Memnun Aile, Mutlu Çocuk

Hiranur

New member
Memnun Aile, Mutlu Çocuk Aile ortasında sağlıklı ve memnun bireylerin olması tabi ki hepimizin en büyük isteği. Aile ortasında evvela güzel bir grup olmak gerekiyor. Anne, baba, var ise meskende büyüklerin birbirleriyle olan irtibatı ve ilgileri tabi ki çocuğumuza yansır. Çocuk farklı tek başına değil. Aile bir sistemse o da sistemin bir kesimi. Ve o da bir birey. Kendimizden işe başlamalıyız demiştik daha evvel. Kendi iç dinamiklerimizi istikrar durumuna getirirsek ve çocuklarımızla kuracağımız irtibatta ve bağlarda de daima bu dengeyi yeterli ayarlayabilirsek sanırım işin en büyük kısmını yapmış oluruz.

İş hayatı bizleri hayli yoruyor ve tahminen de kaliteli vakit ayıramayabiliyoruz. Bir danışanımız bir gün geldi ve “ben işten çıkınca nerdeyse bütün vaktimi çocuğuma ayırıyorum ama onu keyifli edemiyorum” dedi. “Bana neler yaptığınızı anlatabilir misiniz” dediğim vakit ortaya şu biçimde bir tablo çıktı. “Sevdiğim bir sineması izliyordum. O da oyuncakları ile oynuyordu. Aslında ona da vakit ayırdım. Bütün gece oyuncakları ile oynadık. Ortada telefonla da konuştum lakin sorduklarına daima karşılık verdim.

Ona dedim ki; çocuğunuzla akşamları kaliteli bir 15-20 dakika geçirmeniz kâfi. Kaliteli vakit nasıl geçirilir. Faal bir dinleyici olarak, göz kontağı kurarak, dinlediğini belirli ederek ve geri bildirim vererek dinlemiş olsanız hem çocuk memnun olur, tıpkı vakitte siz daha kaliteli bir vakit dilimi geçirmiş olursunuz.

2-2,5 yaşına kadar istek ve gereksinimlerini karşılamak gerekir. bir süre daha sonra isteklerini, gereksinimlerini değil biraz sıraya koymak gerekiyor. Hudut koymak gerekiyor. Hayır diyememek doyumsuzluğa niye oluyor. Çocukları büyütmeye yöneliyoruz. Çocuğu yetiştirmek her şeydilk evvel ona sevgi ve inanç vermekle başlar.

Çocuğu nasıl memnun ederiz bu yanıtı yalnızca muhtaçlık ve isteklerini karşılamanın haricinde bir bakış açısına gereksinim var. Bir çocuk nasıl mutsuz edilir onu biliyorsak evvela o tıp davranışlardan uzak durmalıyız. Zira bu yaşlarda ektiklerimizi ilerde biçiyor olacağız. Ne ekersek onları biçeceğiz. Kendini söz edemeyen, özgüveni, öz hürmeti düşük bir çocuk istiyorsak onu daima eleştirmeli ve yaptıklarına her vakit müdahale edip sen çocuksun yapamazsın dememeliyiz.

Çocuğun Uyku saati, televizyon seyretme saati, toplumsallık vakti üzere planlarsak öncesinden çocuk kurallar öncesinden belirlendiği için buna itiraz etmeyecek ayrıyeten gün ortasında bilgi ve maharetlerini geliştirmiş olacaktır.

Oyun oynarken daima onun kazanması, gerçeklikle ilgisi olmayan bir durumdur. Bunun istikrarını kurabilmeliyiz. Kaybedebilirsin, daha sonra kazanırsın.

Bizim anne, baba olarak ilahi bir bakılırsavimiz var. Dengeli olmak. Rekabeti değil işbirliğini öğretmek. İşbirliği duygusu bütünleştirici, öğretici ve ortasında hürmet barındırır.

Bir de beklentilerimiz kendimizin vaktinde yapamadıklarını çocuktan beklemek, aşikâr bir ölçüde beklenti hoştur. Ancak bunun dozunu aştığımızda çocukta bir baskı ögesi oluşturur.

Birey kendini değerli ve bedelli hissetmek ister. Bir işi başarmak ve taktir almak ister. Çocuk bir iş yapıyor tabakları yerleştiriyor. Bırakın yapsın bir tane kırıyorsa da kırılsın. Kontrollü bir denetim çocukta özgürlük alanı oluşturur. Zira yaparak öğrenecek, söyleyerek değil.

Takdir bir ölçüde davranışları pekiştirmek ve onların benlik saygılarında değerli bir rol oynar. İnsan en hayli kendi hakkında bir şey öğrenmek ister. Bir örnek verelim. Diyelim ki, çocuk size sürpriz yaptı, kahvaltı hazırladı. Ancak bunu yaparken etrafı biraz dağıttı. Ona ne diyelim.

-Burak kahvaltıyı hazırlaman benim için hoş bir sürpriz oldu bu son derece ince ve niyetli bir davranış.

-Burak kahvaltıyı hazırlamışsın, teşekkürler ancak her tarafı batırmışsın.

-Burak inanamıyorum sen ne olağanüstü ne olağanüstü ne zeki bir çocuksun.

En başta kullandığımız lisan daha yanlışsız abartıya kaçmadan övmeli, teşekkür ederken bir taraftan da yermemeliyiz. Onu daha uygun bir lisanla anlatabiliriz.

Memnun, özgüveni yüksek, kendine ve diğerlerine saygılı olmayı başarabilen bireylerin, memnun bir çocukluk devri geçirdiğini söyleyebiliriz.

hayatımız boyunca pek epeyce acı-tatlı, iyi-kötü, güzel-çirkin sevgi dolu, sevgisiz anlar yaşarız. Değerli olan bu anlarda dahi öz huzurumuzu elimizde tutabilmektir.
 
Üst