CatWalk
New member
Seyhan Akıncı – Üçüncü ya da dördüncü sınıftaydım. Hani sınıfın içine giren güneş ışınlarının bizi dışarı çağırdığı vakit içinder… Resim dersinde bahsimiz ilkbahar… Sarı yeşil boyadığım bir apartman konduruyorum fotoğraf sayfasının sol yanına. Dışarıya da o apartmanda yaşayan çocukları serpiştiriyorum. daha sonra niye alt katta oturan kızın kıssasını öteki fotoğraflarda sürdürüyorum. Alt kattakiler sıkıntım oluyor büyüdükçe anlıyorum. Tahminen de bu sebepten “Istırap Korosu”nda en çok Buse’nin öyküsü içime dokunuyor. “Istırap Korosu” canım, hepimizin öyküsü. Bam İstanbul’un prömiyerini İstanbul Tiyatro Festivali’nde yapan oyunun müellifi ve direktörü Murat Mahmutyazıcıoğlu. İki sandukanın üzerinden adeta oburlaşan Seda Türkmen ve Deniz Karaoğlu var. Bir apartman kıssası izlediğimiz. Hani kimisinin tam biz camı açmışken istisnasız her kezinde üstten bir şeyler silkeleyen, kimisinin bekçi misali “Nereye”, “Nereden” üzere sorularından tanıdığımız komşularımız. “Istırap Korosu”nun ki tam da bu biçimde bir apartman. Bu yüzden oyunu izlerken ya Necibe bir yerlerden tanıdık geliyor ya da Kerem… Oyun Seda Türkmen’in gözleri dolu dolu Necibe oluşuyla açılıyor. Apartmanın üst katında oturan Necibe hayatla bağını koparmış oğlunu hayata bağlama arbedesinde. Zira bu onu hayata döndürecek tek şey. Kocası ise şiddetin her türlüsünü uygulayan bir adam olarak ne kadar tanıdık… Her katta öbür bir karakter öbür bir öykü öteki bir tanışlık…
Oyuncuların his geçişleri
Müellif Mahmutyazıcıoğlu o kadar bildiğimiz bir yerden sesleniyor ki bize kendi ızdırabımızı duyumsuyoruz. O ızdırabı izleyicilere hissettirense sahnede his geçişlerini inanılmaz veren Seda Türkmen ve Deniz Karaoğlu. İkili öyküyü o denli özümsemiş ki “Bunları anlatmak istiyorum” çığlığını o kadar yüksek sesle atmış ki her anında ne kadar keyif aldıklarına şahit olmak memnunluk verici. Seda Türkmen oyunun birtakım yerlerinde gülümsemesine mani olamıyor, o denli bir keyif… Kore’den dönemeyen eşi İbrahim’in anısıyla apartmanda dolanan yaşlı bayan, cinsel kimliğini gizlemek için verdiği uğraşla tükenen Yusuf, hem diğerlerine tıpkı vakitte kendine hayal satan daha sonra da alacak bir şey bulamayan Kerem. Artık yatak odasına uğranmayan evlilikleriyle hazzı farklı noktalarda arayan karı koca… Ve alt katın genç, hoş ve kırgın Buse’si… Buse tıpkı öbürleri üzere tanıdık geliyor. Moda’da bir kafede çalışıyor. İlla ki rastlamışsınızdır hoş yüzünde tuhaf bir hüzünle gülümserken siparişinizi alan birine. İşte o Buse’dir muhtemelen. Maddesel niçinlerden alt katta oturuyor. Maltepe’nin “Türk aile yapısını” tehdit eden heyecanı ve hoşluğu ile komşuların imza toplayıp apartmandan atmak istediklerinden biri de o. Bilirsiniz her daire kendi dünyasından başkasına ahlak satar. Oyunu izlerken zihnimde beliren sarı yeşil apartmanı bir çocuğa çizdiren yapı tarafınca ele geçirildiğimi anlıyorum bir anda. Taa çocukken herkes “olması” gerektiği üzereymiş. Demek gereğince beyaz gereğince mahallelinin sevdiceği olmanın ehemmiyetini çocuk aklı benden epey evvel fark etmiş.
Pekala, sen hangi katta oturuyorsun?
Sandukalara her vuruluşta açılan öteki bir meskenin kapısı, içine girdiğimiz öbür bir kıssa. Ve insan kıssanın sonunu bildiği biçimde inadına yaşar ya burada da öykünün sonu insanın bildiği o malum son işte. Ve o sona mutfaklarının canımdan görünen çocuk parkı ve iki yapraksız ağaca bakarak yürüyen beşerler. İnsan bir yerde “Bırak imza toplasınlar, atsınlar seni apartmandan” diyor diğer apartman mı yok? daha sonrası malum yaşadığımız mahalle, kent, ülke, dünya bir apartman. Hangi katında olduğunuza göre değişiyor sanıyorsunuz ya pek de o denli olmuyor. İnanmazsanız “Istırap Korosu”na konuk olun.
Oyuncuların his geçişleri
Müellif Mahmutyazıcıoğlu o kadar bildiğimiz bir yerden sesleniyor ki bize kendi ızdırabımızı duyumsuyoruz. O ızdırabı izleyicilere hissettirense sahnede his geçişlerini inanılmaz veren Seda Türkmen ve Deniz Karaoğlu. İkili öyküyü o denli özümsemiş ki “Bunları anlatmak istiyorum” çığlığını o kadar yüksek sesle atmış ki her anında ne kadar keyif aldıklarına şahit olmak memnunluk verici. Seda Türkmen oyunun birtakım yerlerinde gülümsemesine mani olamıyor, o denli bir keyif… Kore’den dönemeyen eşi İbrahim’in anısıyla apartmanda dolanan yaşlı bayan, cinsel kimliğini gizlemek için verdiği uğraşla tükenen Yusuf, hem diğerlerine tıpkı vakitte kendine hayal satan daha sonra da alacak bir şey bulamayan Kerem. Artık yatak odasına uğranmayan evlilikleriyle hazzı farklı noktalarda arayan karı koca… Ve alt katın genç, hoş ve kırgın Buse’si… Buse tıpkı öbürleri üzere tanıdık geliyor. Moda’da bir kafede çalışıyor. İlla ki rastlamışsınızdır hoş yüzünde tuhaf bir hüzünle gülümserken siparişinizi alan birine. İşte o Buse’dir muhtemelen. Maddesel niçinlerden alt katta oturuyor. Maltepe’nin “Türk aile yapısını” tehdit eden heyecanı ve hoşluğu ile komşuların imza toplayıp apartmandan atmak istediklerinden biri de o. Bilirsiniz her daire kendi dünyasından başkasına ahlak satar. Oyunu izlerken zihnimde beliren sarı yeşil apartmanı bir çocuğa çizdiren yapı tarafınca ele geçirildiğimi anlıyorum bir anda. Taa çocukken herkes “olması” gerektiği üzereymiş. Demek gereğince beyaz gereğince mahallelinin sevdiceği olmanın ehemmiyetini çocuk aklı benden epey evvel fark etmiş.
Pekala, sen hangi katta oturuyorsun?
Sandukalara her vuruluşta açılan öteki bir meskenin kapısı, içine girdiğimiz öbür bir kıssa. Ve insan kıssanın sonunu bildiği biçimde inadına yaşar ya burada da öykünün sonu insanın bildiği o malum son işte. Ve o sona mutfaklarının canımdan görünen çocuk parkı ve iki yapraksız ağaca bakarak yürüyen beşerler. İnsan bir yerde “Bırak imza toplasınlar, atsınlar seni apartmandan” diyor diğer apartman mı yok? daha sonrası malum yaşadığımız mahalle, kent, ülke, dünya bir apartman. Hangi katında olduğunuza göre değişiyor sanıyorsunuz ya pek de o denli olmuyor. İnanmazsanız “Istırap Korosu”na konuk olun.