ömrün Baharı: Ah Gençlik’i Anlamak Gelecek, geçmiş deneyimlerin ışığını yansıtır. İnsan planladığı yolda yarın keyifli olmak ister!
Bunun için de gerçek bir yol haritasına muhtaçlığı vardır. Şayet harita gençlerimizin maksatlarını kapsıyorsa bu yol haritası ebeveynlerdir.
Çocukluk yıllarının geride bırakıldığı ancak yetişkin bir insan olmanın bütün kurallarına da çabucak hemen ulaşılamadığı, bireyin yaşadığı fizikî değişimlere paralel olarak ruhsal ve toplumsal problemlerle baş etmek zorunda kaldığı bir periyottur gençlik. Çocuklukta edinilen bilgi, kazanılan davranışlar erişkinliğe geçiş sürecinde yeni pahalarla ve davranış kalıplarıyla karşılaşır. Bu müsabaka bir çeşit çatışmayı da birlikteinde getirir. Fizyolojik ve biyolojik açıdan büyük bir değişim yaşayan birey; eğitim, toplumsal rol, meslek seçimi üzere alanlarda da ağır bir gayret harcar.
“Gençlik ve sorunları”, “eyvah çocuğum büyüdü”, “ergenlik meseleleri ve tahlil yolları” üzere mevzunun direkt “problemli” boyutlarını ele alan kitap ve sempozyum başlıkları yahut “gençliği anlamak”, “gençlerle iletişim” üzere daha ortada üzere duran yazı ve kitap başlıkları da aslında gençlik konusunun yalnızca romantik ve olumlu çağrışımlara kapı aralamadığını gösteriyor. Bunun niçini tahminen de gençliğin bir geçiş basamağı olması.
İnsanın en saf hâli olan çocukluktan yeni çıkılmış, yetişkinlerin dünyasına adım atılmıştır gençlikle. Bu adım biraz ürkektir, tecrübesizcedir, acemicedir, kimi bazısa telâşlı hatta ukalacadır. Yetişkinliğe adım atarken bedeninin organlarında büyümenin verdiği tesirle bir orantısızlık oluşan genç, sık sık sakarlıklar ve acemilikler yapar. Güya o eller, kollar, bacaklar kendisine yeni verilmiştir de nasıl kullanacağını öğrenmeye çalışıyordur. Bedeni bir yetişkin bedeni hâlini alıp oturdukça bu sakarlıklar vakit içinde azalır ve kaybolur. Benzeri biçimde, ruhunda da büyük değişimler ve çalkantılar yaşayan genç, bu değişimle temaslı olarak da birtakım acemilikler, tabiri caizse sakarlıklar yapabilecektir. Tahminen de kendisi için en güç olan da bunlar olacaktır. Zira bedenindeki değişim dışarıdan bakan her gözün rahatlıkla gorebileceği bir seyirde ilerler lakin ruhundaki değişimi, çalkantıları görmek o kadar da kolay değildir. kimi vakit haykırır görsünler, fark etsinler diye ama duyan ya da anlayan olmaz. kimi vakit de kimse görmesin, fark etmesin ister. Kendi iç dünyasına çekilir, yalnızlaşır.
Kanımca buradaki en şaşırtan sorulardan biri hiç kimse çocukluktan yetişkinliğe atlamamasına, o yahut bu türlü bir ergenlik ve peşi sıra gençlik devri yaşamasına karşın her devirde gençliğin ve gençlerin anlaşılmasının bir sorun olmasıdır. Gençler anlaşılmadıklarından şikâyet eder, yetişkinler de gençleri anlayamadıklarından dem vurur, onları eleştirirler. Dahası “bizim gençliğimizde…” diye başlayan cümlelerle sık sık nasihatler edilir. Ne ki bu nasihatler bir kulaktan girer başkasından çıkar sıklıkla. O nasihati eden de muhtemelen bir vakit içinder benzerilerini duymuştur. Büyükleri onun için, onun geleceği için, bedelleri için, dünyası ve ahireti için endişelenmişler, kendilerince gerçek olan kimi konularda genci uyarmışlardır. O periyotta anlaşılmadığını, lafına bedel verilmediğini düşünen, toplumsal kıymetlerden ve aile bedellerinden kopmasından yahut yanlışa düşmesinden ailesi ve etrafının tasa ettiği dünün genci, bugün kendi çocuğu için misal kaygıları yaşamaktadır. İşin değişik tarafı ise şudur: Güya bu biçimde bir deneyim hiç yaşanmamış üzere bir acemilik, bir tecrübesizlik, bir telaş, bir dehşet vardır gencin ebeveyninde. Bu gerçekten de yabana atılabilecek bir kaygı değildir. Ya çocuğum yanılgılı bir yola saparsa ya geri dönüşü, telafisi olmayan yanlış bir işe bulaşırsa ya yanlış arkadaşlar edinirse… Bu telaşlar saymakla bitmez. Evet bu biçimde riskler her vakit vardır. O hâlde bu riskler altındayken canı kabına sığmayan, gücü en üst düzeylerde olan, beraberinde çocukluktan gençliğe geçişin türlü zorluklarını yaşayan ve bunları aşmaya çalışan çocuğumuza, gencimize nasıl yardımcı olabilir, onunla birlikte yürüyerek bu zorlukların üstesinden nasıl gelebiliriz? Birbirimize olan itimadımızı gidermeden, ortamızda uçurumlar açmadan bu sıkıntıları aşmanın yolu büyük oranda genci anlamaktan geçiyor aslında. Yalnızca kendi endişelerimiz, tasalarımız, ümitlerimiz ve beklentilerimiz üzerinden tek taraflı bir irtibat kanalı kurarak değil, onu ve dünyasını anlamaya çalışarak köprüler kurmaktan geçiyor.
Gençleri anlamak seçimlerini ve niçinlerini heveslerini kırmadan dinlemek ebeveynlerin yapması gereken davranışlardır. Ne yazık ki tam bu noktada büyük bir yanılgıya düşülüyor. Aile ortasında kimse kimseyi anlamıyor ve çatışmalar ortaya çıkıyor.
Empati Kurun, Sabırlı Ve Anlayışlı Olun
söylemiş oldukleri “ciddiye alınıyor mu? kabul görüyor mu? itiraz ediliyor mu? itiraz ediliyorsa körü körüne mi itiraz ediliyor? yoksa kendisiyle açık yüreklilik ve içtenlikle konuşuluyor mu? mantıklı ve kibar karşılıklar veriliyor mu? ” Bütün bunlar, gencin aile ve toplumda nasıl algılandığıyla ilgili olarak, kendi kendisine sorduğu soruların karşılığını oluşturuyor aslında. Bu gayretler sırasında daima olarak önemsenmediğini, görülmediğini, duyulmadığını ya da anlaşılmadığını hisseden genç, gitgide ailesinden uzaklaşıyor. Zannetmeyelim ki rastgele bir sebeple tartıştığımız çocuğumuzu azarlayarak, kızıp bağırarak, onu hafifçee alıp söylemiş oldukleriyle alay ederek tartışmayı kazandığımızda ya da çocuğu susturup odasına gönderdiğimiz de söylemiş olduklerimizi kabul ettirdik, onu inandırdık, ikna ettik.bu biçimde yapmakla onu aslında kendimizden uzaklaştırdık. Lakin çocuğumuzdan vazgeçmemiz mümkün olmadığına nazaran bu vakit içinderın da geçeceğini düşünerek elimizden geldiğince sabırlı ve anlayışlı olmak empati kurmak düşüyor biz yetişkinlere. Şunu da söz etmek gerekir ki anlayışlı olmak sorunu hafifçee almak ya da yok saymak değildir. Bilakis, sorun karşısında serinkanlı ve tahlil odaklı olmak, tahlili görmektir.
Çabucak ‘Hayır’ Demeyin! Gence Değerli Olduğunu Hissettirin.
Şayet biz gence değerli olduğunu hissettirmezsek bilelim ki kendisini değerli hissetmesini kim sağlıyorsa genç için o kişi yahut şahıslar kıymetlidir. Biz “tahtımız” biraz sarsılmış olsa da çocuğumuz için bir daha de kıymetli kalmaya devam etmek istiyorsak ona da kıymetli olduğunu hissettirmeliyiz. Her ailede var olan kırmızı çizgileri, anne baba ortak hal alarak net bir biçimde belirlemelidir. Lakin genç her adım attığında bir kırmızı çizgiye temas ediyorsa artık o kırmızı çizgileri çiğnemek onun için bir gaye hâline gelebilir. Bundandır ki gence çabucak hayır demeden iki kere düşünün. Peşin hükümlü olmayın. Yaptıkları seçimlerin 5 yıl yahut 10 yıl daha sonraki dönüşlerini bir arada tahlil edin.
Gencin Güzelliğini İsteriz, Lakin Yetenek Ve Pahalarını Düzgün Belirleyin!
Gençleri anlamak için onları yeterli tanıyın.Her anne baba çocuğunun uygunluğunu ister,bunun için eforlar, ondan istekleri de sıklıkla bu gayeye yöneliktir. Amenna fakat düşünelim ki biz de o yaşlardaydık. Ve muhtemelen biz de o yaşlardayken artık olduğumuz ve çocuğumuzun olmasını istediğimiz kişi değildik. Onların yeteneklerinin üstünde bir performans göstermelerini beklerseniz hem kendinize tıpkı vakitte çocuğunuza haksızlık edersiniz. Zira çocuğunuz bu dayatma ile yetersizlik hissini öğrenecektir. hiç bir vakit sizin istediğiniz ölçülerde bir birey olamamanın psikolojisi ve yetersizliği ile seçimlerini yapmak zorunda kalan çocuklarınız hayli üzülerek söylemek isterim ki hayat karşısında başarısız olacaktır.
Yapılan araştırmalar aile baskısı ile seçim yapmaya zorlanan gençlerin %82 üzere bir çoğunluğu hayatlarını mutsuz sürdürmekte olduğunu göstermekte. Gençlerin ilgi alanlarını yanlışsız analiz etmek, gençleri anlamak ve yardımcı olmak için hayat müziğini bir arada dediğinizi lütfen aklınızdan çıkarmayın. Burada değerli olan ses değil ahenktir.
Bağımsız Hareket Ve Karar Verebilme Alanı Yaratın.
Genç birçok vakit bağımsız hareket etmek ve karar vermek ister. Karar verme ve özgür irade birlikte faydalıdır. Fakat “ben büyüdüm”
sinyalini vermeye çalıştığı bu davranışları ekseriyetle toplumsal ortamlardadır.. Gençleri anlamak için onlara yalnız kalabilecekleri bir alan bırakın. Müdahaleniz olmadan onları bu alanlarda izleyin. Neyi ne kadar gerçekleştiriyorlar, hangi konularda başarılı oluyorlar ya da başarılı olduklarında nasıl hareket ediyorlar, bunları görmeye çalışın. Zira bu gözlemleriniz onların meslek seçiminden eş seçimine kadar her türlü yol ayrımlarında sizin de fikirlerinizi etkileyecektir.
Gencin büyüdüğünü gösterme isteği bir hayli bahiste onun davranış ve tutumlarını yönlendirir. Gençlerin ayakları yere basan yetişkinler olmalarını istiyorsanız onları inançlı ve korunaklı dünyanızdan biraz dışarı çıkartın. İkilem içinde bırakın ve seçim yapmaya zorlayın. sonrasındasında yaptığı seçimlerin ileriye dönük artı eksi tablosunu karşılıklı değerlendirin. Karşılıklı konuşma demişken değinmeden geçemeyeceğimiz bir konu da nasihat konusudur. kimi vakit saatlerce yapılacak bir konuşma yerine genci biraz dinlemek, onun ne istediğini, ne düşündüğünü nitekim anlamaya çalışmak daha olumlu sonuçlar doğurur.
Artık deneyimle sabittir ki gencin kendini anlatma imkânınıbulmadığı, yalnızca talimat aldığı konuşmalar yararsızdır.Yaşadığınız deneyimleri onlarla paylaşın. Yeterli bir kaptanın fırtınada gemiyi limana yanaştırıp yanaştırmamasıyla anlaşılacağını onlara öğretin.
Korkmayın! Gençleri anlamak sıkıntı olmasa gerek. Gençleri anlamak noktasında söylenebilecek bir epey şey var.Ancak bir cümleyle kısaca diyebiliriz ki; Çatışmaya ayıracağımız vakit ve enerjiyi, gençleri anlamaya ve onlara vakit ayırmaya harcadığımızda epey daha olumlu ve süratli sonuç alabiliriz. Siz biraz çocuk olun. Onlar biraz yetişkin olsun. Bu rol değişimleriyle birbirinize yaklaşmanız yahut birbirinizle empati kurmanız daha kolaylaşacak. Tüm bunları yaparken bir arada büyüdüğünüzü de aklınızdan çıkarmayın.
Bunun için de gerçek bir yol haritasına muhtaçlığı vardır. Şayet harita gençlerimizin maksatlarını kapsıyorsa bu yol haritası ebeveynlerdir.
Çocukluk yıllarının geride bırakıldığı ancak yetişkin bir insan olmanın bütün kurallarına da çabucak hemen ulaşılamadığı, bireyin yaşadığı fizikî değişimlere paralel olarak ruhsal ve toplumsal problemlerle baş etmek zorunda kaldığı bir periyottur gençlik. Çocuklukta edinilen bilgi, kazanılan davranışlar erişkinliğe geçiş sürecinde yeni pahalarla ve davranış kalıplarıyla karşılaşır. Bu müsabaka bir çeşit çatışmayı da birlikteinde getirir. Fizyolojik ve biyolojik açıdan büyük bir değişim yaşayan birey; eğitim, toplumsal rol, meslek seçimi üzere alanlarda da ağır bir gayret harcar.
“Gençlik ve sorunları”, “eyvah çocuğum büyüdü”, “ergenlik meseleleri ve tahlil yolları” üzere mevzunun direkt “problemli” boyutlarını ele alan kitap ve sempozyum başlıkları yahut “gençliği anlamak”, “gençlerle iletişim” üzere daha ortada üzere duran yazı ve kitap başlıkları da aslında gençlik konusunun yalnızca romantik ve olumlu çağrışımlara kapı aralamadığını gösteriyor. Bunun niçini tahminen de gençliğin bir geçiş basamağı olması.
İnsanın en saf hâli olan çocukluktan yeni çıkılmış, yetişkinlerin dünyasına adım atılmıştır gençlikle. Bu adım biraz ürkektir, tecrübesizcedir, acemicedir, kimi bazısa telâşlı hatta ukalacadır. Yetişkinliğe adım atarken bedeninin organlarında büyümenin verdiği tesirle bir orantısızlık oluşan genç, sık sık sakarlıklar ve acemilikler yapar. Güya o eller, kollar, bacaklar kendisine yeni verilmiştir de nasıl kullanacağını öğrenmeye çalışıyordur. Bedeni bir yetişkin bedeni hâlini alıp oturdukça bu sakarlıklar vakit içinde azalır ve kaybolur. Benzeri biçimde, ruhunda da büyük değişimler ve çalkantılar yaşayan genç, bu değişimle temaslı olarak da birtakım acemilikler, tabiri caizse sakarlıklar yapabilecektir. Tahminen de kendisi için en güç olan da bunlar olacaktır. Zira bedenindeki değişim dışarıdan bakan her gözün rahatlıkla gorebileceği bir seyirde ilerler lakin ruhundaki değişimi, çalkantıları görmek o kadar da kolay değildir. kimi vakit haykırır görsünler, fark etsinler diye ama duyan ya da anlayan olmaz. kimi vakit de kimse görmesin, fark etmesin ister. Kendi iç dünyasına çekilir, yalnızlaşır.
Kanımca buradaki en şaşırtan sorulardan biri hiç kimse çocukluktan yetişkinliğe atlamamasına, o yahut bu türlü bir ergenlik ve peşi sıra gençlik devri yaşamasına karşın her devirde gençliğin ve gençlerin anlaşılmasının bir sorun olmasıdır. Gençler anlaşılmadıklarından şikâyet eder, yetişkinler de gençleri anlayamadıklarından dem vurur, onları eleştirirler. Dahası “bizim gençliğimizde…” diye başlayan cümlelerle sık sık nasihatler edilir. Ne ki bu nasihatler bir kulaktan girer başkasından çıkar sıklıkla. O nasihati eden de muhtemelen bir vakit içinder benzerilerini duymuştur. Büyükleri onun için, onun geleceği için, bedelleri için, dünyası ve ahireti için endişelenmişler, kendilerince gerçek olan kimi konularda genci uyarmışlardır. O periyotta anlaşılmadığını, lafına bedel verilmediğini düşünen, toplumsal kıymetlerden ve aile bedellerinden kopmasından yahut yanlışa düşmesinden ailesi ve etrafının tasa ettiği dünün genci, bugün kendi çocuğu için misal kaygıları yaşamaktadır. İşin değişik tarafı ise şudur: Güya bu biçimde bir deneyim hiç yaşanmamış üzere bir acemilik, bir tecrübesizlik, bir telaş, bir dehşet vardır gencin ebeveyninde. Bu gerçekten de yabana atılabilecek bir kaygı değildir. Ya çocuğum yanılgılı bir yola saparsa ya geri dönüşü, telafisi olmayan yanlış bir işe bulaşırsa ya yanlış arkadaşlar edinirse… Bu telaşlar saymakla bitmez. Evet bu biçimde riskler her vakit vardır. O hâlde bu riskler altındayken canı kabına sığmayan, gücü en üst düzeylerde olan, beraberinde çocukluktan gençliğe geçişin türlü zorluklarını yaşayan ve bunları aşmaya çalışan çocuğumuza, gencimize nasıl yardımcı olabilir, onunla birlikte yürüyerek bu zorlukların üstesinden nasıl gelebiliriz? Birbirimize olan itimadımızı gidermeden, ortamızda uçurumlar açmadan bu sıkıntıları aşmanın yolu büyük oranda genci anlamaktan geçiyor aslında. Yalnızca kendi endişelerimiz, tasalarımız, ümitlerimiz ve beklentilerimiz üzerinden tek taraflı bir irtibat kanalı kurarak değil, onu ve dünyasını anlamaya çalışarak köprüler kurmaktan geçiyor.
Gençleri anlamak seçimlerini ve niçinlerini heveslerini kırmadan dinlemek ebeveynlerin yapması gereken davranışlardır. Ne yazık ki tam bu noktada büyük bir yanılgıya düşülüyor. Aile ortasında kimse kimseyi anlamıyor ve çatışmalar ortaya çıkıyor.
Empati Kurun, Sabırlı Ve Anlayışlı Olun
söylemiş oldukleri “ciddiye alınıyor mu? kabul görüyor mu? itiraz ediliyor mu? itiraz ediliyorsa körü körüne mi itiraz ediliyor? yoksa kendisiyle açık yüreklilik ve içtenlikle konuşuluyor mu? mantıklı ve kibar karşılıklar veriliyor mu? ” Bütün bunlar, gencin aile ve toplumda nasıl algılandığıyla ilgili olarak, kendi kendisine sorduğu soruların karşılığını oluşturuyor aslında. Bu gayretler sırasında daima olarak önemsenmediğini, görülmediğini, duyulmadığını ya da anlaşılmadığını hisseden genç, gitgide ailesinden uzaklaşıyor. Zannetmeyelim ki rastgele bir sebeple tartıştığımız çocuğumuzu azarlayarak, kızıp bağırarak, onu hafifçee alıp söylemiş oldukleriyle alay ederek tartışmayı kazandığımızda ya da çocuğu susturup odasına gönderdiğimiz de söylemiş olduklerimizi kabul ettirdik, onu inandırdık, ikna ettik.bu biçimde yapmakla onu aslında kendimizden uzaklaştırdık. Lakin çocuğumuzdan vazgeçmemiz mümkün olmadığına nazaran bu vakit içinderın da geçeceğini düşünerek elimizden geldiğince sabırlı ve anlayışlı olmak empati kurmak düşüyor biz yetişkinlere. Şunu da söz etmek gerekir ki anlayışlı olmak sorunu hafifçee almak ya da yok saymak değildir. Bilakis, sorun karşısında serinkanlı ve tahlil odaklı olmak, tahlili görmektir.
Çabucak ‘Hayır’ Demeyin! Gence Değerli Olduğunu Hissettirin.
Şayet biz gence değerli olduğunu hissettirmezsek bilelim ki kendisini değerli hissetmesini kim sağlıyorsa genç için o kişi yahut şahıslar kıymetlidir. Biz “tahtımız” biraz sarsılmış olsa da çocuğumuz için bir daha de kıymetli kalmaya devam etmek istiyorsak ona da kıymetli olduğunu hissettirmeliyiz. Her ailede var olan kırmızı çizgileri, anne baba ortak hal alarak net bir biçimde belirlemelidir. Lakin genç her adım attığında bir kırmızı çizgiye temas ediyorsa artık o kırmızı çizgileri çiğnemek onun için bir gaye hâline gelebilir. Bundandır ki gence çabucak hayır demeden iki kere düşünün. Peşin hükümlü olmayın. Yaptıkları seçimlerin 5 yıl yahut 10 yıl daha sonraki dönüşlerini bir arada tahlil edin.
Gencin Güzelliğini İsteriz, Lakin Yetenek Ve Pahalarını Düzgün Belirleyin!
Gençleri anlamak için onları yeterli tanıyın.Her anne baba çocuğunun uygunluğunu ister,bunun için eforlar, ondan istekleri de sıklıkla bu gayeye yöneliktir. Amenna fakat düşünelim ki biz de o yaşlardaydık. Ve muhtemelen biz de o yaşlardayken artık olduğumuz ve çocuğumuzun olmasını istediğimiz kişi değildik. Onların yeteneklerinin üstünde bir performans göstermelerini beklerseniz hem kendinize tıpkı vakitte çocuğunuza haksızlık edersiniz. Zira çocuğunuz bu dayatma ile yetersizlik hissini öğrenecektir. hiç bir vakit sizin istediğiniz ölçülerde bir birey olamamanın psikolojisi ve yetersizliği ile seçimlerini yapmak zorunda kalan çocuklarınız hayli üzülerek söylemek isterim ki hayat karşısında başarısız olacaktır.
Yapılan araştırmalar aile baskısı ile seçim yapmaya zorlanan gençlerin %82 üzere bir çoğunluğu hayatlarını mutsuz sürdürmekte olduğunu göstermekte. Gençlerin ilgi alanlarını yanlışsız analiz etmek, gençleri anlamak ve yardımcı olmak için hayat müziğini bir arada dediğinizi lütfen aklınızdan çıkarmayın. Burada değerli olan ses değil ahenktir.
Bağımsız Hareket Ve Karar Verebilme Alanı Yaratın.
Genç birçok vakit bağımsız hareket etmek ve karar vermek ister. Karar verme ve özgür irade birlikte faydalıdır. Fakat “ben büyüdüm”
sinyalini vermeye çalıştığı bu davranışları ekseriyetle toplumsal ortamlardadır.. Gençleri anlamak için onlara yalnız kalabilecekleri bir alan bırakın. Müdahaleniz olmadan onları bu alanlarda izleyin. Neyi ne kadar gerçekleştiriyorlar, hangi konularda başarılı oluyorlar ya da başarılı olduklarında nasıl hareket ediyorlar, bunları görmeye çalışın. Zira bu gözlemleriniz onların meslek seçiminden eş seçimine kadar her türlü yol ayrımlarında sizin de fikirlerinizi etkileyecektir.
Gencin büyüdüğünü gösterme isteği bir hayli bahiste onun davranış ve tutumlarını yönlendirir. Gençlerin ayakları yere basan yetişkinler olmalarını istiyorsanız onları inançlı ve korunaklı dünyanızdan biraz dışarı çıkartın. İkilem içinde bırakın ve seçim yapmaya zorlayın. sonrasındasında yaptığı seçimlerin ileriye dönük artı eksi tablosunu karşılıklı değerlendirin. Karşılıklı konuşma demişken değinmeden geçemeyeceğimiz bir konu da nasihat konusudur. kimi vakit saatlerce yapılacak bir konuşma yerine genci biraz dinlemek, onun ne istediğini, ne düşündüğünü nitekim anlamaya çalışmak daha olumlu sonuçlar doğurur.
Artık deneyimle sabittir ki gencin kendini anlatma imkânınıbulmadığı, yalnızca talimat aldığı konuşmalar yararsızdır.Yaşadığınız deneyimleri onlarla paylaşın. Yeterli bir kaptanın fırtınada gemiyi limana yanaştırıp yanaştırmamasıyla anlaşılacağını onlara öğretin.
Korkmayın! Gençleri anlamak sıkıntı olmasa gerek. Gençleri anlamak noktasında söylenebilecek bir epey şey var.Ancak bir cümleyle kısaca diyebiliriz ki; Çatışmaya ayıracağımız vakit ve enerjiyi, gençleri anlamaya ve onlara vakit ayırmaya harcadığımızda epey daha olumlu ve süratli sonuç alabiliriz. Siz biraz çocuk olun. Onlar biraz yetişkin olsun. Bu rol değişimleriyle birbirinize yaklaşmanız yahut birbirinizle empati kurmanız daha kolaylaşacak. Tüm bunları yaparken bir arada büyüdüğünüzü de aklınızdan çıkarmayın.