CatWalk
New member
“Çocuktan daha sonra bir süre kalbim rahat duracağım”
“Ne güzel” diyor, “yaşamımdaki değerli projeleri daima seninle konuştuk. Büyüdüğümü hissediyorum bakınca”. Bir düşünüyorum, birinci buluşmamız 2010’da “Veda” sineması içinmiş. bu biçimde 24 yaşında ve yolun başındaymış. Şu anda 35’inde, mesleğinde kıymetli adımlar atmış ve hayatının değerli eşiklerinden birini atlayıp anne olmaya hazırlanan bir bayan var karşımda. Bu benim gördüğüm en cıvıl cıvıl Özge Özpirinçci olabilir bu ortada. O kadar hayat dolu görünüyor ki. Çok sevdiği “Kadın” dizisinden daha sonra dijital platformlara süratli bir giriş yaparak peş peşe iki setten çıkmış (Biz konuşurken 25 Ağustos’ta seyirciyle buluşan “İlk ve Son”un çekimleri bitmemiş daha) ve beş aylık gebe. Burak Yamantürk ile aralık ayında doğacak kızlarını karşılamak üzere tabiatla baş başa, sakin bir yaşama geçmeye hazırlanan Özge Özpirinçci’yle hem dizi ve oyunculuk tıpkı vakitte hayatının bu kıymetli dönemeci üzerine konuştuk.
“İlk ve Son”un afişinde “Başları unutulmaz, sonları kaçınılmazdı” üzere bir cümle gördüm.
Evet, birincileri unutulmaz, sonları kaçınılmazdı.
Bu ne demek? Bir alakanın başını ve sonunu mu izliyoruz?
Evet. Aslında şu biçimde, ilgiyi bir organizma üzere düşünürsen, her organizma doğuyor, büyüyor, gelişiyor, daha sonra düşüş periyodu başlıyor, çürüyor ve toprağa karışıp geri dönüşüyor. Bu birtakım insanlara depresif bir şey üzere gelirken, birtakım insanlara da hayatlarının ne kadar biricik, kısa, kıymetli ve onlara ilişkin bir vakit olduğunu hatırlatan bir şey. Ben örneğin evvelce bunu epeyce depresif bulan bir tiptim. Ancak yaşadığım kimi olaylarla bir arada bunun farklı bir tarafına bakabilmeye başladım. Hepimiz bir gün öleceğiz, sakin olun ya, rahat olun, üzere bir yerden alıyorum. Lakin Deniz ile Barış’ın kıssasında iki tane mıknatıs birbirine yapışıyor ve bir süre daha sonra karşındaki beşerde en sevdiğin şey, tahammül edemediğin şeye dönüşür ya. Ve iki tarafın irtibatıyla, değişimiyle, özverisiyle, anlayışıyla, ki bu güç olan tarafı, bu uyuşmazlıklar düzelir, alakalar tamir edilir, tahammüller artar. kimi vakit karşı tarafın yükünü sen taşırsın, kimi vakit karşı taraf senin yükünü taşır, istikrar bulmaya çalışırsın daima. Ancak burada maalesef iki kuvvetli kutup var. Bilhassa Deniz, o kadar değişime açık üzere görünen fakat aslında epey katı kuralları, duvarları olan bir bayan ki, bu onun bir ilgideki duruşunu fazlaca zorluyor.
Nasıl geldi size bu iş?
Hakan Bonomo benim üniversite arkadaşım. Daima yazdığı şeyleri bana okuturdu, birinci kere bu projeyi menajerim vasıtasıyla yolladı. “Bir oku, bu sefer önemli düşünüyoruz seninle,” üzere bir durum. Birinci iki kısmı okudum ve Burak’a (Yamantürk) “Bunu okumak zorundasın,” dedim; “Ben mi fazlaca yükseliyorum yoksa bu işte nitekim bir tılsım mı var, sıradanliğinden kaynaklı?” Zira özlediğimiz şey biraz artık öykü anlatımında bu. İnsan psikolojisinden bahseden öykülerde bu netliğe, sıradanliğe muhtaçlık var ve orada bir senaristin kendi dünyasını ne kadar açtığını görüyorsunuz. Çok intim bir şey yazmış Hakan ve onu bizimle paylaşıyor olduğu için ona bir defa daha teşekkür ediyorum. Okurken de tıpkı şeyi hissetmiştim; bu sanki her bağlantının başına gelebilecek bir şey mi? Bir gün Burak’la ben de bu biçimde bir hengame edecek miyiz, biz de bu biçimde bir olay yaşarsak, bu biçimde reaksiyon verecek miyiz, kenetlenebilecek miyiz, başka yerlere mi gideceğiz, diye.
yıllardır süren bir ilginiz var, ona dair de “Her şeyin bir sonu var” diyebiliyor musunuz yani?
Alışılmış şu anda sonu düşünmek için hayli erken. Yedinci yılımız oluyor lakin hiç “Yedi yıl geçti, vay anasına” üzere bir durumda değiliz. Tek istediğimiz şey, birbirimizi sevmeye ve sevilmeye devam etmek. Zira insan, sevmek kadar sevilmeyi de bilmeli. Bağın başında Burak’ın sevme hali beni hayli şaşırtıyordu. Hiç alışık olduğum bir şey değildi, bana hissettirdiği o dehşetli demek istiyorum ancak âlâ manada; vahim inanç duygusu. Bana ne olursa olsun bu adam yanımda hissi o kadar güç veren bir his ki, onun bana söylemiş olduği her bir tenkit benim için fazlaca değerli. Zira epey derinden bir yerden ve çıkarsızca, yalnızca benim âlâ olmam için bunu yaptığını biliyorum. Burak’la örneğin son değil de sona yakın vakit içinderı düşündüğümde, ikimiz de fazlaca yaşlanmışız, bir köy konutundayız, bir bağ konutundayız, kim bilir lakin net tabiatın ortasında bir yerde, hayvanlarımız var, onlarla uğraşıyoruz. Benim belim ağrıyor, ona söyleniyorum. Burak diyor ki “dişim ağrıyor,” ona söyleniyor. Hala tıpkı şeyleri konuştuğumuz tahminen de bir devirde, artık kim daha evvel gidiyorsa.
Aslında ben o kadar sonu kastetmedim alışılmış.
Ben alakanın sonunu hiç düşünmedim Burak ile. Hengame ettik, kesin ayrıldık üzere bir şeyi yedi yıldır bir defa bile düşündürtmedi bana. Ben de ona düşündürtmemişimdir diye kestirim ediyorum. Arbede ediyoruz alışılmış ki fakat bunlar yüksek, hararetli, tutkulu hengameler olmuyor. Çok mantıklı hengameler ediyoruz. esasen Burak devasa yükseklikte dozda konuşan bir insan değil. O da örneğin başlarda beni fazlaca zorluyordu. Ben başından akan her şey ağzında olan bir beşerim. Burak da tam zıddı 100 defa düşünüp bir kez konuşan bir insan. İkimizin ortası olsa şahane olur. Tahminen gelen bebek o denli bir şey olur, bilmiyorum lakin birbirimize yaklaşmayı öğreniyoruz yıllar ortasında. Münasebette insan birbirine benzemeye başlıyormuş. Barış’la Deniz’de de onu görüyoruz.
Nasıl bir bayan Deniz?
Deniz mimar. Çok fazla bir daha sonraki adımının doğuracağı sonuçlarını düşünen bir karakter değil. Sorumluluk sahibi değil diyemem, zira ilerde ne kadar sorumluluk sahibi olabildiğini görüyoruz. Hayali bir restoran açmak ve kurduğu hayallerin ortasında yalnızca kendisi var. Birazcık bencil bir bayan. En büyük düşüncesi, sevilmeyi bilmiyor. Tahminen karşısındakinden daha da epeyce seviyor ancak verilen sevgiyi nasıl karşılayacağını ya da istemediği bir şey olursa bunu nasıl lisana getirebileceğini, haklıyken haksız duruma düşmeden nasıl tartışabileceğini bilmiyor. Küçük yaşlarda anne babadan yüzde 100 inanç, şartsız sevgi görmediği vakit çocuklar, ileride daima bir defansif olma durumu, ne olursa olsun ben yıkılmam, ayakta kalırım durumu, daha agresif olma durumu oluyor. Deniz’in en büyük olayı, babasıyla yaşadığı çatışmalar ve onların öcünü öteki yerlerden almaya çalışması. Bu Barış’la olan bağlantısında sıradan sorun yaratıyor. Çok karna yumruk atan bir münasebet. Ben daima bunu söylüyorum, yüreğiniz kaldıracaksa izleyin. Zira hayli üzüleceksiniz bu iki beşere. Ben çok üzülüyorum.
Ben birinci duyduğumda romantik güldürü sanmıştım halbuki.
Biz de o denli algılanacağını varsayım ettik. Birinci teaser’ımızda bu algıyı kırmak istedik, bunun fazlaca gerçek bir aşk kıssası olduğunu, yumuşak yüreklere uygun bir şey olmadığını göstermek istedik. Çok komik yerler de var olağan ki. Her bağlantıda olduğu üzere, her hayatta olduğu üzere, ne kadar gülüyorsak o kadar ağlıyoruz. Ne kadar ağlıyorsak, o kadar bağırıyoruz, çağırıyoruz. Her kısım bağlarının birinci vakit içinderıyla son vakit içinderının paralel kurgusu olduğu için, insan bir garip oluyor. Bu iki beşere ne olmuş olabilir ki bunlar bu hale geldi? Bunları bu hale sokan kimse ölsün, gebersin modundaydım ben, epeyce üzüldüm. Fragmanı izleyip de olağanda benim işlerimi takip etmeyen beşerler dönüş yaptı. Galiba beşerler artık gerçek bir şeyler izlemek istiyor. Ben de gerçek bir şeyler oynamak istiyordum, bilhassa “Kadın”dan daha sonra. O yüzden bu bana ilaç üzere geldi, tam hamilelik öncesi. Zira çocukla bir süre durmak istiyorum ve artık kalbim rahat duracağım.
Sizin dizinin imal kısmında de hisseniz var değil mi?
Biz Hakan’la birlikte projeyi BluTV’ye götürdük ve ben işin kreatif tarafında ortak üretimci oldum. Cem (Karcı) de sağ olsun bana her vakit fikrimi soruyor lakin Salih’in de fikrini her vakit alıyoruz. Bu hepimizin ortak projesi üzere bir şey oldu ve kimse fikirini söylerken kendi egolarından yola çıkarak yapmıyor bunu. Büsbütün iş için ne yapılması gerekiyorsa onu yapmalıyız iç güdüsünden yola çıkarak oluşturduğumuz bir koalisyon. Birkaç projemde bunu hissetmiştim; “Aşk bir daha”de, “Kadın”da ve bunda, sahiden gezegenlerin sıralandığını hissediyorum. Bu hissettiğimiz şeyin gerçek dünyada karşılığı muvaffakiyet olarak her neyse onu almasak bile, ki bence alacağız, bize yaşattığı tecrübe o kadar kıymetli ki, daima kalbimde özel bir yeri olacak.
Salih Bademci’yle de gücünüz epeyce tuttu anladığım kadarıyla.
Salih tam bir mecnun. Ona da söylüyorum; “Beni gebe yakaladın. Gebe olmasaydım senin gücünle tahminen yarışabilirdim,” diye. Bugüne kadar oynadığım bütün partnerlerimi epey seviyorum fakat birinci sefer bir partnerime “Hadi abi, haydi abi” diye güç vermem gerekmiyor. Hatta yer yer “Abi, dur, gözünü seveyim, bir sakinleş,” demem gerekiyor. Nitekim bir güç bombası, süper bir varlık sette. “3-2-1 Kayıt” dendiğinde de karavanda da prova yaparken de epey güvenebileceğim ve sırtımı yaslayabileceğim bir partner, epey memnunum tanıştığım için.
Son röportajımızda “Çocuğum olduğunda birkaç yıl çalışmama lüksüm olmalı,” demiştiniz, bunu hayata geçiriyorsunuz.
O yüzden bu periyotta oldu aslında. Biz Burak’la çocuk hadisesini yazın konuştuk. Zira geçen yaz Bozburun Yat Kulüp’teydik ve orada Adedim Sivar var ve Adedim ile Ethem’in oğlu var, Süleyman. O Süleyman benim aklımı aldı. Üç yaşındaki velet yüzünden şu an ben gebeyim. “bu biçimde bir şey olabiliyor mu örneğin, bu biçimde bir şeyi sipariş verebiliyor muyuz?” dedim ve ben daima oğlum olacak diye düşünüyordum. Zira oynadığım dizilerde de hayatta da daima erkek çocuklarıyla daha bağlantıya açık bir beşerim ancak şu anda kızım oluyor olması beni ekstra heyecanlandırıyor ve ekstra dikkatli olmam gerektiğini hissediyorum onu bu ülkede özgür, keyifli ve korkusuzca yetiştirebilmek ismine.
Yani plan yoktu, Süleyman sebep oldu.
Süleyman’ın bize aşılamasından daha sonra biz bunu konuşmaya başladık. daha sonra aralık ayında köpek sahiplendik bir tane, Bonita ve bir anda ikimizin baktığı bir canlı oldu meskende. Onunla bir arada bir denesek mi sanki dedik ve hayli kısa bir müddetde de gebe kaldım. Netflix’teki dizinin setindeydim, üç hafta daha sonra öteki sete gireceğim, benim için bir soru işareti oldu natürel. Fakat şu anda “İyi ki birinci beş ayı çalışarak geçirdim” diyorum. Beni hiç zorlamadı, hiç midem bulanmadı, halsizlik olarak, o his değişimleri olarak fazlaca şükür hiç bir şey yaşamadım. Sete bir başladık, ben unuttum onu aslına bakarsanız. örneğin sigara içme sahnesi var epeyce “İlk ve Son”da, dedim ki “Arkadaşlar ben gebeyim, sigarayı bıraktım, ne yapacağız?” Çabucak internetten bakıldı, “Peaky Blinders”ta ne yapıyorlar diye. Boş sigaraların içine, bizim sanat takımı sağ olsun, tarhun otu koyuyor ve ben o sigara sahnelerinde tarhun otu içiyorum. Artık tek istediğim şey, geri kalan dört ayımı huzurla, her gün yüzebildiğim, yürüyüş yapabildiğim, tabiatın ortasında olduğum bir yerde geçirmek.
Yani sorunun başına dönersek bir süre duracaksınız.
Durmak benim pek bildiğim bir şey değil. Hatta Berrak (Tüzünataç) hayli dalga geçer, “Sen dur diye pandemi oldu dünyada,” diye. Lakin bu sefer durma niçinim o kadar heyecanlandıran bir sebep ki, bana duruyormuşum üzere gelmeyecek. Meslek olarak da oturttuğum, artık oyunculuğumla konuşulduğum ve yaptığım işlerin konuşulduğu bir yerdeyim. Bir taraftan “Kadın” dizisi dünyada inanılmaz muvaffakiyetler elde ediyor. İspanya’dan dün bir arkadaşım ileti attı, “El Pais gazetesinde çıkmışsın kızım, yakında İspanyol bir direktörden telefon gelirse şaşırma,” dedi. Dedim “Dur aman, şu an değil”. Dizi Fransa olsun, İspanya olsun, İtalya olsun, Prime Time’da 100 televizyondan 60’ının izlediği noktalara ulaşmış. Çok gurur verici bir şey. O yüzden çok içim rahat, yapabileceğim en hoş projeleri yaptım, “Evet, tamam, burayı hallettik, artık artık bütün dikkatimizi kendimize ve bebeğimize verebiliriz,” modundayım.
Bir yandan da daima bir değişiklik bu. hayatınızda yeni bir devir başlıyor.
Alışılmış ki, durup durup kendi kendime şey diyorum; “Özge tek başına son dört ayın. O yüzden ne istiyorsan yap kuzum”. Lakin bu değişimi “Artık hayatım asla eskisi üzere olmayacak,” diye görmüyorum. Olmasın aslına bakarsan, niçin olsun? Eski epeyce güzel olsaydı değişmesi gerekmezdi. Her şey değişecek, her şey gelişecek. Yer yer çökecek, yer yer daha da yeterli olacak. Yaşadığımız ülke, dünya, bu pandemiye çocuk mu doğurulur, bütün bunlar insanın başında yer alıyor olağan. Lakin ben aslına bakarsanız daima daha kırsal bir hayatı düşlediğim için, bebekle bir arada o denli bir hayata fazlaca daha başım rahat geçebileceğim. Bir iki sene en azından, sohbetin “Bugün ne yaptı biliyor musun, kavun yedi,” üzere bir sıradanlikte olacağı, “Burnu akıyor, ne yapacağız?” üzere küçük paniklerin olacağı bir hayat düşlüyorum. Dünyadan biraz kendimi soyutladığım, aslına bakarsanız bunu hamilelikle bir arada yapmaya başladım açıkçası. Olağan ki bir daha dünyada, Türkiye’de, tabiatta olan şeyler beni yerle bir ediyor. Su belgeselinde oynadıktan daha sonra esasen başım büyük açıldı, tüketimle ilgili. Artık gebeyim, hiç bir kıyafetim olmuyor. Kendime bir şey alırken 10 kez düşünüyorum, “Özge buna gereksinimin var mı?” Buna isteyen cimrilik desin, isteyen tutumluluk desin fakat benim bunu yapma niyetim büsbütün gezegeni muhafaza ismine. Oturduğum konutta kullandığım güçten, ulaşım biçimimden, yaptığım tatilden tut da günlük ömrüme kadar, buna epey dikkat ediyorum ve bu biçimde de bir çocuk yetiştirmek istiyorum. Evet, alfa jenerasyonu, apayrı bir jenerasyon. Tahminen 13 yaşına geldiğinde yazılım programı yapacak, bilmiyorum. Fakat benim dileğim, o çocuğun ayaklarının toprağa bastığı bir hayat geçirmesi. Benim denetimimde olduğu sürece.
Pekala, bu şartlar oluştu mu? İstanbul’dan gidiyor musunuz?
İstanbul’da bahçeli bir meskene geçtik. Yağmur, kar, çamur, ne olursa olsun, uyandığımda günüm toprakta bir beş-10 dakika yürüyerek ya da Boni ile top atıp oynayarak başlıyor. Pandemide bir apartman katında yaşıyorduk ve Burak’a şunu dediğimi hatırlıyorum, “Benim toprağa basmam lazım, hakikaten delireceğim”. Orada anladım bağımın ne kadar kuvvetli olduğunu toprakla. Kimi insan da “Benim AVM’ye gitmem lazım,” diye çıldırıyordu. Çocuk olduktan daha sonra hayatımızın çoğunluğunu güneyde geçirip, çalışmamız gerektiğinde kentteki hayata geçiş yapacağımız bir nizamımız olacak. Burak’la şunu gördük aslında; biz epey rahat bavulumuzu yapıp, köpeğimizi, çocuğumuzu alıp, gidip bir yerde yaşayabiliriz. Bunu görmek insanı epeyce rahatlatıyor, kentten kopamam üzere durumumuz yok ikimizin de. Her yere ahenk sağlamak mümkün zira kendi içimizde aslına bakarsanız uyumlu insanlarız.
Kilo almamayı başarmışsınız gördüğüm kadarıyla.
Aslında aldım. 54 buçuktum gebe kaldığımda, şu an 59 kiloyum. Beslenme devrimimi ben “Kadın”ın birinci dönemi bittiğinde bağırsak problemleri yaşadığım devirde yapmıştım. Bütün sistemimi de ona bakılırsa kurmuştum. Gluteni haşimatodan dolayı yemiyorum. Rafine şeker, esasen artık hepimizin hayatından çıktı diye düşünüyorum. Lakin şu an örneğin canım bir şey çekti mi yiyorum. Ekşiye bir düştüm, bir de dondurmaya. aslına bakarsan cinsiyet muhakkak olmadan dedim Burak’a, “Bence kız”, diye. Zira limon filan yemek istiyordum. Ancak artık sorbeye büyük düştüm, hatta bir dondurmacının tuzlu yer fıstığı sorbesi var, sabah uyanıyorum onu hayal ediyorum, akşam uyuyorum onu hayal ediyorum. 7/24 aklımda. Sette fazlaca hareketliydim, ötürüsıyla artık asıl bahis set bitince. Dikkat edeceğim, yememi abartmayacağım, yürüyüşümü yapacağım, yogamı, platesimi aslına bakarsanız yapıyorum. Yüzeceğim kucak dolusu. Bunları yapacağım.
Netflix dizisi de ortadan çıktı bu ortada. Epeydir beklenen bir işti.
O projede de Tolga Karaçelik ile, Kıvanç Tatlıtuğ ile ve öbür tüm oyuncu arkadaşlarımla çalışmak nitekim çok hoştu. Umut Aral da keza o denli. Set ortamının dünyada hangi düzeyde olduğunu gösteren bir setti yaşantı olarak, sahiden harikaydı her şey. Hem Covid tedbirleri olsun hem bizim huzurumuz, rahatımız olsun, sanat grubu, kamera grubu, ışık takımı, her şey mükemmeldi. Dünya standartlarında bir iş yaptık diyebilirim. Bir de bana yaşattığı hisler şu açıdan fazlaca hoştu; birinci sefer bu biçimde bir projede yer aldım, tıp açısından. Distopya benim izlemekten en keyif aldığım cins. Zombiler olsun, hastalık çıktı, virüs çıktı, Saramago’nun “Körlük”ü, hayli keyif aldığım işler. İzlerken keyif aldığım bir şeyin ortasında yer almak beni fazlaca memnun etti.
Pekala artık doğumdan daha sonrası için uzak tarihindeki de olsa meslek planları kuruyor musunuz?
ömrün bana getireceği sürprizlere açık bir moddayım. Kim bilir, artık iki yıl duracağım diyorum da, Burak “Sen duramazsın,” diyor, “Senin durman bir dizide konuk oyunculuk yapmak, bir küçük kısa sinema çekmek, bir reklamda oynamak”. Bu benim için durmak, evet. Ancak bir televizyon dizisinde baş rol oynamak demek benim için işin sorumluluğunu yüklenmek demek ve ben bunu yapıyorsam yüzde 100’ümle orada olmak zorundayım. ötürüsıyla o denli bir topa çıkmam üzere geliyor, pak iki üç sene. aslına bakarsanız bakalım televizyon nereye gidiyor, dijital platformlar nereye gidiyor? Tam aslında suyun bulanıklaşacağı bir periyotta ben oyunu dışarıdan izliyor olacağım, kucağımda bebişimle. O da keyifli.
Ona şunları öğreteceğim, bunları öğreteceğim üzere hayaller var mı?
O bana ne öğretecek, ben oradayım birazcık. Her gün ondaki gelişimi takip etmek, şaşırmak ona, onun yaptığı bir şeyin beni büyülemesine tanıklık etmek… Lakin alışılmış ki onu korumak istediğim epeyce fazla şey var. Onu sıkmadan bunların onun hayatı için, onun geleceği için, onun varlığı için gerçek olmadığını öğretebilirsem ne keyifli bana. Yoksa onun seveceği şeyler, onun seveceği şeyler. O benim bebeğim, benim bir kesimim, ben doğurdum onu üzere bir yerden değil de bakalım o ne isteyecek, benim ebeveyn olarak tek bakılırsavim onu uzun bir süre korumak ve şartsız sevgiyi hissetmesini sağlamak. Bu bana daha sıkıntı geliyor açıkçası. örneğin epey sinirlendiğimde onunla yanlışsız bağlantısı nasıl kuracağım? O yüzden benim öğrenmem gereken çok şey var.
Bahar Çeşmeli’den (“Kadın”daki karakteri) öğrenmişsinizdir bir şeyler canım.
O sürreal bir karakter, hiç kimse Bahar Çeşmeli olamaz. Fakat bak bayan daha sonra hasta oldu. Konuş be bayan, bir öfkelen, bir bağır, çağır yani. Artık benim orada denetim etmem gereken hislerim, kendimle ilgili olacak esasen. Bakalım ben o ne yaptığında sinirleneceğim ya da sonumu nasıl yanlışsız söz edebileceğim? Zira “Bebeğim ne isterse onu yapabilir,” değil yani, hayır ne isterse onu yapamaz, biz bu biçimde büyümedik ve baktığımda bunun yanlış bir büyüme formu olmadığını görüyorum. Hayır demeyi bilmek, karşıdan hayır yanıtını aldığında hudut krizi yaratmamak ya da yaratıyorsa ben ona nasıl bunu anlatmalıyım, bunu öğrenmek, bunlar alışılmış vahim sabır gerektiren şeyler ve bil bakalım kim bu hayatta epey sabırsız?
Sabırsız mısınızdır?
Müthiş sabırsız bir insandım, beşerim demek istemiyorum. Öyleydim lakin büyüyorum, değişiyorum, gelişiyorum. Yer yer hayli korkuyorum, kusur yapacak mıyım diye. Yer yer “Tabii ki yanılgı yapacaksın, sen bir beşersin,” diyorum. Annem babam beni büyütürken ne düşündü, en çok onları ne korkuttu, nelerde heyecanlandılar, bunları hayal ediyorum. Eğlenceli aslında, satranç üzere birazcık.
“Düğün yapacaksak ben de eğlenmeliyim”
Eylül’de düğün yapacaklar haberleri çıktı, var mı o denli bir şey?
Hayır. Düğün yapacaksak ben de eğlenmek, yemek içmek, dans etmek, zıplamak, hoplamak istiyorum. Ben eylülde olacağım altı-yedi ay. Gelecek 500 kişi, onlar eğlenecek, zıplayacak, ben sandalyede oturacağım. Çok manasız. Burak’a da dedim ki, “Düğünü benim fizikî olarak sizinle birebir dozda eğlenebildiğim bir periyoda saklayalım”. Lakin alışılmış ki çocuk doğmadan evvel imza işini halledeceğiz. Ben bunu şöyleki görüyorum; Allah korusun Burak ağır bakıma girse, onun ailesi olarak benim olmam gerekiyor orada artık. Zira artık çekirdek aile sen oluyorsun ya. O çekirdek aileyi yaşadığın devletin tanımlayabilmesi için gidip imza atmam gerekiyorsa alışılmış ki yapacağım, o denli bir asi kız modunda değilim. Yalnızca hakikaten vaktimiz yok çalışmaktan. Yedi yıldır beraberyiz, aslına bakarsanız başta evli üzereyiz lakin hukuken yapmamız gereken şeyi, çocuğumuzun büyürken bir sorun yaşamaması için, birbirimizle bürokratik yaşantımızda sorun yaşamamamız için natürel ki yapacağız.
“Nedir bu bitmeyen siber zorbalık?”
Saçınızı boyamışsınız.
Evet, amonyaksız, doğal bir boyayla. İş bitsin, kısacık kestirmek istiyorum lakin bir taraftan da artık kilo aldıkça şişecek olan yüzüme fazlaca kısa sanki âlâ olmaz mı diye düşünüyorum. Bakalım yani. Lakin dizi biter bitmez tekrar boyatmayı düşünmüyorum asla.
Sağdan, solan gelen baskıları ne yapacaksınız?
Değil mi, beyazını boya artık, kâfi, o kaşlar ne o denli kalın kalın? Nedir bu siber zorbalık ya? Bitmiyorlar. Artık bir de evlenmeden çocuk yapılır mı siber zorbalığıyla karşı karşıyayım. Ben hiç yanıt vermiyorum alışılmış ki ancak kendi ortalarında tartışmalarını görmek hoşuma gidiyor. Kendini yaşadığın toplumda kimi vakit azınlık hissedebiliyorsun lakin orada görüyorsun, yok ya, ben azınlık değilim. Tahminen de çoğunluğum kimi konularda. Ancak esasen olay bu. Her hususta herkes azınlık ya da çoğunluk olamaz. birlikte yaşamanın istikrarını kurmak zorundayız. Bilmiyorsan da bu sana ya sistem tarafınca ya diğer bireyler tarafınca öğretilecek. Bir biçimde, birbirimizin hayatına hürmet duymamız gerektiğini öğreneceğiz. Ben herkese hürmet duymayı ailemden öğrendim ve bu biçimde yaşıyorum. Çocuğumu da bu biçimde büyütmek istiyorum.
“hiç bir şey için ‘asla olmasın’ demiyorum artık”
Tahminen erken lakin hayata bakışınızda bir değişiklik fark ediyor musunuz?
hiç bir şey için net bu olacak, bu asla olmasın üzere cümleler kurmuyorum artık. “Bakarız” hiç benim sözüm değildi, o Burak’a ilişkin bir sözdü. Ağzımdan “bakarız” sözü çıkıyor, ah diyorum ne kadar rahatmış bu. Bir taraftan her şeye esnek oluyorsun, teslim oluyorsun. Önceliklerin değişiyor. Olağanda işle ilgili beni günlerce fazlaca üzecek, ağlatacak bir şey oluyor ve ben “Olmuyorsa olmuyor, geçmiş olsun,” deyip yürüdüğümü gördüm, epeyce keyifli oldum. Hamileliğin fizikî değil, niyet üretimdeki değişimlerine tanıklık etmek beni daha epey şaşırttı. Zira fizikî değişim evet, karnım büyüyor, göğüslerim büyüyor, kalçan büyüyecek, yüzün şişiyor bilmem ne. Bunlar kalıcı şeyler de değil aslına bakarsan ancak baş yapının değişmesi kalıcı olsun, zira fazlaca sevdim ben bu fikir sistemini.
Röportaj : Asu Maro
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik
“Ne güzel” diyor, “yaşamımdaki değerli projeleri daima seninle konuştuk. Büyüdüğümü hissediyorum bakınca”. Bir düşünüyorum, birinci buluşmamız 2010’da “Veda” sineması içinmiş. bu biçimde 24 yaşında ve yolun başındaymış. Şu anda 35’inde, mesleğinde kıymetli adımlar atmış ve hayatının değerli eşiklerinden birini atlayıp anne olmaya hazırlanan bir bayan var karşımda. Bu benim gördüğüm en cıvıl cıvıl Özge Özpirinçci olabilir bu ortada. O kadar hayat dolu görünüyor ki. Çok sevdiği “Kadın” dizisinden daha sonra dijital platformlara süratli bir giriş yaparak peş peşe iki setten çıkmış (Biz konuşurken 25 Ağustos’ta seyirciyle buluşan “İlk ve Son”un çekimleri bitmemiş daha) ve beş aylık gebe. Burak Yamantürk ile aralık ayında doğacak kızlarını karşılamak üzere tabiatla baş başa, sakin bir yaşama geçmeye hazırlanan Özge Özpirinçci’yle hem dizi ve oyunculuk tıpkı vakitte hayatının bu kıymetli dönemeci üzerine konuştuk.
“İlk ve Son”un afişinde “Başları unutulmaz, sonları kaçınılmazdı” üzere bir cümle gördüm.
Evet, birincileri unutulmaz, sonları kaçınılmazdı.
Bu ne demek? Bir alakanın başını ve sonunu mu izliyoruz?
Evet. Aslında şu biçimde, ilgiyi bir organizma üzere düşünürsen, her organizma doğuyor, büyüyor, gelişiyor, daha sonra düşüş periyodu başlıyor, çürüyor ve toprağa karışıp geri dönüşüyor. Bu birtakım insanlara depresif bir şey üzere gelirken, birtakım insanlara da hayatlarının ne kadar biricik, kısa, kıymetli ve onlara ilişkin bir vakit olduğunu hatırlatan bir şey. Ben örneğin evvelce bunu epeyce depresif bulan bir tiptim. Ancak yaşadığım kimi olaylarla bir arada bunun farklı bir tarafına bakabilmeye başladım. Hepimiz bir gün öleceğiz, sakin olun ya, rahat olun, üzere bir yerden alıyorum. Lakin Deniz ile Barış’ın kıssasında iki tane mıknatıs birbirine yapışıyor ve bir süre daha sonra karşındaki beşerde en sevdiğin şey, tahammül edemediğin şeye dönüşür ya. Ve iki tarafın irtibatıyla, değişimiyle, özverisiyle, anlayışıyla, ki bu güç olan tarafı, bu uyuşmazlıklar düzelir, alakalar tamir edilir, tahammüller artar. kimi vakit karşı tarafın yükünü sen taşırsın, kimi vakit karşı taraf senin yükünü taşır, istikrar bulmaya çalışırsın daima. Ancak burada maalesef iki kuvvetli kutup var. Bilhassa Deniz, o kadar değişime açık üzere görünen fakat aslında epey katı kuralları, duvarları olan bir bayan ki, bu onun bir ilgideki duruşunu fazlaca zorluyor.
Nasıl geldi size bu iş?
Hakan Bonomo benim üniversite arkadaşım. Daima yazdığı şeyleri bana okuturdu, birinci kere bu projeyi menajerim vasıtasıyla yolladı. “Bir oku, bu sefer önemli düşünüyoruz seninle,” üzere bir durum. Birinci iki kısmı okudum ve Burak’a (Yamantürk) “Bunu okumak zorundasın,” dedim; “Ben mi fazlaca yükseliyorum yoksa bu işte nitekim bir tılsım mı var, sıradanliğinden kaynaklı?” Zira özlediğimiz şey biraz artık öykü anlatımında bu. İnsan psikolojisinden bahseden öykülerde bu netliğe, sıradanliğe muhtaçlık var ve orada bir senaristin kendi dünyasını ne kadar açtığını görüyorsunuz. Çok intim bir şey yazmış Hakan ve onu bizimle paylaşıyor olduğu için ona bir defa daha teşekkür ediyorum. Okurken de tıpkı şeyi hissetmiştim; bu sanki her bağlantının başına gelebilecek bir şey mi? Bir gün Burak’la ben de bu biçimde bir hengame edecek miyiz, biz de bu biçimde bir olay yaşarsak, bu biçimde reaksiyon verecek miyiz, kenetlenebilecek miyiz, başka yerlere mi gideceğiz, diye.
yıllardır süren bir ilginiz var, ona dair de “Her şeyin bir sonu var” diyebiliyor musunuz yani?
Alışılmış şu anda sonu düşünmek için hayli erken. Yedinci yılımız oluyor lakin hiç “Yedi yıl geçti, vay anasına” üzere bir durumda değiliz. Tek istediğimiz şey, birbirimizi sevmeye ve sevilmeye devam etmek. Zira insan, sevmek kadar sevilmeyi de bilmeli. Bağın başında Burak’ın sevme hali beni hayli şaşırtıyordu. Hiç alışık olduğum bir şey değildi, bana hissettirdiği o dehşetli demek istiyorum ancak âlâ manada; vahim inanç duygusu. Bana ne olursa olsun bu adam yanımda hissi o kadar güç veren bir his ki, onun bana söylemiş olduği her bir tenkit benim için fazlaca değerli. Zira epey derinden bir yerden ve çıkarsızca, yalnızca benim âlâ olmam için bunu yaptığını biliyorum. Burak’la örneğin son değil de sona yakın vakit içinderı düşündüğümde, ikimiz de fazlaca yaşlanmışız, bir köy konutundayız, bir bağ konutundayız, kim bilir lakin net tabiatın ortasında bir yerde, hayvanlarımız var, onlarla uğraşıyoruz. Benim belim ağrıyor, ona söyleniyorum. Burak diyor ki “dişim ağrıyor,” ona söyleniyor. Hala tıpkı şeyleri konuştuğumuz tahminen de bir devirde, artık kim daha evvel gidiyorsa.
Aslında ben o kadar sonu kastetmedim alışılmış.
Ben alakanın sonunu hiç düşünmedim Burak ile. Hengame ettik, kesin ayrıldık üzere bir şeyi yedi yıldır bir defa bile düşündürtmedi bana. Ben de ona düşündürtmemişimdir diye kestirim ediyorum. Arbede ediyoruz alışılmış ki fakat bunlar yüksek, hararetli, tutkulu hengameler olmuyor. Çok mantıklı hengameler ediyoruz. esasen Burak devasa yükseklikte dozda konuşan bir insan değil. O da örneğin başlarda beni fazlaca zorluyordu. Ben başından akan her şey ağzında olan bir beşerim. Burak da tam zıddı 100 defa düşünüp bir kez konuşan bir insan. İkimizin ortası olsa şahane olur. Tahminen gelen bebek o denli bir şey olur, bilmiyorum lakin birbirimize yaklaşmayı öğreniyoruz yıllar ortasında. Münasebette insan birbirine benzemeye başlıyormuş. Barış’la Deniz’de de onu görüyoruz.
Nasıl bir bayan Deniz?
Deniz mimar. Çok fazla bir daha sonraki adımının doğuracağı sonuçlarını düşünen bir karakter değil. Sorumluluk sahibi değil diyemem, zira ilerde ne kadar sorumluluk sahibi olabildiğini görüyoruz. Hayali bir restoran açmak ve kurduğu hayallerin ortasında yalnızca kendisi var. Birazcık bencil bir bayan. En büyük düşüncesi, sevilmeyi bilmiyor. Tahminen karşısındakinden daha da epeyce seviyor ancak verilen sevgiyi nasıl karşılayacağını ya da istemediği bir şey olursa bunu nasıl lisana getirebileceğini, haklıyken haksız duruma düşmeden nasıl tartışabileceğini bilmiyor. Küçük yaşlarda anne babadan yüzde 100 inanç, şartsız sevgi görmediği vakit çocuklar, ileride daima bir defansif olma durumu, ne olursa olsun ben yıkılmam, ayakta kalırım durumu, daha agresif olma durumu oluyor. Deniz’in en büyük olayı, babasıyla yaşadığı çatışmalar ve onların öcünü öteki yerlerden almaya çalışması. Bu Barış’la olan bağlantısında sıradan sorun yaratıyor. Çok karna yumruk atan bir münasebet. Ben daima bunu söylüyorum, yüreğiniz kaldıracaksa izleyin. Zira hayli üzüleceksiniz bu iki beşere. Ben çok üzülüyorum.
Ben birinci duyduğumda romantik güldürü sanmıştım halbuki.
Biz de o denli algılanacağını varsayım ettik. Birinci teaser’ımızda bu algıyı kırmak istedik, bunun fazlaca gerçek bir aşk kıssası olduğunu, yumuşak yüreklere uygun bir şey olmadığını göstermek istedik. Çok komik yerler de var olağan ki. Her bağlantıda olduğu üzere, her hayatta olduğu üzere, ne kadar gülüyorsak o kadar ağlıyoruz. Ne kadar ağlıyorsak, o kadar bağırıyoruz, çağırıyoruz. Her kısım bağlarının birinci vakit içinderıyla son vakit içinderının paralel kurgusu olduğu için, insan bir garip oluyor. Bu iki beşere ne olmuş olabilir ki bunlar bu hale geldi? Bunları bu hale sokan kimse ölsün, gebersin modundaydım ben, epeyce üzüldüm. Fragmanı izleyip de olağanda benim işlerimi takip etmeyen beşerler dönüş yaptı. Galiba beşerler artık gerçek bir şeyler izlemek istiyor. Ben de gerçek bir şeyler oynamak istiyordum, bilhassa “Kadın”dan daha sonra. O yüzden bu bana ilaç üzere geldi, tam hamilelik öncesi. Zira çocukla bir süre durmak istiyorum ve artık kalbim rahat duracağım.
Sizin dizinin imal kısmında de hisseniz var değil mi?
Biz Hakan’la birlikte projeyi BluTV’ye götürdük ve ben işin kreatif tarafında ortak üretimci oldum. Cem (Karcı) de sağ olsun bana her vakit fikrimi soruyor lakin Salih’in de fikrini her vakit alıyoruz. Bu hepimizin ortak projesi üzere bir şey oldu ve kimse fikirini söylerken kendi egolarından yola çıkarak yapmıyor bunu. Büsbütün iş için ne yapılması gerekiyorsa onu yapmalıyız iç güdüsünden yola çıkarak oluşturduğumuz bir koalisyon. Birkaç projemde bunu hissetmiştim; “Aşk bir daha”de, “Kadın”da ve bunda, sahiden gezegenlerin sıralandığını hissediyorum. Bu hissettiğimiz şeyin gerçek dünyada karşılığı muvaffakiyet olarak her neyse onu almasak bile, ki bence alacağız, bize yaşattığı tecrübe o kadar kıymetli ki, daima kalbimde özel bir yeri olacak.
Salih Bademci’yle de gücünüz epeyce tuttu anladığım kadarıyla.
Salih tam bir mecnun. Ona da söylüyorum; “Beni gebe yakaladın. Gebe olmasaydım senin gücünle tahminen yarışabilirdim,” diye. Bugüne kadar oynadığım bütün partnerlerimi epey seviyorum fakat birinci sefer bir partnerime “Hadi abi, haydi abi” diye güç vermem gerekmiyor. Hatta yer yer “Abi, dur, gözünü seveyim, bir sakinleş,” demem gerekiyor. Nitekim bir güç bombası, süper bir varlık sette. “3-2-1 Kayıt” dendiğinde de karavanda da prova yaparken de epey güvenebileceğim ve sırtımı yaslayabileceğim bir partner, epey memnunum tanıştığım için.
Son röportajımızda “Çocuğum olduğunda birkaç yıl çalışmama lüksüm olmalı,” demiştiniz, bunu hayata geçiriyorsunuz.
O yüzden bu periyotta oldu aslında. Biz Burak’la çocuk hadisesini yazın konuştuk. Zira geçen yaz Bozburun Yat Kulüp’teydik ve orada Adedim Sivar var ve Adedim ile Ethem’in oğlu var, Süleyman. O Süleyman benim aklımı aldı. Üç yaşındaki velet yüzünden şu an ben gebeyim. “bu biçimde bir şey olabiliyor mu örneğin, bu biçimde bir şeyi sipariş verebiliyor muyuz?” dedim ve ben daima oğlum olacak diye düşünüyordum. Zira oynadığım dizilerde de hayatta da daima erkek çocuklarıyla daha bağlantıya açık bir beşerim ancak şu anda kızım oluyor olması beni ekstra heyecanlandırıyor ve ekstra dikkatli olmam gerektiğini hissediyorum onu bu ülkede özgür, keyifli ve korkusuzca yetiştirebilmek ismine.
Yani plan yoktu, Süleyman sebep oldu.
Süleyman’ın bize aşılamasından daha sonra biz bunu konuşmaya başladık. daha sonra aralık ayında köpek sahiplendik bir tane, Bonita ve bir anda ikimizin baktığı bir canlı oldu meskende. Onunla bir arada bir denesek mi sanki dedik ve hayli kısa bir müddetde de gebe kaldım. Netflix’teki dizinin setindeydim, üç hafta daha sonra öteki sete gireceğim, benim için bir soru işareti oldu natürel. Fakat şu anda “İyi ki birinci beş ayı çalışarak geçirdim” diyorum. Beni hiç zorlamadı, hiç midem bulanmadı, halsizlik olarak, o his değişimleri olarak fazlaca şükür hiç bir şey yaşamadım. Sete bir başladık, ben unuttum onu aslına bakarsanız. örneğin sigara içme sahnesi var epeyce “İlk ve Son”da, dedim ki “Arkadaşlar ben gebeyim, sigarayı bıraktım, ne yapacağız?” Çabucak internetten bakıldı, “Peaky Blinders”ta ne yapıyorlar diye. Boş sigaraların içine, bizim sanat takımı sağ olsun, tarhun otu koyuyor ve ben o sigara sahnelerinde tarhun otu içiyorum. Artık tek istediğim şey, geri kalan dört ayımı huzurla, her gün yüzebildiğim, yürüyüş yapabildiğim, tabiatın ortasında olduğum bir yerde geçirmek.
Yani sorunun başına dönersek bir süre duracaksınız.
Durmak benim pek bildiğim bir şey değil. Hatta Berrak (Tüzünataç) hayli dalga geçer, “Sen dur diye pandemi oldu dünyada,” diye. Lakin bu sefer durma niçinim o kadar heyecanlandıran bir sebep ki, bana duruyormuşum üzere gelmeyecek. Meslek olarak da oturttuğum, artık oyunculuğumla konuşulduğum ve yaptığım işlerin konuşulduğu bir yerdeyim. Bir taraftan “Kadın” dizisi dünyada inanılmaz muvaffakiyetler elde ediyor. İspanya’dan dün bir arkadaşım ileti attı, “El Pais gazetesinde çıkmışsın kızım, yakında İspanyol bir direktörden telefon gelirse şaşırma,” dedi. Dedim “Dur aman, şu an değil”. Dizi Fransa olsun, İspanya olsun, İtalya olsun, Prime Time’da 100 televizyondan 60’ının izlediği noktalara ulaşmış. Çok gurur verici bir şey. O yüzden çok içim rahat, yapabileceğim en hoş projeleri yaptım, “Evet, tamam, burayı hallettik, artık artık bütün dikkatimizi kendimize ve bebeğimize verebiliriz,” modundayım.
Bir yandan da daima bir değişiklik bu. hayatınızda yeni bir devir başlıyor.
Alışılmış ki, durup durup kendi kendime şey diyorum; “Özge tek başına son dört ayın. O yüzden ne istiyorsan yap kuzum”. Lakin bu değişimi “Artık hayatım asla eskisi üzere olmayacak,” diye görmüyorum. Olmasın aslına bakarsan, niçin olsun? Eski epeyce güzel olsaydı değişmesi gerekmezdi. Her şey değişecek, her şey gelişecek. Yer yer çökecek, yer yer daha da yeterli olacak. Yaşadığımız ülke, dünya, bu pandemiye çocuk mu doğurulur, bütün bunlar insanın başında yer alıyor olağan. Lakin ben aslına bakarsanız daima daha kırsal bir hayatı düşlediğim için, bebekle bir arada o denli bir hayata fazlaca daha başım rahat geçebileceğim. Bir iki sene en azından, sohbetin “Bugün ne yaptı biliyor musun, kavun yedi,” üzere bir sıradanlikte olacağı, “Burnu akıyor, ne yapacağız?” üzere küçük paniklerin olacağı bir hayat düşlüyorum. Dünyadan biraz kendimi soyutladığım, aslına bakarsanız bunu hamilelikle bir arada yapmaya başladım açıkçası. Olağan ki bir daha dünyada, Türkiye’de, tabiatta olan şeyler beni yerle bir ediyor. Su belgeselinde oynadıktan daha sonra esasen başım büyük açıldı, tüketimle ilgili. Artık gebeyim, hiç bir kıyafetim olmuyor. Kendime bir şey alırken 10 kez düşünüyorum, “Özge buna gereksinimin var mı?” Buna isteyen cimrilik desin, isteyen tutumluluk desin fakat benim bunu yapma niyetim büsbütün gezegeni muhafaza ismine. Oturduğum konutta kullandığım güçten, ulaşım biçimimden, yaptığım tatilden tut da günlük ömrüme kadar, buna epey dikkat ediyorum ve bu biçimde de bir çocuk yetiştirmek istiyorum. Evet, alfa jenerasyonu, apayrı bir jenerasyon. Tahminen 13 yaşına geldiğinde yazılım programı yapacak, bilmiyorum. Fakat benim dileğim, o çocuğun ayaklarının toprağa bastığı bir hayat geçirmesi. Benim denetimimde olduğu sürece.
Pekala, bu şartlar oluştu mu? İstanbul’dan gidiyor musunuz?
İstanbul’da bahçeli bir meskene geçtik. Yağmur, kar, çamur, ne olursa olsun, uyandığımda günüm toprakta bir beş-10 dakika yürüyerek ya da Boni ile top atıp oynayarak başlıyor. Pandemide bir apartman katında yaşıyorduk ve Burak’a şunu dediğimi hatırlıyorum, “Benim toprağa basmam lazım, hakikaten delireceğim”. Orada anladım bağımın ne kadar kuvvetli olduğunu toprakla. Kimi insan da “Benim AVM’ye gitmem lazım,” diye çıldırıyordu. Çocuk olduktan daha sonra hayatımızın çoğunluğunu güneyde geçirip, çalışmamız gerektiğinde kentteki hayata geçiş yapacağımız bir nizamımız olacak. Burak’la şunu gördük aslında; biz epey rahat bavulumuzu yapıp, köpeğimizi, çocuğumuzu alıp, gidip bir yerde yaşayabiliriz. Bunu görmek insanı epeyce rahatlatıyor, kentten kopamam üzere durumumuz yok ikimizin de. Her yere ahenk sağlamak mümkün zira kendi içimizde aslına bakarsanız uyumlu insanlarız.
Kilo almamayı başarmışsınız gördüğüm kadarıyla.
Aslında aldım. 54 buçuktum gebe kaldığımda, şu an 59 kiloyum. Beslenme devrimimi ben “Kadın”ın birinci dönemi bittiğinde bağırsak problemleri yaşadığım devirde yapmıştım. Bütün sistemimi de ona bakılırsa kurmuştum. Gluteni haşimatodan dolayı yemiyorum. Rafine şeker, esasen artık hepimizin hayatından çıktı diye düşünüyorum. Lakin şu an örneğin canım bir şey çekti mi yiyorum. Ekşiye bir düştüm, bir de dondurmaya. aslına bakarsan cinsiyet muhakkak olmadan dedim Burak’a, “Bence kız”, diye. Zira limon filan yemek istiyordum. Ancak artık sorbeye büyük düştüm, hatta bir dondurmacının tuzlu yer fıstığı sorbesi var, sabah uyanıyorum onu hayal ediyorum, akşam uyuyorum onu hayal ediyorum. 7/24 aklımda. Sette fazlaca hareketliydim, ötürüsıyla artık asıl bahis set bitince. Dikkat edeceğim, yememi abartmayacağım, yürüyüşümü yapacağım, yogamı, platesimi aslına bakarsanız yapıyorum. Yüzeceğim kucak dolusu. Bunları yapacağım.
Netflix dizisi de ortadan çıktı bu ortada. Epeydir beklenen bir işti.
O projede de Tolga Karaçelik ile, Kıvanç Tatlıtuğ ile ve öbür tüm oyuncu arkadaşlarımla çalışmak nitekim çok hoştu. Umut Aral da keza o denli. Set ortamının dünyada hangi düzeyde olduğunu gösteren bir setti yaşantı olarak, sahiden harikaydı her şey. Hem Covid tedbirleri olsun hem bizim huzurumuz, rahatımız olsun, sanat grubu, kamera grubu, ışık takımı, her şey mükemmeldi. Dünya standartlarında bir iş yaptık diyebilirim. Bir de bana yaşattığı hisler şu açıdan fazlaca hoştu; birinci sefer bu biçimde bir projede yer aldım, tıp açısından. Distopya benim izlemekten en keyif aldığım cins. Zombiler olsun, hastalık çıktı, virüs çıktı, Saramago’nun “Körlük”ü, hayli keyif aldığım işler. İzlerken keyif aldığım bir şeyin ortasında yer almak beni fazlaca memnun etti.
Pekala artık doğumdan daha sonrası için uzak tarihindeki de olsa meslek planları kuruyor musunuz?
ömrün bana getireceği sürprizlere açık bir moddayım. Kim bilir, artık iki yıl duracağım diyorum da, Burak “Sen duramazsın,” diyor, “Senin durman bir dizide konuk oyunculuk yapmak, bir küçük kısa sinema çekmek, bir reklamda oynamak”. Bu benim için durmak, evet. Ancak bir televizyon dizisinde baş rol oynamak demek benim için işin sorumluluğunu yüklenmek demek ve ben bunu yapıyorsam yüzde 100’ümle orada olmak zorundayım. ötürüsıyla o denli bir topa çıkmam üzere geliyor, pak iki üç sene. aslına bakarsanız bakalım televizyon nereye gidiyor, dijital platformlar nereye gidiyor? Tam aslında suyun bulanıklaşacağı bir periyotta ben oyunu dışarıdan izliyor olacağım, kucağımda bebişimle. O da keyifli.
Ona şunları öğreteceğim, bunları öğreteceğim üzere hayaller var mı?
O bana ne öğretecek, ben oradayım birazcık. Her gün ondaki gelişimi takip etmek, şaşırmak ona, onun yaptığı bir şeyin beni büyülemesine tanıklık etmek… Lakin alışılmış ki onu korumak istediğim epeyce fazla şey var. Onu sıkmadan bunların onun hayatı için, onun geleceği için, onun varlığı için gerçek olmadığını öğretebilirsem ne keyifli bana. Yoksa onun seveceği şeyler, onun seveceği şeyler. O benim bebeğim, benim bir kesimim, ben doğurdum onu üzere bir yerden değil de bakalım o ne isteyecek, benim ebeveyn olarak tek bakılırsavim onu uzun bir süre korumak ve şartsız sevgiyi hissetmesini sağlamak. Bu bana daha sıkıntı geliyor açıkçası. örneğin epey sinirlendiğimde onunla yanlışsız bağlantısı nasıl kuracağım? O yüzden benim öğrenmem gereken çok şey var.
Bahar Çeşmeli’den (“Kadın”daki karakteri) öğrenmişsinizdir bir şeyler canım.
O sürreal bir karakter, hiç kimse Bahar Çeşmeli olamaz. Fakat bak bayan daha sonra hasta oldu. Konuş be bayan, bir öfkelen, bir bağır, çağır yani. Artık benim orada denetim etmem gereken hislerim, kendimle ilgili olacak esasen. Bakalım ben o ne yaptığında sinirleneceğim ya da sonumu nasıl yanlışsız söz edebileceğim? Zira “Bebeğim ne isterse onu yapabilir,” değil yani, hayır ne isterse onu yapamaz, biz bu biçimde büyümedik ve baktığımda bunun yanlış bir büyüme formu olmadığını görüyorum. Hayır demeyi bilmek, karşıdan hayır yanıtını aldığında hudut krizi yaratmamak ya da yaratıyorsa ben ona nasıl bunu anlatmalıyım, bunu öğrenmek, bunlar alışılmış vahim sabır gerektiren şeyler ve bil bakalım kim bu hayatta epey sabırsız?
Sabırsız mısınızdır?
Müthiş sabırsız bir insandım, beşerim demek istemiyorum. Öyleydim lakin büyüyorum, değişiyorum, gelişiyorum. Yer yer hayli korkuyorum, kusur yapacak mıyım diye. Yer yer “Tabii ki yanılgı yapacaksın, sen bir beşersin,” diyorum. Annem babam beni büyütürken ne düşündü, en çok onları ne korkuttu, nelerde heyecanlandılar, bunları hayal ediyorum. Eğlenceli aslında, satranç üzere birazcık.
“Düğün yapacaksak ben de eğlenmeliyim”
Eylül’de düğün yapacaklar haberleri çıktı, var mı o denli bir şey?
Hayır. Düğün yapacaksak ben de eğlenmek, yemek içmek, dans etmek, zıplamak, hoplamak istiyorum. Ben eylülde olacağım altı-yedi ay. Gelecek 500 kişi, onlar eğlenecek, zıplayacak, ben sandalyede oturacağım. Çok manasız. Burak’a da dedim ki, “Düğünü benim fizikî olarak sizinle birebir dozda eğlenebildiğim bir periyoda saklayalım”. Lakin alışılmış ki çocuk doğmadan evvel imza işini halledeceğiz. Ben bunu şöyleki görüyorum; Allah korusun Burak ağır bakıma girse, onun ailesi olarak benim olmam gerekiyor orada artık. Zira artık çekirdek aile sen oluyorsun ya. O çekirdek aileyi yaşadığın devletin tanımlayabilmesi için gidip imza atmam gerekiyorsa alışılmış ki yapacağım, o denli bir asi kız modunda değilim. Yalnızca hakikaten vaktimiz yok çalışmaktan. Yedi yıldır beraberyiz, aslına bakarsanız başta evli üzereyiz lakin hukuken yapmamız gereken şeyi, çocuğumuzun büyürken bir sorun yaşamaması için, birbirimizle bürokratik yaşantımızda sorun yaşamamamız için natürel ki yapacağız.
“Nedir bu bitmeyen siber zorbalık?”
Saçınızı boyamışsınız.
Evet, amonyaksız, doğal bir boyayla. İş bitsin, kısacık kestirmek istiyorum lakin bir taraftan da artık kilo aldıkça şişecek olan yüzüme fazlaca kısa sanki âlâ olmaz mı diye düşünüyorum. Bakalım yani. Lakin dizi biter bitmez tekrar boyatmayı düşünmüyorum asla.
Sağdan, solan gelen baskıları ne yapacaksınız?
Değil mi, beyazını boya artık, kâfi, o kaşlar ne o denli kalın kalın? Nedir bu siber zorbalık ya? Bitmiyorlar. Artık bir de evlenmeden çocuk yapılır mı siber zorbalığıyla karşı karşıyayım. Ben hiç yanıt vermiyorum alışılmış ki ancak kendi ortalarında tartışmalarını görmek hoşuma gidiyor. Kendini yaşadığın toplumda kimi vakit azınlık hissedebiliyorsun lakin orada görüyorsun, yok ya, ben azınlık değilim. Tahminen de çoğunluğum kimi konularda. Ancak esasen olay bu. Her hususta herkes azınlık ya da çoğunluk olamaz. birlikte yaşamanın istikrarını kurmak zorundayız. Bilmiyorsan da bu sana ya sistem tarafınca ya diğer bireyler tarafınca öğretilecek. Bir biçimde, birbirimizin hayatına hürmet duymamız gerektiğini öğreneceğiz. Ben herkese hürmet duymayı ailemden öğrendim ve bu biçimde yaşıyorum. Çocuğumu da bu biçimde büyütmek istiyorum.
“hiç bir şey için ‘asla olmasın’ demiyorum artık”
Tahminen erken lakin hayata bakışınızda bir değişiklik fark ediyor musunuz?
hiç bir şey için net bu olacak, bu asla olmasın üzere cümleler kurmuyorum artık. “Bakarız” hiç benim sözüm değildi, o Burak’a ilişkin bir sözdü. Ağzımdan “bakarız” sözü çıkıyor, ah diyorum ne kadar rahatmış bu. Bir taraftan her şeye esnek oluyorsun, teslim oluyorsun. Önceliklerin değişiyor. Olağanda işle ilgili beni günlerce fazlaca üzecek, ağlatacak bir şey oluyor ve ben “Olmuyorsa olmuyor, geçmiş olsun,” deyip yürüdüğümü gördüm, epeyce keyifli oldum. Hamileliğin fizikî değil, niyet üretimdeki değişimlerine tanıklık etmek beni daha epey şaşırttı. Zira fizikî değişim evet, karnım büyüyor, göğüslerim büyüyor, kalçan büyüyecek, yüzün şişiyor bilmem ne. Bunlar kalıcı şeyler de değil aslına bakarsan ancak baş yapının değişmesi kalıcı olsun, zira fazlaca sevdim ben bu fikir sistemini.
Röportaj : Asu Maro
Çekirdekleri öğütüp taptaze kahve tecrübesi sunan Vestel Taze Filtre Kahve Makinesi kahve keyfinize eşlik etsin!
Sponsorlu İçerik