CatWalk
New member
Müjde Işıl – Pandemi başlamadan evvel felaket sinemaları bizim için başımıza asla o denli şeylerin gelmeyeceğinin garantisiyle koltuğumuzda heyecanla izlediğimiz, hop oturup hop kalksak da “amma da abartmışlar” deyip keyif aldığımız yapımlardı. Ancak pandemi bütün algımızı altüst etti. Artık biliyoruz ki bir virüs tüm dünyayı bir hapishaneye çevirebilir. Bundan bu biçimde sinemalardaki felaket mümkünlüğü, gerçekleşebilir üzere geliyor hepimize; her ne kadar uçuk kaçık fikirler olsa da…
Felaket sinemaları deyince bir isim her vakit öne çıkıyor: Alman asıllı sinemacı Roland Emmerich. 90’ların çabucak başında “Universal Soldier/Evrenin Askerleri” ve “Stargate/Yıldız Geçidi” ile Hollywood’a havalı bir giriş yaptı ancak dünya çapında ismini duyurmasını sağlayan 1996 tarihindeki “Independence Day/Kurtuluş Günü” oldu. Felaket sinemaları genelde sevilen bir tiptir ve iş yapar. Lakin “Kurtuluş Günü” öteki bir şeye dönüştü dünya çapında. Sinemada, 2 Temmuz’da uzaylıların başlatmış olduğu istilanın dünyayı yok olma noktasına getirişine şahit olduk. Alışılmış ki felaket evvel Amerika’dan başlamıştı. Amerikasız felaket, dünyanın felaketi olamazdı. Evvelce savaş pilotu olan ABD Başkanı’nın önderlik ettiği filo, tam da ABD’nin bağımsızlık günü olan 4 Temmuz’da dünyayı kurtarıyordu. Emmerich, 2016’da devam sineması de çekti ancak birinci sinemanın gösterisinin yerini dolduramadı.
Kıyametin merkezi Amerika
2004 tarihindeki “The Day After Tomorrow/Yarından daha sonra” ise Emmerich’in filmografisinde öteki bir yerde durmakta. Zira bir nevi ihtar niteliği taşıyordu. İklim krizi ve global ısınmanın dünyayı yeni bir buzul çağına sokmasını anlatıyordu sinema. Felaketin merkezi olağan olarak ABD idi, daha doğrusu biz Amerikalı insanların kurtuluş gayretlerini izliyorduk. İnsanların donmaktan kurtulmak için kütüphaneye sığınması ve nihayetinde düşman devletlerin bile bu krizden ders çıkarıp iş birliğine gitme sonucu, sinemanın bugün bile hâlâ tazeliğini müdafaasının ve felaket ihtimalinin uzak olmadığının delili.
Sinemalarının senaristliğini de üstüne alan Emmerich, 21 Aralık 2012’de kıyamet kopacağını zanniçinler İzmir’in Sevimlice ve Fransa’nın Bugarach köyüne akın etmedilk evvel bu tarihi gözüne kestirmişti. Söylenceye nazaran Maya takvimi 21 Aralık 2012’de bitiyordu ve bu, kıyametin habercisiydi. Emmerich, 2012’nin sinemasını 2009’da vizyona soktu. “2012” tüm dünyada kopan kıyameti gösterse de merkezinde bir daha Amerikalı bir aile ve Amerika’nın simge anıtlarının, gökdelenlerinin, köprülerinin yok olduğunu gösteren sahneler vardı. Açıkçası, “Kurtuluş Günü”ndeki uzaylı istilası bile daha inandırıcı bir tesir bırakıyordu lakin olsun, Emmerich bir daha gişeyi fethetti ve kendini adadığı çeşidi devam ettirdi.
66 yaşındaki Emmerich yemiyor içmiyor, dünya için daima yeni düşman düşünüyor. Bu hafta vizyona giren “Moonfall”da da yeni amacını bulmuş. Evet, yeni kıyamet senaryosunda dünyayı yok olmanın eşiğine getiren felaket, ay. Dünyanın uydusu, yörüngesinden çıkıyor ve dünyaya çarpıp insanlığı yok etme notasına geliyor. Natürel ki dünyayı kurtarmak için bir daha Amerikalılar kolları sıvıyor. Emmerich “Moonfall”da güya evvelki kıyamet sinemalarının aşuresini yapmış üzere görünüyor. Bir yanda uzay var, bir yanda su baskınlarının yıktığı binalar, donan yeryüzü vs. Diğer gelişmeler de var fakat sinemanın sonunda dikkatli seyirciler, Emmerich’in “Armageddon”, “Gravity”, “Apollo 13” üzere favori kıyamet sinemalarından de izler bulacak “Moonfall”da.
“Don’t Look Up” yorumu
“Moonfall”da ayın dünyaya yaklaşıp parçalanmasıyla oluşan cisimlerin yeryüzüne yağması, akıllara “Don’t Look Up”ı getiriyor çabucak. The Hollywood Reporter için son sineması “Moonfall” hakkında konuşulurken kendisine “Dont’t Look Up”ı nasıl bulduğu da sorulmuş. Emmerich de “The Day After Tomorrow” ile karşılaştırıp şu karşılığı vermiş: “‘The Day After Tomorrow’ vaktinin ötesinde bir sinemaydı. ‘Don’t Look Up’ın ise bir şey yapabileceğinden emin değilim. Bu çeşit sinemalarda insanları sahiden çok fakat epeyce korkutmalısınız. Sinemanın sonunda herkes oturup yemek yiyor ve hepsi bu. daha sonra Meryl Streep ile epeyce komik bir sahne geliyor. Onca büyük oyuncu ve olup bitenler falan… Çok da umurumda olmadı doğrusu.” Ne diyelim, kendi felaketine güvenmek bu biçimde bir şey olsa gerek.
Roland Emmerich’in en sevdiği felaket sinemaları
“Felaket uzmanı” Roland Emmerich’in de bu tıpta favori sinemaları var. En sevdiği felaket sinemalarını şu biçimde sıralamış:
The Poseidon Adventure (Yön: Ronald Neame – 1972)
Titanic (Yön: James Cameron – 1997)
Armageddon (Yön: Michael Bay – 1998)
Deep Impact (Yön: Mimi Leder – 1998)
The Towering Inferno (Yön: John Guillermin – 1974)
The Impossible (Yön: J.A. Bayona – 2012)
World War Z (Yön: Marc Forster – 2013)
Apollo 13 (Yön: Ron Howard – 1995)
Gravity (Yön: Alfonso Cuarón – 2013)
Twister (Yön: Jan de Bont – 1996)
Felaket sinemaları deyince bir isim her vakit öne çıkıyor: Alman asıllı sinemacı Roland Emmerich. 90’ların çabucak başında “Universal Soldier/Evrenin Askerleri” ve “Stargate/Yıldız Geçidi” ile Hollywood’a havalı bir giriş yaptı ancak dünya çapında ismini duyurmasını sağlayan 1996 tarihindeki “Independence Day/Kurtuluş Günü” oldu. Felaket sinemaları genelde sevilen bir tiptir ve iş yapar. Lakin “Kurtuluş Günü” öteki bir şeye dönüştü dünya çapında. Sinemada, 2 Temmuz’da uzaylıların başlatmış olduğu istilanın dünyayı yok olma noktasına getirişine şahit olduk. Alışılmış ki felaket evvel Amerika’dan başlamıştı. Amerikasız felaket, dünyanın felaketi olamazdı. Evvelce savaş pilotu olan ABD Başkanı’nın önderlik ettiği filo, tam da ABD’nin bağımsızlık günü olan 4 Temmuz’da dünyayı kurtarıyordu. Emmerich, 2016’da devam sineması de çekti ancak birinci sinemanın gösterisinin yerini dolduramadı.
Kıyametin merkezi Amerika
2004 tarihindeki “The Day After Tomorrow/Yarından daha sonra” ise Emmerich’in filmografisinde öteki bir yerde durmakta. Zira bir nevi ihtar niteliği taşıyordu. İklim krizi ve global ısınmanın dünyayı yeni bir buzul çağına sokmasını anlatıyordu sinema. Felaketin merkezi olağan olarak ABD idi, daha doğrusu biz Amerikalı insanların kurtuluş gayretlerini izliyorduk. İnsanların donmaktan kurtulmak için kütüphaneye sığınması ve nihayetinde düşman devletlerin bile bu krizden ders çıkarıp iş birliğine gitme sonucu, sinemanın bugün bile hâlâ tazeliğini müdafaasının ve felaket ihtimalinin uzak olmadığının delili.
Sinemalarının senaristliğini de üstüne alan Emmerich, 21 Aralık 2012’de kıyamet kopacağını zanniçinler İzmir’in Sevimlice ve Fransa’nın Bugarach köyüne akın etmedilk evvel bu tarihi gözüne kestirmişti. Söylenceye nazaran Maya takvimi 21 Aralık 2012’de bitiyordu ve bu, kıyametin habercisiydi. Emmerich, 2012’nin sinemasını 2009’da vizyona soktu. “2012” tüm dünyada kopan kıyameti gösterse de merkezinde bir daha Amerikalı bir aile ve Amerika’nın simge anıtlarının, gökdelenlerinin, köprülerinin yok olduğunu gösteren sahneler vardı. Açıkçası, “Kurtuluş Günü”ndeki uzaylı istilası bile daha inandırıcı bir tesir bırakıyordu lakin olsun, Emmerich bir daha gişeyi fethetti ve kendini adadığı çeşidi devam ettirdi.
66 yaşındaki Emmerich yemiyor içmiyor, dünya için daima yeni düşman düşünüyor. Bu hafta vizyona giren “Moonfall”da da yeni amacını bulmuş. Evet, yeni kıyamet senaryosunda dünyayı yok olmanın eşiğine getiren felaket, ay. Dünyanın uydusu, yörüngesinden çıkıyor ve dünyaya çarpıp insanlığı yok etme notasına geliyor. Natürel ki dünyayı kurtarmak için bir daha Amerikalılar kolları sıvıyor. Emmerich “Moonfall”da güya evvelki kıyamet sinemalarının aşuresini yapmış üzere görünüyor. Bir yanda uzay var, bir yanda su baskınlarının yıktığı binalar, donan yeryüzü vs. Diğer gelişmeler de var fakat sinemanın sonunda dikkatli seyirciler, Emmerich’in “Armageddon”, “Gravity”, “Apollo 13” üzere favori kıyamet sinemalarından de izler bulacak “Moonfall”da.
“Don’t Look Up” yorumu
“Moonfall”da ayın dünyaya yaklaşıp parçalanmasıyla oluşan cisimlerin yeryüzüne yağması, akıllara “Don’t Look Up”ı getiriyor çabucak. The Hollywood Reporter için son sineması “Moonfall” hakkında konuşulurken kendisine “Dont’t Look Up”ı nasıl bulduğu da sorulmuş. Emmerich de “The Day After Tomorrow” ile karşılaştırıp şu karşılığı vermiş: “‘The Day After Tomorrow’ vaktinin ötesinde bir sinemaydı. ‘Don’t Look Up’ın ise bir şey yapabileceğinden emin değilim. Bu çeşit sinemalarda insanları sahiden çok fakat epeyce korkutmalısınız. Sinemanın sonunda herkes oturup yemek yiyor ve hepsi bu. daha sonra Meryl Streep ile epeyce komik bir sahne geliyor. Onca büyük oyuncu ve olup bitenler falan… Çok da umurumda olmadı doğrusu.” Ne diyelim, kendi felaketine güvenmek bu biçimde bir şey olsa gerek.
Roland Emmerich’in en sevdiği felaket sinemaları
“Felaket uzmanı” Roland Emmerich’in de bu tıpta favori sinemaları var. En sevdiği felaket sinemalarını şu biçimde sıralamış:
The Poseidon Adventure (Yön: Ronald Neame – 1972)
Titanic (Yön: James Cameron – 1997)
Armageddon (Yön: Michael Bay – 1998)
Deep Impact (Yön: Mimi Leder – 1998)
The Towering Inferno (Yön: John Guillermin – 1974)
The Impossible (Yön: J.A. Bayona – 2012)
World War Z (Yön: Marc Forster – 2013)
Apollo 13 (Yön: Ron Howard – 1995)
Gravity (Yön: Alfonso Cuarón – 2013)
Twister (Yön: Jan de Bont – 1996)