerin büyüklenmeci teşhirci kendiliklerinin görülmesini istemeleridir kişi bu gereksiniminin karşılanması ile özsaygısını düzenleyebilir gerçekçi hırsların peşinden koşabilir.Diğer muhtaçlık ise kişinin tüm kuvvetli ,sakin ,bile ve mert bir obje ile kaynaşma tecrübesi yaşayabilmesi ve kişinin hislerini dürtülerini denetim edebilmeyi öğrenmesi gerekmektedir.Kohut psikopatolaojik durumları dürtü- savunma- çatışma süreçleri ile açıklamak yerine gelişimsel duraklama ve ruhsal fonksiyonların eksikliği ile açıklamaktadır.Normal gelişimde kişi ömrünü sürdürürken kıymetleri doğrultusunda sahip olduğu gerçekçi amaçları doğuştan getirdiği yahut daha sonradan öğrenip geliştirdiği hünerleri kullanarak yaşama zevki veren tabiatını açığa çıkarır.
Gelişimsel duraklamanın yaşandığı durumlarda ise aksiyonlarını yönlendiren davranışlar edinmekte zorlanır.Hedefleri gerçekleştirmesi mümkün olmayan büyüklenmeci fantezilere takılıp kalmış ve dış dünyadan yetenek ve marifet edinmekte zorlanır.Bu psikoterapi sırasında geçmişteki kendilik objeleriyle yaşanan makus tecrübeler kararında karşılanmayan kendilik objesi gereksinimleri teapiste yönelik ortaya çıkar.Terapistin vazifesi bu gereksinimleri empatik bir biçimde anlamaya çalışmak ve bu gereksinimleri yorumlamak olacaktır.
Erteme ve öteleme davranışının altında yatan niçinlerin hayli çeşitli olması bu durumun sıradan bir motivasyon kaybıyla mı ilgili olup olmadığının araştırılması da şüphesiz şahsa has olacaktır.Kişinin imtihana yada performans değerlendirmesine açık olmayışının araştırılması epey daha derinlerde erken çocukluğunuzdaki örseleyici tavırlara kadar gidebilen bir müddetç olduğunu belirtmek faydalı olur.
Araştırmalar üniversite öğrencilerinin en az%50-70 ‘inin akademik erteleme sıkıntısına sahip oldukları gösterilmiştir.(Gallagher ve ark.,1992) Herkes için erteleme davranışının sebepleri farklı olabilir. Yüklü olarak erteleme davranışı başarı-başarısızlık korkusu ve özsaygının düzenlenmesi üzere his durum düzenlemelerinin zorlukları ile ilgili olduğu gözlenmiştir. Ellis ve Kaunas (1977) Ertelemeyi Yenme kitabında erteleme davranışının sebebi olarak bireylerin sahip olduğu kimi temel inançlardan bahsetmişlerdir. Kişi güzel bir performans sergilemek zorunda hissettiği şayet bunu yapamazsa gereğince âlâ ve kıymetli olmadığına dair temel inancıdır. Bu sebeple yapacağı işi erteleyerek yada yapmayarak başarısız olmaya tercih etmesi hiçbir şey yapmayınca başarısız olma ihtimalimde kalkıyor ortadan. Öteki bir etken de yapılacak işlerin kolay olması gerektiğine olan inanç ve işlerin sıkıntı bulunmasına tahammül edememek . Sonuç olarak uzun vadeli gayelere ulaşmak için yaşanan kısa müddetli engellenme hisleriyle başa çıkamamak. Bir öteki tartışılması gereken husus da muvaffakiyetler arttıkça başarısız olma ihtimali fazlaca daha fecî bir hale gelmes ide olabiliyor. Kişi başarısızlığı hissetmemek için işin en başından birinci adımı daima öteleyebiliyor.En son olarak bir muvaffakiyetin akabinde bir ceza ile eşleştirilirse kişi bu durumu erteleyerek başarılı olmaktan kendini uzak tutabiliyor. Tüm bunlar tabi ki kırılgan kendilik bedeliyle çok temaslı görünüyor. Kişi kırılgan kendilik kıymetini korumak için bir strateji olarak kullanıyor. Erteleyen kişi işlerini son dakikaya bırakıp âlâ bir iş çıkarma mümkünlüğünü azaltarak kendine bir bahene yaratabiliyor, bu biçimdece kendi kapasitesinin ölçülmesine de müsaade vermiyor. bununla birlikte bu kapasiteyi kendisinin de kabul etmesi gerektiğinden zamansızlıktan dem vurarak bu yüzleşmeden kendini uzaklaştırmış oluyor. Birtakım durumlarda ise kendi muvaffakiyetinin öbür insanları berbat hissettireceğinden endişelenip işlerini erteleyerek performansını düşürüp ve bu biçimdece hissettiği suçluluk hissinde de uzaklaşmış oluyor.Erteleyen kişi epeyce fazla dikkat çekmeyerek insanların olumsuz hislerini yada hasetlerini üzerine çekmemekte epey farklı kullanılan içsel dinamikler olabiliyor.
Burada patolojik narsizm ve narsizm deyince aklımıza birinci gelen isim Kohut’tan bahsetmeden geçemeyeceğim. Kohut psikanalizde, narsisistik gelişim kuramını farklı bir biçimde ele almış merkeze kendilik kavramını almıştır.Ona nazaran bebeğin libidosunun büsbütün bebeğin kendiliği üzerinde bulunduğu birincil narsizm durumu ,bakım verenlerle yaşanan gerçek hayattaki engellemeler sebebiyle yavaş yavaş kırılmaya başlar (Kohut,1966)bunun sebebi bakım verenlerin bebeğin muhtaçlıklarını kaçınılmaz olarak harika bir biçimde karşılayamamasıdır.Bebek bununla başa çıkmak için narsistik yatırımın bir kısmını dışarıda bir kısmının kendiliğinde tutmaya devam eder…Narsistik gelişim idealleştirilmiş ebeveyn imajından ve büyüklenmeci teşhirciliğin arkaik hallerinden daha olgun hallere dönüştürülmelidir. Kohut bireylerin kendilik bütünlüğünü canlılığını ve ahengini sürdürebilmeleri için temel olarak iki gereksinim tespit etmiştir. Bunlardan birincisi bireylerin büyüklenmeci teşhirci kendiliklerinin görülmesini istemeleridir kişi bu gereksiniminin karşılanması ile özsaygısını düzenleyebilir gerçekçi hırsların peşinden koşabilir.Diğer muhtaçlık ise kişinin tüm kuvvetli ,sakin ,bile ve mert bir obje ile kaynaşma tecrübesi yaşayabilmesi ve kişinin hislerini dürtülerini denetim edebilmeyi öğrenmesi gerekmektedir.Kohut psikopatolaojik durumları dürtü- savunma- çatışma süreçleri ile açıklamak yerine gelişimsel duraklama ve ruhsal fonksiyonların eksikliği ile açıklamaktadır.Normal gelişimde kişi ömrünü sürdürürken kıymetleri doğrultusunda sahip olduğu gerçekçi amaçları doğuştan getirdiği yahut daha sonradan öğrenip geliştirdiği hünerleri kullanarak yaşama zevki veren tabiatını açığa çıkarır.
Gelişimsel duraklamanın yaşandığı durumlarda ise aksiyonlarını yönlendiren davranışlar edinmekte zorlanır.Hedefleri gerçekleştirmesi mümkün olmayan büyüklenmeci fantezilere takılıp kalmış ve dış dünyadan yetenek ve marifet edinmekte zorlanır.Bu psikoterapi sırasında geçmişteki kendilik objeleriyle yaşanan makus tecrübeler kararında karşılanmayan kendilik objesi gereksinimleri teapiste yönelik ortaya çıkar.Terapistin vazifesi bu gereksinimleri empatik bir biçimde anlamaya çalışmak ve bu gereksinimleri yorumlamak olacaktır.
Erteme ve öteleme davranışının altında yatan niçinlerin hayli çeşitli olması bu durumun sıradan bir motivasyon kaybıyla mı ilgili olup olmadığının araştırılması da şüphesiz şahsa has olacaktır.Kişinin imtihana yada performans değerlendirmesine açık olmayışının araştırılması epey daha derinlerde erken çocukluğunuzdaki örseleyici tavırlara kadar gidebilen bir müddetç olduğunu belirtmek faydalı olur.