CatWalk
New member
Yaklaşık 1.5 yıldır birinci ve ortaöğretimde eğitim goren öğrencilerin büyük kısmı okullarına sayılı günlerde gidebildi. Arkadaşlarından uzak, yüz yüze eğitime hasret kaldı. Öğretmenlerinin, arkadaşlarının yüzünü bilgisayar, telefon, tabletten gorebildi. İlkokuldan, üniversiteye kadar öğrencilerin artık en büyük hayali okullarına kavuşmak. Ağız birliği yapmışcasına, “Okulu hiç bu biçimde özleyeceğimizi düşünmemiştik” diyorlar.
ARKADAŞLARIMIZI TANIYAMIYORUZ
Okul hasretlerini, “Pandemi boyunca kısıtlanmış hissettik, arkadaşlarımızı özledik, maske gerisinde onları görür görmez tanıyamıyoruz. Artık bitsin uzaktan eğitim, olağana dönelim, meskende durmak istemiyoruz” kelamlarıyla lisana getiren öğrencilerin en büyük hayali merkezi imtihanların kalkması ve maskesiz, arkadaşlarıyla rahatla kucaklaşacakları okullar, yerleşkeler. Biz de bir ilkokul, Liselere Geçiş Sistemi’ne (LGS) giren bir ortaokul son sınıf, bir lise ve bir üniversite öğrencisi ile mevzuyu değerlendirdik. Onlarla pandemi periyodunu nasıl yaşadıklarını, hislerini, hayallerini konuştuk:
ARBEDE ETMEYİ BİLE ÖZLEDİM
Halil Efe Şahin (Yıldız Tabya İlkokulu 4’üncü sınıf öğrencisi, 10 yaşında)
– Halil Efe, pandemi devri bugüne kadar nasıl geçti?
Ablam var, o da Eyüp Anadolu Lisesi’nde okuyor. Okula birçok vakit gittim, lakin yarısını da konutta geçirdim. Derslerimin birçoklarına kaçırmadan girdim. EBA’dan öğretmenin verdiği çalışmaları da yaptım. Tabletim vardı, canlı dersler başladı onlara girdim tabletimden. Uzaktan eğitimde zorlanmadım. 3 defa okulu açtılar 3’ünde de gittim. Bahisler bitti artık gitmeyeceğim, 2 hafta telafi var.
– En epey neyi özledin?
En hayli okulumu ve arkadaşlarımı özledim. Arkadaşlarımla kimi vakit görüşüyorduk lakin yerini tutmuyordu. Zira orada bile kopukluklar olabiliyor. Kimileriyle oyun için hengame etsem de hepsini fazlaca özlemişim. Canlı görmekle dijitalden görmek epey farklı hakikaten.
– Okula birinci gittiğin gün ne yapacaksın?
Ortaokula gideceğim için sıklıkla tanışmaya çalışacağım beşerlerle. Öğretmenlerimle tanışacağım zira her derse başka bir öğretmen girecek.
YATAKTAN KALKIP DERSE GİRDİK
Buyruk Bilir (Haznedar Abdi İpekçi Ortaokulu 8’inci sınıf öğrencisi, 14 yaşında)
– Pandemi devrinde ortaokul son sınıflar daha fazla okula gitti, sen neler yaşadın?
Pandemi devrinde okullarda maskeli olduğumuz için sıcaklık oluyor, uykumuz geliyor, dersi verimli dinleyemiyoruz. Uzaktan eğitimde de herkes elinden gelenin en düzgününü yaptı, biz de o denli yaptık. Öğretmenlerimiz yardımcı oldu, neler yapmamız gerektiğini söylemiş oldu.
– Derslerin birçoklarını bilgisayar başında, kimseyi görmeden izlediniz…
Çevrimiçi ders olduğu için kimi vakit yataktan derse katılıyoruz, kimi vakit de uyuya kalıyoruz sabah sabah ders olunca. En berbatı de uyuduğumuz vakit öğretmen soru soruyor, duymayıp yakalanıyorduk. bu biçimde bir eksisi oluyor.
– Arkadaşlarınla bir ortada olamadın, özledin mi?
Evvelden bu kadar özlemiyordum. En epey çıkışta arkadaşlarımla gezmeyi özledim. Arkadaşlarımla pandemi devrinde bilgisayar oyunlarında görüşmeye başladık. Evvelden dışarıda basketbol oynuyorduk.
MESKENDEN DE TV’DEN DE BIKTIM
Esra Erkoca (Kabataş Erkek Lisesi 10’uncu sınıf öğrencisi, 17 yaşında)
– Bu sınıfa kadar yüz yüze eğitim bakılırsabildin mi?
Hazırlığı ve 9’uncu sınıfın başını yüz yüze okudum. Okulda etkinliklerimiz oluyordu. Bilhassa ikinci devir fazlaca dolu oluyoruz. Sempozyumlara katılıyorduk. Pandemi başladığı devirde biz okulun robotik kadrosu olarak Amerika’ya, okulun epey sesli korosuyla bir arada Paris’e gidecektik. Heyecanlıydık. bununla birlikte planladığımız etkinlikler vardı. Bir anda hepsi gitti.
– Konutta neler yaşadın? İstediğin okula girdin ancak onun bahçesinde ve sınıfında olamamak nasıl bir histi?
Birinci başlarda konutta yemek yapayım diyordum. İnsan bir süre daha sonra dizi izlemekten bile sıkılır hale geliyor. Etrafımdaki arkadaşlarımdan da gördüğüm üzere artık bir bıkkınlık geldi. Rutinimiz gitti. Olağan vakitte “Okul olmasın, imtihan olmasın” derdik. Artık okula uzak oturmama karşın, yolda vakit öldürmeyi bile özlemiş hale geldim. O manada insanı boğan bir müddetç oldu.
TOPLUMSALLAŞMAYI UNUTTUK
Çetin Dalkılıç (İTÜ Elektrik Mühendisliği son sınıf öğrencisi, 23 yaşında)
– Bu devir seni nasıl etkiledi?
Ben son sınıf öğrencisiyim. Pandemi vakti 3’üncü sınıf 2’nci dönemdim. Akademik ömrümün yanı sıra bir takımda yer alıyorum. ‘Güneş arabası’ dediğimiz güneş gücüyle çalışan otomobiller için çalışıyorum. Tam o sırada grup kaptanı olmuştum, bir hafta daha sonra pandemi başladı. Bir anda memleketlere dağıldık. Bu esnada okulumuz süratli tepki alıp tüm eğitim sistemini Zoom’a taşıdı.
– Uzaktan eğitimi nasıl değerlendiriyorsun?
Belirli açılardan avantajlı buluyorum bu devri. Sınıf ortamını düşününce olağan ki etkileşimli değil, hocalarla bir bağlantı yok lakin bunun yanı sıra her insanın tahtayı bakılırsabilmesi üzere bir avantaj var. Bilhassa bizim hocalarımızın sunumlarını amfide görmek sıkıntı oluyordu. Lakin epeyce fazla dezavantajı da var, bilhassa toplumsallık açısından. Ders içinde ya da çıkışında arkadaşlarla fakültenin kantine gitmek bile hayli özlenen bir şey. Bunu da geçtim bilhassa bizim okulda epeyce fazla kulüp ve proje ekibi var. Bunların hepsi bilhassa öğrencilerin etkileşimde bulunduğu toplumsal alanlar. Birçoğu faaliyetlerini yavaşlattı. Bir anda herkes meskene dönünce boşluğa düştü. 1.5 yıldır hiç görmediğim epey yakın arkadaşlarım var.
– Yetkililere ne söylemek istersin?
Çok fazla nüfus var bilhassa üniversitelerde. Okullar açılacaksa tüm tedbirlerin alınıp, aşıların yapılıp açılmasını öneririm. Yerleşkelerde, sınıflarda toplumsal uzaklığın korunması fazlaca sıkıntı. Bu sebeple Eylül ayına kadar tüm tedbirlerin alınması ve tüm üniversite öğrencilerinin aşılanması gerektiğini düşünüyorum. Bence üniversitenin insan hayatında özel bir yeri var, öncelik verilmesini talep ederim.
ARKADAŞLARIMIZI TANIYAMIYORUZ
Okul hasretlerini, “Pandemi boyunca kısıtlanmış hissettik, arkadaşlarımızı özledik, maske gerisinde onları görür görmez tanıyamıyoruz. Artık bitsin uzaktan eğitim, olağana dönelim, meskende durmak istemiyoruz” kelamlarıyla lisana getiren öğrencilerin en büyük hayali merkezi imtihanların kalkması ve maskesiz, arkadaşlarıyla rahatla kucaklaşacakları okullar, yerleşkeler. Biz de bir ilkokul, Liselere Geçiş Sistemi’ne (LGS) giren bir ortaokul son sınıf, bir lise ve bir üniversite öğrencisi ile mevzuyu değerlendirdik. Onlarla pandemi periyodunu nasıl yaşadıklarını, hislerini, hayallerini konuştuk:
ARBEDE ETMEYİ BİLE ÖZLEDİM
Halil Efe Şahin (Yıldız Tabya İlkokulu 4’üncü sınıf öğrencisi, 10 yaşında)
– Halil Efe, pandemi devri bugüne kadar nasıl geçti?
Ablam var, o da Eyüp Anadolu Lisesi’nde okuyor. Okula birçok vakit gittim, lakin yarısını da konutta geçirdim. Derslerimin birçoklarına kaçırmadan girdim. EBA’dan öğretmenin verdiği çalışmaları da yaptım. Tabletim vardı, canlı dersler başladı onlara girdim tabletimden. Uzaktan eğitimde zorlanmadım. 3 defa okulu açtılar 3’ünde de gittim. Bahisler bitti artık gitmeyeceğim, 2 hafta telafi var.
– En epey neyi özledin?
En hayli okulumu ve arkadaşlarımı özledim. Arkadaşlarımla kimi vakit görüşüyorduk lakin yerini tutmuyordu. Zira orada bile kopukluklar olabiliyor. Kimileriyle oyun için hengame etsem de hepsini fazlaca özlemişim. Canlı görmekle dijitalden görmek epey farklı hakikaten.
– Okula birinci gittiğin gün ne yapacaksın?
Ortaokula gideceğim için sıklıkla tanışmaya çalışacağım beşerlerle. Öğretmenlerimle tanışacağım zira her derse başka bir öğretmen girecek.
YATAKTAN KALKIP DERSE GİRDİK
Buyruk Bilir (Haznedar Abdi İpekçi Ortaokulu 8’inci sınıf öğrencisi, 14 yaşında)
– Pandemi devrinde ortaokul son sınıflar daha fazla okula gitti, sen neler yaşadın?
Pandemi devrinde okullarda maskeli olduğumuz için sıcaklık oluyor, uykumuz geliyor, dersi verimli dinleyemiyoruz. Uzaktan eğitimde de herkes elinden gelenin en düzgününü yaptı, biz de o denli yaptık. Öğretmenlerimiz yardımcı oldu, neler yapmamız gerektiğini söylemiş oldu.
– Derslerin birçoklarını bilgisayar başında, kimseyi görmeden izlediniz…
Çevrimiçi ders olduğu için kimi vakit yataktan derse katılıyoruz, kimi vakit de uyuya kalıyoruz sabah sabah ders olunca. En berbatı de uyuduğumuz vakit öğretmen soru soruyor, duymayıp yakalanıyorduk. bu biçimde bir eksisi oluyor.
– Arkadaşlarınla bir ortada olamadın, özledin mi?
Evvelden bu kadar özlemiyordum. En epey çıkışta arkadaşlarımla gezmeyi özledim. Arkadaşlarımla pandemi devrinde bilgisayar oyunlarında görüşmeye başladık. Evvelden dışarıda basketbol oynuyorduk.
MESKENDEN DE TV’DEN DE BIKTIM
Esra Erkoca (Kabataş Erkek Lisesi 10’uncu sınıf öğrencisi, 17 yaşında)
– Bu sınıfa kadar yüz yüze eğitim bakılırsabildin mi?
Hazırlığı ve 9’uncu sınıfın başını yüz yüze okudum. Okulda etkinliklerimiz oluyordu. Bilhassa ikinci devir fazlaca dolu oluyoruz. Sempozyumlara katılıyorduk. Pandemi başladığı devirde biz okulun robotik kadrosu olarak Amerika’ya, okulun epey sesli korosuyla bir arada Paris’e gidecektik. Heyecanlıydık. bununla birlikte planladığımız etkinlikler vardı. Bir anda hepsi gitti.
– Konutta neler yaşadın? İstediğin okula girdin ancak onun bahçesinde ve sınıfında olamamak nasıl bir histi?
Birinci başlarda konutta yemek yapayım diyordum. İnsan bir süre daha sonra dizi izlemekten bile sıkılır hale geliyor. Etrafımdaki arkadaşlarımdan da gördüğüm üzere artık bir bıkkınlık geldi. Rutinimiz gitti. Olağan vakitte “Okul olmasın, imtihan olmasın” derdik. Artık okula uzak oturmama karşın, yolda vakit öldürmeyi bile özlemiş hale geldim. O manada insanı boğan bir müddetç oldu.
TOPLUMSALLAŞMAYI UNUTTUK
Çetin Dalkılıç (İTÜ Elektrik Mühendisliği son sınıf öğrencisi, 23 yaşında)
– Bu devir seni nasıl etkiledi?
Ben son sınıf öğrencisiyim. Pandemi vakti 3’üncü sınıf 2’nci dönemdim. Akademik ömrümün yanı sıra bir takımda yer alıyorum. ‘Güneş arabası’ dediğimiz güneş gücüyle çalışan otomobiller için çalışıyorum. Tam o sırada grup kaptanı olmuştum, bir hafta daha sonra pandemi başladı. Bir anda memleketlere dağıldık. Bu esnada okulumuz süratli tepki alıp tüm eğitim sistemini Zoom’a taşıdı.
– Uzaktan eğitimi nasıl değerlendiriyorsun?
Belirli açılardan avantajlı buluyorum bu devri. Sınıf ortamını düşününce olağan ki etkileşimli değil, hocalarla bir bağlantı yok lakin bunun yanı sıra her insanın tahtayı bakılırsabilmesi üzere bir avantaj var. Bilhassa bizim hocalarımızın sunumlarını amfide görmek sıkıntı oluyordu. Lakin epeyce fazla dezavantajı da var, bilhassa toplumsallık açısından. Ders içinde ya da çıkışında arkadaşlarla fakültenin kantine gitmek bile hayli özlenen bir şey. Bunu da geçtim bilhassa bizim okulda epeyce fazla kulüp ve proje ekibi var. Bunların hepsi bilhassa öğrencilerin etkileşimde bulunduğu toplumsal alanlar. Birçoğu faaliyetlerini yavaşlattı. Bir anda herkes meskene dönünce boşluğa düştü. 1.5 yıldır hiç görmediğim epey yakın arkadaşlarım var.
– Yetkililere ne söylemek istersin?
Çok fazla nüfus var bilhassa üniversitelerde. Okullar açılacaksa tüm tedbirlerin alınıp, aşıların yapılıp açılmasını öneririm. Yerleşkelerde, sınıflarda toplumsal uzaklığın korunması fazlaca sıkıntı. Bu sebeple Eylül ayına kadar tüm tedbirlerin alınması ve tüm üniversite öğrencilerinin aşılanması gerektiğini düşünüyorum. Bence üniversitenin insan hayatında özel bir yeri var, öncelik verilmesini talep ederim.