CatWalk
New member
Efnan Atmaca – Bayan olmakla ilgili bir öykü dinlemeye ne dersiniz? Bu kolay mı kolay gözüken öykü toplumsal dayatmaların, ezberlerin, kodların bir hanımın hayatını nasıl mahvettiğini anlatıyor. “İçimdeki Bal Porsuğu” isimli bu kıssayı dotormanda’nın kocaman Kemerburgaz Kent Ormanı’nın huzurlu tabiatının ortasındaki küçücük, sıcacık kulübe sahnesinde Elvin Aydoğdu anlatıyor. Yazan da ta kendisi… Yöneten ise Hasret Daltaban. Tiyatronun tüm macerasının her kilit rolünde imzası bulunan Daltaban bu defa direktör olarak karşımıza çıkıyor ve epey yıllık tecrübesini aktardığı oyunda ortaya koyduğu performansla takdiri hak ediyor. Elvin Aydoğdu tam bir saat boyunca tüm gücü ve samimiyetiyle anlatıyor yazdığı metni izleyiciye.
Son durak mezarlık
Kıssa erkek hükümran rastgele bir şirketin, bir plazanın 40. katında yer alan ofisindeki bayağı toplantılardan birinde geçiyor. görüşmede tek bir bayan var. Onun işi de not almak. Fikirleri var, var bulunmasına lakin güya onlar onun ağzından çıktığında duyulmuyor da bir erkek tarafınca yineladığında pırıl pırıl parlıyor. Bu hanımın vajinası kaşınmaya başlıyor görüşmede. Çıkıp bir ilaç alması ve meselesini dindirmesi gerekiyor. Ancak onun sorunu ‘ayıp’ duvarına çarpıyor. Bu küçücük sorunu bugüne kadar damarlarına işlemiş tüm dayatmalar yüzünden yüksek sesle lisana getirip ne yaparsa yapsın görüşmeden çıkmayı başaramıyor genç bayan. Herkes bir mazeret bulup gidiyor ancak onun müsaade istemesine bile fırsat verilmiyor. Nihayetinde uzun toplantı bitip bir eczane bulduğunda ise kozmopolit Galata’nın esnaf topluluğuna takılıyor bayan. Tek sıkıntısı ilacı alıp gitmek fakat bir türlü eczacıya ulaşamıyor. Müdafaacı esnaf ‘kadın başına’ o saatte orada ne aradığını didiklerken tacizci sevgili işe tuz biber ekiyor. İşler sarpa sarmaya, konuşamayan bayan ortasından çıkılmaz bir girdapta dönüp durmaya devam ediyor. O girdaptan çıkmaya çalıştığında ise gözetici adamların son misyonunu yerine getirdikleri Zincirlikuyu Mezarlığı’na kadar uzanıyor olaylar.
Korkusuzca, cesurca
halbukiki bayanlara toplumsal kurallar dayatılmasaydı; özgürce, utanmadan, korkmadan kendilerini söz etme hakları olsaydı hepimizin kınadığı bir fazlaca olay yaşanmazdı. Duyduğumuz, okuduğumuz, dinlediğimiz, seyrettiğimiz bayana şiddet ve istismar kıssaları canımızı yıkıyor, bizi öfkelendiriyor, insanlığımızdan utanıyoruz fazlaca defa, bir tahlil yolu arıyoruz. Bu oyun fazlaca büyük kelamlar etmeden, bağırmadan, atıp tutmadan küçük şeylerin ehemmiyetine dikkat çekiyor. Fark ettirmeden “ayıp, ne derler, musallat olurlar, ismini çıkartırlar, bayanlar edepli olur…” diye diye beyne, ruha işlenen bu kodlar nasıl da büyük felaketlerin niçini oluyor, gösteriveriyor. Elvin Aydoğdu bize tüm bunları anlatıyor umutla parlayan gözleri ve içimizi ısıtan gülümsemesiyle. Pekala, bal porsuğu? Oyuna gitmedilk evvel bir fotoğrafına bakmanızı tavsiye ederim. Küçücük bir hayvan lakin yüreği yardımıyla “Guinness Dünya Rekorları” kitabında “Dünyanın En Korkusuz Hayvanı” olarak anılıyor. İşte o bal porsuğu tüm bayanların ortasında bir yerlerde yaşıyor, Aydoğdu onun uyandırmak için hemcinslerini biraz sarsıyor. Uyandığında neler yapabileceğini göstermeyi de ihmal etmiyor!
Tiyatroda aksine göç
Kurulduğu günden bu yana hem tiyatro lisanı hem sahneleme tıpkı vakitte yer anlayışıyla bir hayli unsur imza atan Dot’un ormandaki sahnesi de tiyatroseverler için farklı bir tecrübe. elbette ormanın ortasında, açıkhavada oyun seyretmenin fazlaca büyük bir zevk lakin kulübenin ortasındaki sahne de sıcaklığı ve samimiyetiyle başka bir keyif sunuyor. Yeri gelmişken gelecek günlerde sıkça konuşulması gereken bir tartışmanın da fitilini ateşlemek istiyorum. Tiyatro fazlaca uzun yıllar boyunca oyuncuların kendilerini yetiştirdikleri, tecrübelendikleri bir alan oldu. Dot da bu mevzuda çok değerli katkılarda bulundu. Bugün sinema ve ekranda başarılı işlere imza atan bir hayli ismi birinci vakit içinderda Dot’un sahnesinde izlemiştik. Günümüzde ise ekranda ünlü olmuş insanların tiyatro sahnesinde yaptığı işlerin giderek fazlalaştığına tanıklık ediyoruz. Bir manada bilakis bir göç var diyebiliriz. Bu yönelimin tiyatroya katkısının ne kadar fazla olduğuysa bence tartışma konusu. Çühkü kelam konusu isimlerin tiyatro sahnesine seyirci çektiği gerçeğini yadsımasak bile bu oyunların tiyatroya ne kadar hizmet ettiği muamma.
Son durak mezarlık
Kıssa erkek hükümran rastgele bir şirketin, bir plazanın 40. katında yer alan ofisindeki bayağı toplantılardan birinde geçiyor. görüşmede tek bir bayan var. Onun işi de not almak. Fikirleri var, var bulunmasına lakin güya onlar onun ağzından çıktığında duyulmuyor da bir erkek tarafınca yineladığında pırıl pırıl parlıyor. Bu hanımın vajinası kaşınmaya başlıyor görüşmede. Çıkıp bir ilaç alması ve meselesini dindirmesi gerekiyor. Ancak onun sorunu ‘ayıp’ duvarına çarpıyor. Bu küçücük sorunu bugüne kadar damarlarına işlemiş tüm dayatmalar yüzünden yüksek sesle lisana getirip ne yaparsa yapsın görüşmeden çıkmayı başaramıyor genç bayan. Herkes bir mazeret bulup gidiyor ancak onun müsaade istemesine bile fırsat verilmiyor. Nihayetinde uzun toplantı bitip bir eczane bulduğunda ise kozmopolit Galata’nın esnaf topluluğuna takılıyor bayan. Tek sıkıntısı ilacı alıp gitmek fakat bir türlü eczacıya ulaşamıyor. Müdafaacı esnaf ‘kadın başına’ o saatte orada ne aradığını didiklerken tacizci sevgili işe tuz biber ekiyor. İşler sarpa sarmaya, konuşamayan bayan ortasından çıkılmaz bir girdapta dönüp durmaya devam ediyor. O girdaptan çıkmaya çalıştığında ise gözetici adamların son misyonunu yerine getirdikleri Zincirlikuyu Mezarlığı’na kadar uzanıyor olaylar.
Korkusuzca, cesurca
halbukiki bayanlara toplumsal kurallar dayatılmasaydı; özgürce, utanmadan, korkmadan kendilerini söz etme hakları olsaydı hepimizin kınadığı bir fazlaca olay yaşanmazdı. Duyduğumuz, okuduğumuz, dinlediğimiz, seyrettiğimiz bayana şiddet ve istismar kıssaları canımızı yıkıyor, bizi öfkelendiriyor, insanlığımızdan utanıyoruz fazlaca defa, bir tahlil yolu arıyoruz. Bu oyun fazlaca büyük kelamlar etmeden, bağırmadan, atıp tutmadan küçük şeylerin ehemmiyetine dikkat çekiyor. Fark ettirmeden “ayıp, ne derler, musallat olurlar, ismini çıkartırlar, bayanlar edepli olur…” diye diye beyne, ruha işlenen bu kodlar nasıl da büyük felaketlerin niçini oluyor, gösteriveriyor. Elvin Aydoğdu bize tüm bunları anlatıyor umutla parlayan gözleri ve içimizi ısıtan gülümsemesiyle. Pekala, bal porsuğu? Oyuna gitmedilk evvel bir fotoğrafına bakmanızı tavsiye ederim. Küçücük bir hayvan lakin yüreği yardımıyla “Guinness Dünya Rekorları” kitabında “Dünyanın En Korkusuz Hayvanı” olarak anılıyor. İşte o bal porsuğu tüm bayanların ortasında bir yerlerde yaşıyor, Aydoğdu onun uyandırmak için hemcinslerini biraz sarsıyor. Uyandığında neler yapabileceğini göstermeyi de ihmal etmiyor!
Tiyatroda aksine göç
Kurulduğu günden bu yana hem tiyatro lisanı hem sahneleme tıpkı vakitte yer anlayışıyla bir hayli unsur imza atan Dot’un ormandaki sahnesi de tiyatroseverler için farklı bir tecrübe. elbette ormanın ortasında, açıkhavada oyun seyretmenin fazlaca büyük bir zevk lakin kulübenin ortasındaki sahne de sıcaklığı ve samimiyetiyle başka bir keyif sunuyor. Yeri gelmişken gelecek günlerde sıkça konuşulması gereken bir tartışmanın da fitilini ateşlemek istiyorum. Tiyatro fazlaca uzun yıllar boyunca oyuncuların kendilerini yetiştirdikleri, tecrübelendikleri bir alan oldu. Dot da bu mevzuda çok değerli katkılarda bulundu. Bugün sinema ve ekranda başarılı işlere imza atan bir hayli ismi birinci vakit içinderda Dot’un sahnesinde izlemiştik. Günümüzde ise ekranda ünlü olmuş insanların tiyatro sahnesinde yaptığı işlerin giderek fazlalaştığına tanıklık ediyoruz. Bir manada bilakis bir göç var diyebiliriz. Bu yönelimin tiyatroya katkısının ne kadar fazla olduğuysa bence tartışma konusu. Çühkü kelam konusu isimlerin tiyatro sahnesine seyirci çektiği gerçeğini yadsımasak bile bu oyunların tiyatroya ne kadar hizmet ettiği muamma.