Dünyada ve Türkiye’de birtakım çevreler IMF’ye reaksiyon duyar. sebebi IMF’nin ekonomik istikrar için, verdiği krediler için, stand-by düzenlemesine toplam talebi düşürmeyi, yani kemer sıkma siyasetlerini kural olarak koymasıdır.
Enflasyon, arz- talep istikrarının bozulması ile ortaya çıkar. Şayet yüksek enflasyon ve yüksek cari açık yoksa, esasen kimse IMF’ye gitmez. Lakin enflasyonu düşürmenin kısa periyotta toplam talebi kısmaktan öteki dermanı de yoktur. Orta ve uzun devirde, yatırımları ve mal ve hizmet arzını artırmakta fiyat istikrarını sağlar.
2001 krizinde IMF ile stand-by düzenlemesi yaptık. Bu kapsamda 3 yıllık ”kuvvetli iktisada geçiş programı” uygulandı. Bu programda kemer sıkma ile ilgili iki konu vardı;
Birincisi; maaş ve fiyatların gerçekleşen enflasyona bakılırsa değil de, amaç enflasyona nazaran düzeltilmesi kaidesi idi. Gel gör ki, gerçekleşen enflasyon amaç enflasyonun altında kaldığı için emekçi ve memur bu uygulamadan kârlı çıktı.
İkincisi; ziraî dayanakların düşürülmesi idi. Maalesef ziraî dayanaklar yarı yarıya düştü. O günden beri siyasi iktidar birebir çizgide gitti. Ziraî takviyeleri artırmadı.
IMF İkinci Dünya Savaşı daha sonrasında kurulan ve bizim de 1947’de kurucu üyesi olduğumuz bir kuruluştur. İkinci Dünya Savaşı daha sonrası dünyada bir daha ekonomik istikrarı sağlamaya takviye için kurulmuştur.
IMF’nin temel hedefleri:
*Uluslararası mali iş birliğini sağlamak;
*Uluslararası ticaretin yaygınlaşmasını ve istikrarlı bir biçimde büyümesini sağlamak;
*Kur istikrarını sağlamak;
*Birfazlaca taraflı ödemeler sisteminin kurulmasına yardımcı olmak;
*Ödemeler istikrarı kuvvetlikleri yaşayan üyelere muhafaza tedbirleri ile birlikte kaynak sağlamaktır.
Türkiye, IMF’den birinci borcunu 1958 yılında almıştır. 1960-2008 içinde; IMF ile 21 stand-by düzenlemesi yapılmıştır. 1958 ile 2000 yılı içinde 33 milyar SDR fiyatında kredi, 2001-2005 iki stand-by düzenlemesi ile 28 milyar dolar kredi almış ve 2013 yılında borcunun son taksitini ödeyerek bitirmiştir.
189 ülke IMF’ye üyedir. En büyük borçlu ülkeler: Arjantin, Ukrayna, Yunanistan, Mısır’dır. En büyük ihtiyati krediler, Meksika, Kolombiya, Fas’a verilmiştir.
IMF’ye gitmek, ülkede ekonomik kriz olduğunun tescil edilmesidir.
Ne var ki IMF’ye gitmenin maliyeti, her vakit krizin ağır bedelinden daha az olmuştur.
Bugünkü şartlarda; Türkiye IMF ile stand-by düzenlemesine gitmez ve kredi almaz ise yaşamakta olduğumuz krizin ömrü uzayacak ve maliyeti artacaktır.
Bugünkü günübirlik siyasetler; dış borçlarda temerrüt, içerde iflaslar, GSYH’da daralma ve işsizlikte artış riski taşımaktadır.
1.Dış borçlarda temerrüt riski;
2022 cari açık 55 milyar dolardır, GSYH’nın yüzde 5,5’i kadardır. Bir yıl ortasında ödememiz gereken dış borç ve cari açık toplamı 230 milyar dolardır. Türkiye’nin CDS oranı 620 baz puan olarak, tahvilleri milletlerarası piyasada süreç bakılırsan 21 ülke ortasında Rusya’dan daha sonra en yüksek ikinci sıradadır. Dış borçları değerli çevirebiliyoruz. Merkez Bankası rezervleri eksidedir.
2.GSYH’da daralma, iflas riski ve işsizlik;
*AB iktisadı yavaşlıyor, Türkiye için navlunlarda ve siparişlerde iptaller var.
*Kredi hacminde daralma var.
*Merkez Bankası’nın yayınladığı, mevsimsel tesirlerden arındırılmış kapasite kullanım oranı (KKO-MA), Ekim ayında bundan evvelki aya bakılırsa 0,7 puan azalarak yüzde 76,6 düzeyinde gerçekleşmiştir.
*İstanbul Sanayi Odası Türkiye İmalat Satın Alma Yöneticileri Endeksi (PMI), istikrar kıymet olan 50 bedelinin altına, 46,4 düzeyine düştü. Bu paha kesimde kötüleşmenin bir göstergesidir.
3.Yüksek enflasyon, belirsizliğe niye oldu, yatırım hacmi daraldı.
Bu koşullarda Türkiye IMF’ye gitmez ise bu krizden çıkma mümkünlüğü düşüktür.
Üstadımızın YENİÇAĞ’daki makalesinde utanmazca araklamadır! Ne yapalım? Hem bilimsel, birebir vakitte haber pahası var
Enflasyon, arz- talep istikrarının bozulması ile ortaya çıkar. Şayet yüksek enflasyon ve yüksek cari açık yoksa, esasen kimse IMF’ye gitmez. Lakin enflasyonu düşürmenin kısa periyotta toplam talebi kısmaktan öteki dermanı de yoktur. Orta ve uzun devirde, yatırımları ve mal ve hizmet arzını artırmakta fiyat istikrarını sağlar.
2001 krizinde IMF ile stand-by düzenlemesi yaptık. Bu kapsamda 3 yıllık ”kuvvetli iktisada geçiş programı” uygulandı. Bu programda kemer sıkma ile ilgili iki konu vardı;
Birincisi; maaş ve fiyatların gerçekleşen enflasyona bakılırsa değil de, amaç enflasyona nazaran düzeltilmesi kaidesi idi. Gel gör ki, gerçekleşen enflasyon amaç enflasyonun altında kaldığı için emekçi ve memur bu uygulamadan kârlı çıktı.
İkincisi; ziraî dayanakların düşürülmesi idi. Maalesef ziraî dayanaklar yarı yarıya düştü. O günden beri siyasi iktidar birebir çizgide gitti. Ziraî takviyeleri artırmadı.
IMF İkinci Dünya Savaşı daha sonrasında kurulan ve bizim de 1947’de kurucu üyesi olduğumuz bir kuruluştur. İkinci Dünya Savaşı daha sonrası dünyada bir daha ekonomik istikrarı sağlamaya takviye için kurulmuştur.
IMF’nin temel hedefleri:
*Uluslararası mali iş birliğini sağlamak;
*Uluslararası ticaretin yaygınlaşmasını ve istikrarlı bir biçimde büyümesini sağlamak;
*Kur istikrarını sağlamak;
*Birfazlaca taraflı ödemeler sisteminin kurulmasına yardımcı olmak;
*Ödemeler istikrarı kuvvetlikleri yaşayan üyelere muhafaza tedbirleri ile birlikte kaynak sağlamaktır.
Türkiye, IMF’den birinci borcunu 1958 yılında almıştır. 1960-2008 içinde; IMF ile 21 stand-by düzenlemesi yapılmıştır. 1958 ile 2000 yılı içinde 33 milyar SDR fiyatında kredi, 2001-2005 iki stand-by düzenlemesi ile 28 milyar dolar kredi almış ve 2013 yılında borcunun son taksitini ödeyerek bitirmiştir.
189 ülke IMF’ye üyedir. En büyük borçlu ülkeler: Arjantin, Ukrayna, Yunanistan, Mısır’dır. En büyük ihtiyati krediler, Meksika, Kolombiya, Fas’a verilmiştir.
IMF’ye gitmek, ülkede ekonomik kriz olduğunun tescil edilmesidir.
Ne var ki IMF’ye gitmenin maliyeti, her vakit krizin ağır bedelinden daha az olmuştur.
Bugünkü şartlarda; Türkiye IMF ile stand-by düzenlemesine gitmez ve kredi almaz ise yaşamakta olduğumuz krizin ömrü uzayacak ve maliyeti artacaktır.
Bugünkü günübirlik siyasetler; dış borçlarda temerrüt, içerde iflaslar, GSYH’da daralma ve işsizlikte artış riski taşımaktadır.
1.Dış borçlarda temerrüt riski;
2022 cari açık 55 milyar dolardır, GSYH’nın yüzde 5,5’i kadardır. Bir yıl ortasında ödememiz gereken dış borç ve cari açık toplamı 230 milyar dolardır. Türkiye’nin CDS oranı 620 baz puan olarak, tahvilleri milletlerarası piyasada süreç bakılırsan 21 ülke ortasında Rusya’dan daha sonra en yüksek ikinci sıradadır. Dış borçları değerli çevirebiliyoruz. Merkez Bankası rezervleri eksidedir.
2.GSYH’da daralma, iflas riski ve işsizlik;
*AB iktisadı yavaşlıyor, Türkiye için navlunlarda ve siparişlerde iptaller var.
*Kredi hacminde daralma var.
*Merkez Bankası’nın yayınladığı, mevsimsel tesirlerden arındırılmış kapasite kullanım oranı (KKO-MA), Ekim ayında bundan evvelki aya bakılırsa 0,7 puan azalarak yüzde 76,6 düzeyinde gerçekleşmiştir.
*İstanbul Sanayi Odası Türkiye İmalat Satın Alma Yöneticileri Endeksi (PMI), istikrar kıymet olan 50 bedelinin altına, 46,4 düzeyine düştü. Bu paha kesimde kötüleşmenin bir göstergesidir.
3.Yüksek enflasyon, belirsizliğe niye oldu, yatırım hacmi daraldı.
- Hiper enflasyon riski arttı.
Bu koşullarda Türkiye IMF’ye gitmez ise bu krizden çıkma mümkünlüğü düşüktür.
Üstadımızın YENİÇAĞ’daki makalesinde utanmazca araklamadır! Ne yapalım? Hem bilimsel, birebir vakitte haber pahası var