CatWalk
New member
Seyhan Akıncı – Suyun ortasında ahenkle dans ederken sonsuzluk hissine en yakın hissettiğimiz yerdeyizdir tahminen de… daha sonra ansızın bir dalga gelir ve kimi vakit öylesine serttir ki güç bela yuttuğumuz suyu tükürerek bir daha o ahengi bulmaya çabalarız. Hayata hafifçe bir telaşla attığımız o kulaçlarla sarılırız en oldukça… Biraz sersemlemiş biçimde ulaştığımız kıyı sonsuzluğun pek de mümkün olmadığıyla yüzleştirir bizi. Craft Tiyatro’nun yeni oyunu “Dalgakıran” da sizi keyifli bir yaz günü denizde salınırken yakalayan o dalga üzere yakalıyor. Oyunun müellifi Simon Stephens’ın metinde kurduğu incelikli dengeyi Serkan Altunorak minimal oyunculuğuyla gerçek ve bir o kadar kuvvetli kılıyor. Bir saatin ardından hayatı, sahip olmayı ve kaybetmeyi sorguladığınız bir zihinle ayrılıyorsunuz salondan. Size eşlik eden tebessümse metindeki incelikli mizahı abartısız biçimde veren Altunorak’ın başarılı performansı oluyor. Serkan Altunorak’ın kendine has yumuşak ses tonu tıpkı bir dalga üzere inip çıkıyor kulağınızda. Son periyotların en naif ve gerçek tek kişilik performansı Çağ Çalışkur’un yalın rejisiyle ortaya izlenesi bir oyun çıkarıyor. Pandemidilk evvel okuyup oynamak istediği “Dalgakıran”ı Serkan Altunorak ile konuştuk.
En az hareketle duyguyu ses tonu ve yüz tabirinizle verdiğiniz bir performans “Dalkakıran”daki… -İzlediğimiz anlatım biçimini seyirciyle buluşturmak için metinle nasıl bir münasebet kurdunız?
Üç aydan biraz daha fazla süren sayı ve mühlet olarak epey ağır bir prova süreci geçirdik. Bütün oyunu, direktörümüz Çağ Çalışkur’un konutunda bir masa etrafında oturarak, toplamda beş kişi çalıştık. Oyunu ezberlemeden, yalnızca okuyarak çalıştım. Hatırlama üzerinden giderek çalıştık ve genelde hatırladıklarım üzerinden bağ kurduk. Oyunu toplamda kaç kez okuduğumu sayı olarak hatırlamama imkân yok. Ben daima müzikle çalışırım gün ortasında bana eşlik edecek bir playlist yaptım ve spor, trafik, sette şimdi her yerde daima o playlist’i dinledim, hâlâ da dinlemeye çalışıyorum. Bu saydıklarım haricinde da neredeyse öbür hiç bir şey yapmadım ve kimselerle de görüşmedim, kapandım biraz. Onun haricinde Alex’i anlamaya çalıştım. Daima olarak onun nasıl bir hayatı olduğuna dair şeyler düşündüm. Sözlerle lakin bu kadar tabir edebilirim.
“Dalgakıran” sonsuz zannettiğimiz şeylerin hiç ummadığımız bir anda ve vakitte aslında bir sonu/sınırı olduğunu gösteriyor bize. Bu hudut bir oyuncu olarak kısıtlayıcı mı yoksa yeni keşif alanları aratan bir şey mi?
Sanatın en hoş yanı hudut olmaması. Hudut denen şeyi insanların belirlediği ve kendini inandırmaya çalıştığı bir şey olarak düşündüm daima. “Son” olarak algıladığımız şey ise gerçekte hiç bir şeye “aslında” sahip olmadığımız ve olamayacağımız. Burada süreksiz olduğumuzu anladığımızda karşımıza çıkan ve bize sunulan hayatla nasıl baş edebildiğimizle ilgili bütün sıkıntı. Alex de yaşadığı şey daha sonrası bir noktada tüm bunları sorguluyor diyebilirim. Hepimiz tıpkı şeyi yapmıyor muyuz vakit zaman?
Büyük bir kayıp öyküsü Simon Stephens’ın lisanıyla seyircinin kalbini parçalamak yerine onu düşündürten ve yer yer güldüren bir anlatıya dönüşüyor. “Dalgakıran”da sizi en çok etkileyen ne olduğu?
Oyunun en epeyce sevdiğim tarafı da bu; sürekli olarak seni aksi köşe yapması ve seni o hisle baş başa bırakması. Beni en epey etkileyen kısmı o boşluk hissi. Bu his, üzerine en epey çalıştığım ve baş patlattığım kısımlardan biri oldu. Benim de tabanı gördüğüm vakit içinder oldu, düzgün ki olmuş diyorum bugünden bakınca. O zaman içinderda hiç isyan etmemiştim ve o hissi, o durumu yaşamak istemiştim. Alex’le epey farklı durumlar olsa da bana hayli yol gösterici oldu.
“Süre değil ne izlediğim önemli”
Son devirlerde tek perdelik oyunların daha fazla sahnelenmeye başlandığını görüyoruz. Bunu yeni bir anlatım biçimi olarak tanımlayabilir miyiz?
“Dalgakıran”ı pandemidilk evvel okumuş ve oynamak istemiştim. Oyunun haklarını aldık, ilk provamızı yaptığımız gün kapanma oldu ve bugünlere geldik. Oyun yapı itibarıyla süresi, seyirci sayısı vs. şu an oynamak için elverişli zira maskeyle bir şey izlemek birtakım insanları zorlayan bir durum. Benim için fark etmiyor âlâ bir şey izledikten daha sonra üç saatte olabilir 10 dakika da… Benim için müddetin bir ehemmiyeti yok daha fazlaca ne izlediğimin değeri var. Çok sayıda mühleti uzun, iki perde ya da kalabalık takımlı oyunlar da var ve hepsi de seyirciyle buluşuyor. “Dalgakıran” özelinde tesadüf oldu.
En az hareketle duyguyu ses tonu ve yüz tabirinizle verdiğiniz bir performans “Dalkakıran”daki… -İzlediğimiz anlatım biçimini seyirciyle buluşturmak için metinle nasıl bir münasebet kurdunız?
Üç aydan biraz daha fazla süren sayı ve mühlet olarak epey ağır bir prova süreci geçirdik. Bütün oyunu, direktörümüz Çağ Çalışkur’un konutunda bir masa etrafında oturarak, toplamda beş kişi çalıştık. Oyunu ezberlemeden, yalnızca okuyarak çalıştım. Hatırlama üzerinden giderek çalıştık ve genelde hatırladıklarım üzerinden bağ kurduk. Oyunu toplamda kaç kez okuduğumu sayı olarak hatırlamama imkân yok. Ben daima müzikle çalışırım gün ortasında bana eşlik edecek bir playlist yaptım ve spor, trafik, sette şimdi her yerde daima o playlist’i dinledim, hâlâ da dinlemeye çalışıyorum. Bu saydıklarım haricinde da neredeyse öbür hiç bir şey yapmadım ve kimselerle de görüşmedim, kapandım biraz. Onun haricinde Alex’i anlamaya çalıştım. Daima olarak onun nasıl bir hayatı olduğuna dair şeyler düşündüm. Sözlerle lakin bu kadar tabir edebilirim.
“Dalgakıran” sonsuz zannettiğimiz şeylerin hiç ummadığımız bir anda ve vakitte aslında bir sonu/sınırı olduğunu gösteriyor bize. Bu hudut bir oyuncu olarak kısıtlayıcı mı yoksa yeni keşif alanları aratan bir şey mi?
Sanatın en hoş yanı hudut olmaması. Hudut denen şeyi insanların belirlediği ve kendini inandırmaya çalıştığı bir şey olarak düşündüm daima. “Son” olarak algıladığımız şey ise gerçekte hiç bir şeye “aslında” sahip olmadığımız ve olamayacağımız. Burada süreksiz olduğumuzu anladığımızda karşımıza çıkan ve bize sunulan hayatla nasıl baş edebildiğimizle ilgili bütün sıkıntı. Alex de yaşadığı şey daha sonrası bir noktada tüm bunları sorguluyor diyebilirim. Hepimiz tıpkı şeyi yapmıyor muyuz vakit zaman?
Büyük bir kayıp öyküsü Simon Stephens’ın lisanıyla seyircinin kalbini parçalamak yerine onu düşündürten ve yer yer güldüren bir anlatıya dönüşüyor. “Dalgakıran”da sizi en çok etkileyen ne olduğu?
Oyunun en epeyce sevdiğim tarafı da bu; sürekli olarak seni aksi köşe yapması ve seni o hisle baş başa bırakması. Beni en epey etkileyen kısmı o boşluk hissi. Bu his, üzerine en epey çalıştığım ve baş patlattığım kısımlardan biri oldu. Benim de tabanı gördüğüm vakit içinder oldu, düzgün ki olmuş diyorum bugünden bakınca. O zaman içinderda hiç isyan etmemiştim ve o hissi, o durumu yaşamak istemiştim. Alex’le epey farklı durumlar olsa da bana hayli yol gösterici oldu.
“Süre değil ne izlediğim önemli”
Son devirlerde tek perdelik oyunların daha fazla sahnelenmeye başlandığını görüyoruz. Bunu yeni bir anlatım biçimi olarak tanımlayabilir miyiz?
“Dalgakıran”ı pandemidilk evvel okumuş ve oynamak istemiştim. Oyunun haklarını aldık, ilk provamızı yaptığımız gün kapanma oldu ve bugünlere geldik. Oyun yapı itibarıyla süresi, seyirci sayısı vs. şu an oynamak için elverişli zira maskeyle bir şey izlemek birtakım insanları zorlayan bir durum. Benim için fark etmiyor âlâ bir şey izledikten daha sonra üç saatte olabilir 10 dakika da… Benim için müddetin bir ehemmiyeti yok daha fazlaca ne izlediğimin değeri var. Çok sayıda mühleti uzun, iki perde ya da kalabalık takımlı oyunlar da var ve hepsi de seyirciyle buluşuyor. “Dalgakıran” özelinde tesadüf oldu.