Sakın Baban Duymasın! Aman Baban duymasın! Aman Babanın haberi olmasın! Ay Baban duyarsa ne der? Babanı bilmez misin siler seni! Babanı kırma sakın siler hepimizi!… Cümlelerinin türevlerini duymayan çocuk var mı? Pekala bunları söyleyen Annelerimiz, ablalarımız, ağabeylerimiz, komşu Gül teyze, aile dostu Mahmut abi gerçek mu yapıyor? Ebetteki hayır, birileri tutsun ve artık dur desin onlara. Kızamıyorum da! Ne demiş cetlerimiz “Ağaca çıkan keçinin kısma bakan oğlağı olur” yani insanoğlu anne babalarından ne görürlerse ona özeniyorlar ve uygulamaya koyuyorlar.
Sakın Baban duymasında, zannımca yüzsenelerdır bu topraklarda ve toplumda değişmeyen bir “Baba” figürü kelam konusu. Zira baba konuta ekmek getirir, sorumluluk sahibidir. Evrim kavramı kuşakları geçiyorken, bununla uyumlu soya ekonomik sistem değişiyorken, bu ülkede baba daima kendini ailenin fizikî muhtaçlıklarının ve maddi geleceğinin yegâne sorumlusu olarak görüyor. Babaya nazaran kendisi meskenin direğidir, yük onun omuzlarındadır. Hoş, aile bireylerinin karnı tok sırtı pek! Pekala çocukların duygusal muhtaçlıkları? Baba koltuğa geçip ardına yaslanır, televizyonun kumandasını eline alır ve çocukların duygusal gereksinimlerinden mesul değildir. Zira babanın başında niye sonuç münasebeti mevcuttur. Fizikî gereksinimler karşılanıyorsa duygusal gereksinimlerde karşılamıştır diye. Zira kendi babasından yalnızca teknik bahisleri gördü ve uygulamada yalnızca teknik hususlar yer alıyordu.
Sizin bizim babamızın, dedemizin ve onların dedesinin nesli, hayat denen badireyi eline biberon almadan atlatmayı başarmıştır. Haliyle babanın genetik kodunda çocuk bakımıyla ilgilenmek yoktu. AÇEV’in yaptığı bir araştırmada Babaların; %50’si, çocuğunu hiç bir vakit tuvalete götürmediğini, %36’sı hiç bir vakit çocuğunun altını değiştirmediğini, %35’i de hiç bir vakit çocuklarının tırnaklarını kesmediğini belirtmiştir. Bu datalara bakılarak şu yorumu yapmak hayli da yanlış olmayacaktır. Şimdinin babaları biberonu eline alır, altını değiştirir, tuvalete gdolayır, tırnağını keser… Lakin acemicedir elleri titrer! Zira bundan evvelki jenerasyondan geçen genetik geçiş eksikliği bünyesinde alerjik tepkiye yol açıyor.
Tabi Baba bir de otorite figürüdür. Babalığın zorlayıcı yanı denetim ve disiplindir. Aslında bunu yapan üzülerek söylemeliyim ki ne yazık ki Anneler! Bütün gün çocukla yüz göz olan Annenin, işler çığırından çıktığında bir öcüye gereksinimi olur. İnisiyatif almak istemediği durumlar da cahilliğini ve deneyimsizliğini örtbas edebilmek gayesiyle “BABALIK” korkuluğunu dayıyor çocuğun burnuna. Zira biliyor! Direk çocuğun karşısına dikilirse iştirak bozulacak. bu biçimdece Anne ile çocuk ekip olurken, baba tüm “SAYGIDERLİĞİNE” karşın dışarıda kalıyor. yıllar boyunca müşfik ve cefakâr Anneler ve çocuklar içindeki bağlar güçlenirken, Baba içeride her şeyden habersiz televizyonunu izliyor, kahvesini yudumluyor, gazetesini okuyor… Konutta olup biteni bilmiyor bilmekte istemiyor. İş, meskenin ve ailenin sistemine gelince Anneye kalıyor! Kurallar Baba tarafınca bile bir uzaklıktan konuyor. Anne aracı edilerek. Söyle onu o denli yapmasın, onu o denli giymesin…vb mesajlar kızlı erkekli bir çoğumuzun kulaklarının Anne sesinden duyguğu Baba sözleridir. Çok ağır bir eğitim öğretim verecekti Anneler sevgili çocuklarına. Baba gün geçtikçe beğenilen devleşecekti. Pekala çocuk için? Git gide uzaklaşan bu devin elinden tutmak “BABA SENİ SEVİYORUM” demek zorlaşacak hatta imkansızlaşacaktı.
Hakikat olan Babaların Anneler aracılığıyla değil, kendi sesleri ile konuşmaları. Annelerin artık bu tertibe baş kaldırıp dur demeleri. Çocuklar babalarına sevinçle, cıvıltıyla “baba” demeli, kalpleri sevinçle dolmalı… Umarım hepimizin, hepinizin kolları çocukları taşımaktan upuzun olmuş, kanlı canlı, gerçek, kucakları sımsıcak, sevgili, şefkatli, elleri ne kadar hayatın izlerini taşıyan nasırlarla dolu olsa da yumuşacık, gözleri sevgi ve anlayışla bakan babalarımız, babalarınız vardır. Babalarınız diğer cinstense de dilerim bu biçimde babalar olursunuz, çocuğunuzun babası yada eşleriniz sahiden Baba bir birey olur.
Sakın Baban duymasında, zannımca yüzsenelerdır bu topraklarda ve toplumda değişmeyen bir “Baba” figürü kelam konusu. Zira baba konuta ekmek getirir, sorumluluk sahibidir. Evrim kavramı kuşakları geçiyorken, bununla uyumlu soya ekonomik sistem değişiyorken, bu ülkede baba daima kendini ailenin fizikî muhtaçlıklarının ve maddi geleceğinin yegâne sorumlusu olarak görüyor. Babaya nazaran kendisi meskenin direğidir, yük onun omuzlarındadır. Hoş, aile bireylerinin karnı tok sırtı pek! Pekala çocukların duygusal muhtaçlıkları? Baba koltuğa geçip ardına yaslanır, televizyonun kumandasını eline alır ve çocukların duygusal gereksinimlerinden mesul değildir. Zira babanın başında niye sonuç münasebeti mevcuttur. Fizikî gereksinimler karşılanıyorsa duygusal gereksinimlerde karşılamıştır diye. Zira kendi babasından yalnızca teknik bahisleri gördü ve uygulamada yalnızca teknik hususlar yer alıyordu.
Sizin bizim babamızın, dedemizin ve onların dedesinin nesli, hayat denen badireyi eline biberon almadan atlatmayı başarmıştır. Haliyle babanın genetik kodunda çocuk bakımıyla ilgilenmek yoktu. AÇEV’in yaptığı bir araştırmada Babaların; %50’si, çocuğunu hiç bir vakit tuvalete götürmediğini, %36’sı hiç bir vakit çocuğunun altını değiştirmediğini, %35’i de hiç bir vakit çocuklarının tırnaklarını kesmediğini belirtmiştir. Bu datalara bakılarak şu yorumu yapmak hayli da yanlış olmayacaktır. Şimdinin babaları biberonu eline alır, altını değiştirir, tuvalete gdolayır, tırnağını keser… Lakin acemicedir elleri titrer! Zira bundan evvelki jenerasyondan geçen genetik geçiş eksikliği bünyesinde alerjik tepkiye yol açıyor.
Tabi Baba bir de otorite figürüdür. Babalığın zorlayıcı yanı denetim ve disiplindir. Aslında bunu yapan üzülerek söylemeliyim ki ne yazık ki Anneler! Bütün gün çocukla yüz göz olan Annenin, işler çığırından çıktığında bir öcüye gereksinimi olur. İnisiyatif almak istemediği durumlar da cahilliğini ve deneyimsizliğini örtbas edebilmek gayesiyle “BABALIK” korkuluğunu dayıyor çocuğun burnuna. Zira biliyor! Direk çocuğun karşısına dikilirse iştirak bozulacak. bu biçimdece Anne ile çocuk ekip olurken, baba tüm “SAYGIDERLİĞİNE” karşın dışarıda kalıyor. yıllar boyunca müşfik ve cefakâr Anneler ve çocuklar içindeki bağlar güçlenirken, Baba içeride her şeyden habersiz televizyonunu izliyor, kahvesini yudumluyor, gazetesini okuyor… Konutta olup biteni bilmiyor bilmekte istemiyor. İş, meskenin ve ailenin sistemine gelince Anneye kalıyor! Kurallar Baba tarafınca bile bir uzaklıktan konuyor. Anne aracı edilerek. Söyle onu o denli yapmasın, onu o denli giymesin…vb mesajlar kızlı erkekli bir çoğumuzun kulaklarının Anne sesinden duyguğu Baba sözleridir. Çok ağır bir eğitim öğretim verecekti Anneler sevgili çocuklarına. Baba gün geçtikçe beğenilen devleşecekti. Pekala çocuk için? Git gide uzaklaşan bu devin elinden tutmak “BABA SENİ SEVİYORUM” demek zorlaşacak hatta imkansızlaşacaktı.
Hakikat olan Babaların Anneler aracılığıyla değil, kendi sesleri ile konuşmaları. Annelerin artık bu tertibe baş kaldırıp dur demeleri. Çocuklar babalarına sevinçle, cıvıltıyla “baba” demeli, kalpleri sevinçle dolmalı… Umarım hepimizin, hepinizin kolları çocukları taşımaktan upuzun olmuş, kanlı canlı, gerçek, kucakları sımsıcak, sevgili, şefkatli, elleri ne kadar hayatın izlerini taşıyan nasırlarla dolu olsa da yumuşacık, gözleri sevgi ve anlayışla bakan babalarımız, babalarınız vardır. Babalarınız diğer cinstense de dilerim bu biçimde babalar olursunuz, çocuğunuzun babası yada eşleriniz sahiden Baba bir birey olur.