CatWalk
New member
Seyhan Akıncı – İstanbullular için kar esaretinin başlamasına yalnızca birkaç saat kalmıştı. Alan Kadıköy’e hakikat yol alırken İstanbul’a kar ne vakit haberli gelmiş ki diye bilmiş bilmiş kanılar geçmekteydi aklımdan. Her yer kuru, hava da tüm savlara rağmen dondurmuyordu. Kapılarını yeni açan yerlerden biri olan Alan Kadıköy’e bir modül erken gitmenin avantajıyla “XX. Yüzyılın 20 Çağdaş Türk Sanatkarı 2021” isimli sergiyi gezme fırsatı da yakaladım. “Beni Sakın Yumruklardan”ı izlemek için salona girdiğimde zihnim Fikret Muallâ’nın, Burhan Doğançay’ın renkleriyle bezeliydi. Üstelik çabucak yanımda içeri girmek için bastonuna yaslanmış kapıların açılmasını bekleyen bir hanımefendi de içimi ısıtmıştı fazlacatan. Lakin hayat güç. Oyun da sertti hâliyle. Yapımcılığını İstanbul Tiyatro Şenliği’nin üstelendiği oyunu Ceren Ercan kaleme almış. Yelda Baskın rejisinde, Ecem Uzun ve Yiğit Sertdemir’i izliyoruz. Dış seste Alican Yücesoy var.
Tahminen bir cevabı yoktur
İki ayaklı mikrofon ve bir pano haricinde sahne bomboş. Muhakkak ki direktör bizden biraz dikkat istiyor. Evvel Hâkim karakterine hayat veren Yiğit Sertdemir geçiyor mikrofon başına. Bir açık mikrofon gecesinde 30’ların sonunda ya da 40’larının başındaki beyaz yakadan sıyırmış Egemen’in halkla tanışma ve eşiyle boşanma kıssasını dinliyoruz. Bilhassa halk dediğimiz şeyin daima bizden öbürleri olduğuna dair “naif” niyetimiz metinde muvaffakiyetle aktarılmış. Egemen’in sahneyi terk etmesiyle Ecem Uzun yani Hilal geçiyor mikrofon başına. “Anneni mi daha fazlaca seviyorsun babanı mı?”nın başka versiyonu “Annene mi daha fazlaca benziyorsun babana mı”dan aile bağlarımıza ve onlarla nerede kopmaya başladığımıza incelikli bir dokunuş yapılıyor. Hilal ismi üstünde milliyetçi bir ailenin kızı. bir süre evvel başörtüsünü çıkardığı için de onu gölge üzere takip eden “niçin”lerin, “neden”lerin altında yaşamaktan sıkılmış. 20’li yaşlarda sorduğumuz tüm soruları o da soruyor. Karşılığı bulamadıysanız üzülmeyin Hilal de bulamıyor. Hem tahminen bir karşılığı da yoktur… Açık mikrofonda birilerinin sizi hakikaten dinlediğine bile emin olmadığınız bir atmosferde karakterlerimiz, bir yandan kuruyemiş tabağındaki Antep fıstığını bulmaya çalışıp diğer yandan kendilerini görüntüye alan seyircilerden birinin “hassas” olduğumuz sıkıntıları “mavi kuş”a fısıldamasıyla kendi hâllerindeki yılgınlık ve komiklikleriyle bir anda memleket sorununa dönüşüyorlar. Kim bilir tahminen de her ölümlü hashtag olmayı da tadacaktır! Açık mikrofonda kendilerine söylemediklerini yüksek sesle diğerlerine söylemenin dayanılmaz hafifçeliği içerisinde yolları kesişen iki karakter, konuta gitmek istemedikleri gecenin sonunda kendilerini Türkiye örneklemi diyebileceğimiz bir çorbacıda buluyor.
Çorba kadim bir lezzet olduğu kadar içine attığınız bir epey baharatı ve sebzeyi öğüten ve günün sonunda her insanın benzeştiği ancak birebir vakit da karın da doyurduğu için daima ortasında kaldığımız bir şey olduğu için feci biçimde memlekete benzeri. Çorbacıda olup bitenler aslında öykünün de bir kesim sarpa sardığı, zihnimizin ve ruhumuzun da yorgunluğunu en çok hissettiğimiz nokta. Bir yandan teknoloji, öbür taraftan hey taksi derken tüm bunları yaşıyor ve nefes alıp vermemize ömür dediğimize hayret ediyor insan. Bu yüzden oyunun finali değerli. Öteki yandan aynanın yerini epeydir ön kameralarımız aldı. Bu yüzden tahminen de bir ikaz tabelası olmalı oyunu izlemek isteyenler için. Aynaya bakmaya, özetlemek gerekirsesı yüzleşmeye hazır mısınız? Yanıtınız evetse şimdiden güzel seyirler. Sizi Ecem Uzun ve Yiğit Sertdemir’in yalın oyunculuklarıyla öyküyü daha da gerçek kılan 75 dakikalık performansları bekliyor.
Yelda Baskın: “Oyunculara fazlaca iş düşüyor”
Problemi fazlaca karmaşık bir teksti yalın bir rejiyle anlatmak nasıl bir alan açıyor?
Oyun bir açık mikrofon gecesinde başlayıp, toplumsal medya linci ve bu lincin varabileceği en sert yerde, sokakta bitiyor. Bu tıp metinler direktör ve oyunculara kendi dünyalarını kurabilmek için boş alan sağlar. Bu sadelik ortasında oyunculara fazlaca iş düşüyor.
Sizin tüm bunlarla başa çıkma metodunuz nedir?
Bundan bir ay evvelden bu soruya tiyatro yapabilmek beni yumruklardan sakınıyor diyebilirdim. Şimdiyse yumruklardan sakınmanın pek bir yolu yok diye düşünmeye başladım. Fakat beraberlik, bir ortada olabilme hâli, umudu yumruklar daha sonrası yaralarımı süratle sarıyor, sarabilir. Tiyatro kolektif bir üretim alanı… Daha konservatuvarda rol, oyun çalışmanın yanında oyun arkadaşlarımızla yan yana durabilmeyi de öğreniyoruz. İşte yönettiğim, oynadığım oyunların seyirciyle buluşabilmesi yediğim yumruklardan kalan yaralara güzel geliyor.
İBB Kent Tiyatroları’nda “Kutlama” vakti
İBB Şehir Tiyatroları perdelerini “Kutlama”ya açtı. Harold Pinter’in yazdığı Cevat Çapan’ın çevirdiği ve Yıldırım Fikret Urağ’ın yönettiği, “Kutlama” isimli oyun geçtiğimiz hafta Muhsin Ertuğrul Sahnesi’nde prömiyer yaptı. Ömrü boyunca insan hakları uğraşı vermiş Nobel Edebiyat Mükafatı sahibi Pinter’ın son oyunu olan “Kutlama” şehrin en lüks restoranında her insanın birbirini küçümseyerek kendi varlığını yücelttiği, ağzına geleni söylemiş olduği, evlilik, tanışma, yükselme üzere niçinlerle kelamda “kutlama” yapılan bir akşam yemeğinde geçiyor. Dramaturgisini Dilek Tekintaş’ın, sahne-kostüm dizaynını Sebahat Çolakoğlu’nun, ışık dizaynını Mahmut Özdemir’in, efekt dizaynını Harun Özdamar’ın, koreografisini Hamit Erentürk’ün yaptığı, fotoğraflarını Nesrin Kadıoğlu’nun çektiği oyunda Can Ertuğrul, Çağlar Polat, Erkan Sever, Gizem Akkuş, Orçun Tekelioğlu, Özgür Efe Özyeşilpınar, Pınar Demiral, Selim Can Yalçın, Selin İşcan, Şehnaz Bölen Taftalı rol alıyor. Yönetmen Yıldırım Fikret Urağ, Harold Pinter’ı şu sözlerle anlatıyor: “Güvendiğimiz dağlara kar yağan bir dünyada Pinter üzere müellifler, üzerimize hakikat gelmekte olan kasırgayı epeyce evvel goren, hisseden ve toplumları uyaran işaret fişekleri üzere. İnsanın içine düştüğü ve görünen o ki kendini yok etme kıymetine ortasında debelenmekten irkiltici bir zevk aldığı bataklığı; dolaysız, kelamı pek, hatta acımasız bir halde yüzümüze vuran bir tiyatronun temsilcisi de diyebilirim onun için. Onun oyunlarında gördüğümüz; manadan mahrum, uyumsuz bir dünyanın, insan eliyle yaratılmış ve bir daha insanı tüm çaresizliğiyle içine çeken girdabıdır.” Oyun, 9-12 Şubat 2022 tarihleri içinde Ümraniye Sahnesi’nde izleyicilerle buluşacak.
Tahminen bir cevabı yoktur
İki ayaklı mikrofon ve bir pano haricinde sahne bomboş. Muhakkak ki direktör bizden biraz dikkat istiyor. Evvel Hâkim karakterine hayat veren Yiğit Sertdemir geçiyor mikrofon başına. Bir açık mikrofon gecesinde 30’ların sonunda ya da 40’larının başındaki beyaz yakadan sıyırmış Egemen’in halkla tanışma ve eşiyle boşanma kıssasını dinliyoruz. Bilhassa halk dediğimiz şeyin daima bizden öbürleri olduğuna dair “naif” niyetimiz metinde muvaffakiyetle aktarılmış. Egemen’in sahneyi terk etmesiyle Ecem Uzun yani Hilal geçiyor mikrofon başına. “Anneni mi daha fazlaca seviyorsun babanı mı?”nın başka versiyonu “Annene mi daha fazlaca benziyorsun babana mı”dan aile bağlarımıza ve onlarla nerede kopmaya başladığımıza incelikli bir dokunuş yapılıyor. Hilal ismi üstünde milliyetçi bir ailenin kızı. bir süre evvel başörtüsünü çıkardığı için de onu gölge üzere takip eden “niçin”lerin, “neden”lerin altında yaşamaktan sıkılmış. 20’li yaşlarda sorduğumuz tüm soruları o da soruyor. Karşılığı bulamadıysanız üzülmeyin Hilal de bulamıyor. Hem tahminen bir karşılığı da yoktur… Açık mikrofonda birilerinin sizi hakikaten dinlediğine bile emin olmadığınız bir atmosferde karakterlerimiz, bir yandan kuruyemiş tabağındaki Antep fıstığını bulmaya çalışıp diğer yandan kendilerini görüntüye alan seyircilerden birinin “hassas” olduğumuz sıkıntıları “mavi kuş”a fısıldamasıyla kendi hâllerindeki yılgınlık ve komiklikleriyle bir anda memleket sorununa dönüşüyorlar. Kim bilir tahminen de her ölümlü hashtag olmayı da tadacaktır! Açık mikrofonda kendilerine söylemediklerini yüksek sesle diğerlerine söylemenin dayanılmaz hafifçeliği içerisinde yolları kesişen iki karakter, konuta gitmek istemedikleri gecenin sonunda kendilerini Türkiye örneklemi diyebileceğimiz bir çorbacıda buluyor.
Çorba kadim bir lezzet olduğu kadar içine attığınız bir epey baharatı ve sebzeyi öğüten ve günün sonunda her insanın benzeştiği ancak birebir vakit da karın da doyurduğu için daima ortasında kaldığımız bir şey olduğu için feci biçimde memlekete benzeri. Çorbacıda olup bitenler aslında öykünün de bir kesim sarpa sardığı, zihnimizin ve ruhumuzun da yorgunluğunu en çok hissettiğimiz nokta. Bir yandan teknoloji, öbür taraftan hey taksi derken tüm bunları yaşıyor ve nefes alıp vermemize ömür dediğimize hayret ediyor insan. Bu yüzden oyunun finali değerli. Öteki yandan aynanın yerini epeydir ön kameralarımız aldı. Bu yüzden tahminen de bir ikaz tabelası olmalı oyunu izlemek isteyenler için. Aynaya bakmaya, özetlemek gerekirsesı yüzleşmeye hazır mısınız? Yanıtınız evetse şimdiden güzel seyirler. Sizi Ecem Uzun ve Yiğit Sertdemir’in yalın oyunculuklarıyla öyküyü daha da gerçek kılan 75 dakikalık performansları bekliyor.
Yelda Baskın: “Oyunculara fazlaca iş düşüyor”
Problemi fazlaca karmaşık bir teksti yalın bir rejiyle anlatmak nasıl bir alan açıyor?
Oyun bir açık mikrofon gecesinde başlayıp, toplumsal medya linci ve bu lincin varabileceği en sert yerde, sokakta bitiyor. Bu tıp metinler direktör ve oyunculara kendi dünyalarını kurabilmek için boş alan sağlar. Bu sadelik ortasında oyunculara fazlaca iş düşüyor.
Sizin tüm bunlarla başa çıkma metodunuz nedir?
Bundan bir ay evvelden bu soruya tiyatro yapabilmek beni yumruklardan sakınıyor diyebilirdim. Şimdiyse yumruklardan sakınmanın pek bir yolu yok diye düşünmeye başladım. Fakat beraberlik, bir ortada olabilme hâli, umudu yumruklar daha sonrası yaralarımı süratle sarıyor, sarabilir. Tiyatro kolektif bir üretim alanı… Daha konservatuvarda rol, oyun çalışmanın yanında oyun arkadaşlarımızla yan yana durabilmeyi de öğreniyoruz. İşte yönettiğim, oynadığım oyunların seyirciyle buluşabilmesi yediğim yumruklardan kalan yaralara güzel geliyor.
İBB Kent Tiyatroları’nda “Kutlama” vakti
İBB Şehir Tiyatroları perdelerini “Kutlama”ya açtı. Harold Pinter’in yazdığı Cevat Çapan’ın çevirdiği ve Yıldırım Fikret Urağ’ın yönettiği, “Kutlama” isimli oyun geçtiğimiz hafta Muhsin Ertuğrul Sahnesi’nde prömiyer yaptı. Ömrü boyunca insan hakları uğraşı vermiş Nobel Edebiyat Mükafatı sahibi Pinter’ın son oyunu olan “Kutlama” şehrin en lüks restoranında her insanın birbirini küçümseyerek kendi varlığını yücelttiği, ağzına geleni söylemiş olduği, evlilik, tanışma, yükselme üzere niçinlerle kelamda “kutlama” yapılan bir akşam yemeğinde geçiyor. Dramaturgisini Dilek Tekintaş’ın, sahne-kostüm dizaynını Sebahat Çolakoğlu’nun, ışık dizaynını Mahmut Özdemir’in, efekt dizaynını Harun Özdamar’ın, koreografisini Hamit Erentürk’ün yaptığı, fotoğraflarını Nesrin Kadıoğlu’nun çektiği oyunda Can Ertuğrul, Çağlar Polat, Erkan Sever, Gizem Akkuş, Orçun Tekelioğlu, Özgür Efe Özyeşilpınar, Pınar Demiral, Selim Can Yalçın, Selin İşcan, Şehnaz Bölen Taftalı rol alıyor. Yönetmen Yıldırım Fikret Urağ, Harold Pinter’ı şu sözlerle anlatıyor: “Güvendiğimiz dağlara kar yağan bir dünyada Pinter üzere müellifler, üzerimize hakikat gelmekte olan kasırgayı epeyce evvel goren, hisseden ve toplumları uyaran işaret fişekleri üzere. İnsanın içine düştüğü ve görünen o ki kendini yok etme kıymetine ortasında debelenmekten irkiltici bir zevk aldığı bataklığı; dolaysız, kelamı pek, hatta acımasız bir halde yüzümüze vuran bir tiyatronun temsilcisi de diyebilirim onun için. Onun oyunlarında gördüğümüz; manadan mahrum, uyumsuz bir dünyanın, insan eliyle yaratılmış ve bir daha insanı tüm çaresizliğiyle içine çeken girdabıdır.” Oyun, 9-12 Şubat 2022 tarihleri içinde Ümraniye Sahnesi’nde izleyicilerle buluşacak.