CatWalk
New member
Seyhan Akıncı – Bir evlilik teklifine şahit olduğunuzda muhtemelen en son hissedeceğiniz şey ihanet olur! Lakin hangi imgenin kimde nasıl bir uyanışa sebep olacağını asla bilemeyiz. Norveçli müzisyen ve müellif Jenny Hval, konserinde edilen evlilik teklifini romantik sözcüklerle bezemek şu biçimde dursun bunu tam manasıyla “rahatsız edici” bulmuş. Birkaç yıl evvel gerçekleşen bu konserdeki “mutlu son” Hval’ı öylesine etkilemiş ki sanatçı martta çıkacak “Classic Object” albümünden yayınladığı teklisi “Year of Love”da sorgulamalarını dinleyicilerle paylaşıyor. Kendi de evli olan sanatçı bu durumu “Ataerkil düzenle anlaşma” olarak betimliyor müzikte. Hval’in “Year of Love”da karşılık aradığı “Özel ömrümde yaptıklarım işime ve sesime ihanet ediyor mu?” sorusu bizim de zihnimizi meşgul etti. Ve biz de kültür sanat dünyasında isimlere sorduk.
Ebru Nihan Celkan: “İhanet ettiğim bir vakit olmadı”
Çoğunlukla kendimden yola çıkarak yazmaya, yönetmeye ihtimam gösteriyorum. Sanırım özel ömrümle yazdığım oyunlara ya da yönettiğim oyunlara ihanet ettiğim bir vakit olmadı. Öteki taraftan dönüşüyorum, mutlak inançlarımı sorguluyorum, önyargılarımı yıkmaya çalışıyorum, dünyayı olduğum üzere değil olduğu üzere görmeye uğraşıyorum. Sanırım bu niçinle beş, altı yıl evvel yazdığım oyuna ya da yönettiğim oyunlara bugünden baktığımda farklı ele almayı tercih edeceğim noktaları fark ediyorum.
Kalben: “Özgürleştiren sorular arıyorum”
İnsanlığıma dair tüm his ve hâlleri geldikleri, dönüştürdükleri ve etkiledikleri varlıklarıyla kabul edip manaya gayretindeyim. Zihinsel bir özel alanım var ve oraya aşk, evlilik, inanç sistemleri, lisanlar, kimlikler dokunmasın diye kendimce teknikler keşfediyor ve insanlığın biriktirdiği kadim bilgilerden yaralanmaya çalışıyorum. Sanat bana daima bir yol gösterici ve eş oldu. Beşerlerle aramdaki bağlarla epey diğer bağlar da var sanatsal üretimlerle aramda bana ilişkin olmalarından bağımsız olarak. Özgürlüğü kısıtlayan sorular değil, özgürleştiren sorular arıyorum. Bu, bir seçim.
Gaye Boralıoğlu: “Özel hayat kimi vakit kişinin kendinden bile korunmalı”
Özel hayatım konusunda ben oldukça cimri biriyim. Edebiyatıma bile direkt yansımaz fakat epey derinlerden bir yerden sızar. Özel hayat diye nitelendirdiğimiz alan, insan varlığının cevheridir, korunması gerekir; kimi vakit kişinin kendisinden bile.
Turgay Fişekçi: “yaşamı öteki, sanatı öbür bir insan olmadım”
Şiir yazan biri olarak her vakit ustalarımın hayatlarına ilgi duydum. Olgunlaşmak için kırk yıl sırtında odun taşıyan Yunus Emre, “Kimseden saklamaya, gizlemeye gerek görmeyiz, hayatımız berrak bir su üzeredir, onu merak edenler üstüne eğilirlerse tabanını bakılırsabilirler” diyen Nâzım Hikmet ve bütün Çağdaş Türk Şiiri, sanatta da hayatta da kılavuzum oldu. ötürüsıyla hayatı öteki, sanatı öteki bir insan hiç olmadım. Şiirlerim ve 17 yıl kültür sayfasında yazdığım Cumhuriyet gazetesindeki köşe yazılarım okunduğunda bütün hayatım görülebilir. Dahası hayatıyla şiirini dürüstçe örtüştürebilmiş olmayı, hayat çabası ortasındaki en büyük muvaffakiyetim olarak görüyorum. Küçük, günlük hesapların hiç bir sanatkara yakışmayacağını düşünüyorum. Sanatla hayatın farklı şeyler üzere sunulması bana günümüzün modalarından metinlerarasılık kanısını hatırlatıyor. Bizim çağdaş edebiyatımız müellifinin da ortasında yaşadığı “hayat”ı anlatarak büyük bir edebiyat olmuştur. Dostoyevski ya da James Joyce üzere büyük yaratıcıların da esin kaynakları yaşadıkları hayattır. İçinde en geniş manasıyla gerçek ömrü bulamayacağımız bir edebiyatı kim, ne yapsın?
Pelin Buzluk: “Baskı altında insanın sanatına ihanet etme ihtimali artıyor maalesef”
Jenny Hval’ın müziğini, kelamlarına dikkat kesilerek dinledim. Evli olduğum mühlet boyunca benim de benzeri sorgulamalarım vardı. Evlilik cüzdanının Maliye Bakanlığı’ndan alınması bile bu sorgulamalar için kâfi bir sebep. Fakat her beraberlik üzere, her evliliğin de kendi biricik dünyasını kuracağına, kendi kurallarını geçerli kılacağına inanıyordum. Biz olduramadık, diyelim. Evliliğin yıkıcı tabiatına karşı uyanık ve korunaklı değildik. Bir noktadan daha sonra lakin varoluşumu karşıma alarak yürütülebilecek bir şey olmaya başladı ve bu niçinle, aslında kendime ihanet etmemek için evliliğimi sonlandırdım. ömrüm boyunca evliliğim ve memuriyetim haricinde kendime ve ötürüsıyla sanatıma ihanet edip etmediğini sorguladığım bir şey olmadı. Bu sorgulamalardan da kendi gözümde daima paka çıktım. Zira memuriyetim boyunca da iktidar yandaşlarının baskın olduğu bir etrafta kendim olmayı sürdürebilmiş, bunun için direnç göstermiştim. Kendimi araştırabildiğim, sonlarımı zorladığım, kendim olmayı sürdürebildiğim ölçüde sanatıma ihanet etmem diye düşündüm daima. Eşitlik ve özgürlükten, barıştan yanayım, bu bakımdan da sanatıma ihanet ettiğimi düşünmedim hiç. Sineye çekmeler, boyun eğmeler, yorgunlukla, bezginlikle sessiz kalmalarım, uygunlaşması yıllar alan travmalarım oldu. Jenny Hval Norveç’te yaşıyor. Burada yaşasa farklı sorgulamaları da olurdu. Baskı altında insanın sanatına ihanet etme ihtimali artıyor maalesef. Beni en epey üzen Türkiye’de yaşadığım için mecburen uyguladığım otosansür. Bu baskı yüzünden sanatımın varabileceği noktaları görme talihi bulamayacağım.
Ramazan Can: “Tüm yaşantınız üretimi besleyen kaynaklar”
Üniversitede öğrenciyken atölyemizin girişinde büyük puntolarla yazılmış “Sanat yaşayarak yapılır okuyarak öğrenilir” diye bir slogan vardı. Öğrencilik devrinde bu biçimde bir mottoyu anlayabilmek pek mümkün değil olağan. Lakin şimdilerde bunu hayli güzel anlayabiliyorum. Hala üniversiteyi ziyaretlerimde o yazı yerinde duruyor mu diye denetim etmek için atölyeye giriyorum ve orada olduğunu görüp gülümseyerek oradan ayrılıyorum. Ayrıyeten sevdiğim kitaplardan birinde geçen “Resim bir sevgilidir ikinci bir metresi kabul etmez” diye bir cümle anımsıyorum. Hâl bu biçimdeyken hayatınızı farklı farklı alanlara ayıramıyorsunuz ve seçimleriniz de bu istikamette oluyor. Tüm yaşantınız atölye ve atölye etrafından ibaret oluyor. Ve mutlaka bu yakınılası bir durum değil. Hele ki eşiniz de sizinle birebir atölyeyi paylaşıyorsa tadından yenmiyor! Ayrıca özel yahut genel tüm yaşantınız üretimin bir kesimi ya da üretim onların bir kesimi oluyor. ötürüsıyla tüm yaşantınız üretime ihanetten çok üretimi besleyen kaynaklar hâline geliyor. En azından bu benim için bu biçimde demek isterdim lakin bugün kelam konusu parçayı açıp dinlediğimde onun da bir yaşanmışlıktan beslendiği aşikâr.
Ebru Nihan Celkan: “İhanet ettiğim bir vakit olmadı”
Çoğunlukla kendimden yola çıkarak yazmaya, yönetmeye ihtimam gösteriyorum. Sanırım özel ömrümle yazdığım oyunlara ya da yönettiğim oyunlara ihanet ettiğim bir vakit olmadı. Öteki taraftan dönüşüyorum, mutlak inançlarımı sorguluyorum, önyargılarımı yıkmaya çalışıyorum, dünyayı olduğum üzere değil olduğu üzere görmeye uğraşıyorum. Sanırım bu niçinle beş, altı yıl evvel yazdığım oyuna ya da yönettiğim oyunlara bugünden baktığımda farklı ele almayı tercih edeceğim noktaları fark ediyorum.
Kalben: “Özgürleştiren sorular arıyorum”
İnsanlığıma dair tüm his ve hâlleri geldikleri, dönüştürdükleri ve etkiledikleri varlıklarıyla kabul edip manaya gayretindeyim. Zihinsel bir özel alanım var ve oraya aşk, evlilik, inanç sistemleri, lisanlar, kimlikler dokunmasın diye kendimce teknikler keşfediyor ve insanlığın biriktirdiği kadim bilgilerden yaralanmaya çalışıyorum. Sanat bana daima bir yol gösterici ve eş oldu. Beşerlerle aramdaki bağlarla epey diğer bağlar da var sanatsal üretimlerle aramda bana ilişkin olmalarından bağımsız olarak. Özgürlüğü kısıtlayan sorular değil, özgürleştiren sorular arıyorum. Bu, bir seçim.
Gaye Boralıoğlu: “Özel hayat kimi vakit kişinin kendinden bile korunmalı”
Özel hayatım konusunda ben oldukça cimri biriyim. Edebiyatıma bile direkt yansımaz fakat epey derinlerden bir yerden sızar. Özel hayat diye nitelendirdiğimiz alan, insan varlığının cevheridir, korunması gerekir; kimi vakit kişinin kendisinden bile.
Turgay Fişekçi: “yaşamı öteki, sanatı öbür bir insan olmadım”
Şiir yazan biri olarak her vakit ustalarımın hayatlarına ilgi duydum. Olgunlaşmak için kırk yıl sırtında odun taşıyan Yunus Emre, “Kimseden saklamaya, gizlemeye gerek görmeyiz, hayatımız berrak bir su üzeredir, onu merak edenler üstüne eğilirlerse tabanını bakılırsabilirler” diyen Nâzım Hikmet ve bütün Çağdaş Türk Şiiri, sanatta da hayatta da kılavuzum oldu. ötürüsıyla hayatı öteki, sanatı öteki bir insan hiç olmadım. Şiirlerim ve 17 yıl kültür sayfasında yazdığım Cumhuriyet gazetesindeki köşe yazılarım okunduğunda bütün hayatım görülebilir. Dahası hayatıyla şiirini dürüstçe örtüştürebilmiş olmayı, hayat çabası ortasındaki en büyük muvaffakiyetim olarak görüyorum. Küçük, günlük hesapların hiç bir sanatkara yakışmayacağını düşünüyorum. Sanatla hayatın farklı şeyler üzere sunulması bana günümüzün modalarından metinlerarasılık kanısını hatırlatıyor. Bizim çağdaş edebiyatımız müellifinin da ortasında yaşadığı “hayat”ı anlatarak büyük bir edebiyat olmuştur. Dostoyevski ya da James Joyce üzere büyük yaratıcıların da esin kaynakları yaşadıkları hayattır. İçinde en geniş manasıyla gerçek ömrü bulamayacağımız bir edebiyatı kim, ne yapsın?
Pelin Buzluk: “Baskı altında insanın sanatına ihanet etme ihtimali artıyor maalesef”
Jenny Hval’ın müziğini, kelamlarına dikkat kesilerek dinledim. Evli olduğum mühlet boyunca benim de benzeri sorgulamalarım vardı. Evlilik cüzdanının Maliye Bakanlığı’ndan alınması bile bu sorgulamalar için kâfi bir sebep. Fakat her beraberlik üzere, her evliliğin de kendi biricik dünyasını kuracağına, kendi kurallarını geçerli kılacağına inanıyordum. Biz olduramadık, diyelim. Evliliğin yıkıcı tabiatına karşı uyanık ve korunaklı değildik. Bir noktadan daha sonra lakin varoluşumu karşıma alarak yürütülebilecek bir şey olmaya başladı ve bu niçinle, aslında kendime ihanet etmemek için evliliğimi sonlandırdım. ömrüm boyunca evliliğim ve memuriyetim haricinde kendime ve ötürüsıyla sanatıma ihanet edip etmediğini sorguladığım bir şey olmadı. Bu sorgulamalardan da kendi gözümde daima paka çıktım. Zira memuriyetim boyunca da iktidar yandaşlarının baskın olduğu bir etrafta kendim olmayı sürdürebilmiş, bunun için direnç göstermiştim. Kendimi araştırabildiğim, sonlarımı zorladığım, kendim olmayı sürdürebildiğim ölçüde sanatıma ihanet etmem diye düşündüm daima. Eşitlik ve özgürlükten, barıştan yanayım, bu bakımdan da sanatıma ihanet ettiğimi düşünmedim hiç. Sineye çekmeler, boyun eğmeler, yorgunlukla, bezginlikle sessiz kalmalarım, uygunlaşması yıllar alan travmalarım oldu. Jenny Hval Norveç’te yaşıyor. Burada yaşasa farklı sorgulamaları da olurdu. Baskı altında insanın sanatına ihanet etme ihtimali artıyor maalesef. Beni en epey üzen Türkiye’de yaşadığım için mecburen uyguladığım otosansür. Bu baskı yüzünden sanatımın varabileceği noktaları görme talihi bulamayacağım.
Ramazan Can: “Tüm yaşantınız üretimi besleyen kaynaklar”
Üniversitede öğrenciyken atölyemizin girişinde büyük puntolarla yazılmış “Sanat yaşayarak yapılır okuyarak öğrenilir” diye bir slogan vardı. Öğrencilik devrinde bu biçimde bir mottoyu anlayabilmek pek mümkün değil olağan. Lakin şimdilerde bunu hayli güzel anlayabiliyorum. Hala üniversiteyi ziyaretlerimde o yazı yerinde duruyor mu diye denetim etmek için atölyeye giriyorum ve orada olduğunu görüp gülümseyerek oradan ayrılıyorum. Ayrıyeten sevdiğim kitaplardan birinde geçen “Resim bir sevgilidir ikinci bir metresi kabul etmez” diye bir cümle anımsıyorum. Hâl bu biçimdeyken hayatınızı farklı farklı alanlara ayıramıyorsunuz ve seçimleriniz de bu istikamette oluyor. Tüm yaşantınız atölye ve atölye etrafından ibaret oluyor. Ve mutlaka bu yakınılası bir durum değil. Hele ki eşiniz de sizinle birebir atölyeyi paylaşıyorsa tadından yenmiyor! Ayrıca özel yahut genel tüm yaşantınız üretimin bir kesimi ya da üretim onların bir kesimi oluyor. ötürüsıyla tüm yaşantınız üretime ihanetten çok üretimi besleyen kaynaklar hâline geliyor. En azından bu benim için bu biçimde demek isterdim lakin bugün kelam konusu parçayı açıp dinlediğimde onun da bir yaşanmışlıktan beslendiği aşikâr.