ABD dolarının global inançlı liman olarak ezici gücü, sıkıntılara niye olmaya başlıyor – birebir vakitte yalnızca gelişmekte olan piyasalarda değil. Japonya ve Avrupa klâsik yaklaşımla ihracatı artırmak için para ünitelerinin dolara karşı biraz zayıf çalışmasını tercih ettiler. Lakin bu seferki durum telaş verici. Yen, yirmi yılın en zayıf düzeylerine geriledi ve Japonya Merkez Bankası’nın tahvil getirilerinde bir düzey tutma konusundaki kararlılığını sınamakta. tıpkı vakitte, Euro Bölgesi, kısmen ithalatın daha değerli hale gelmesi niçiniyle enflasyonu şiddetlendiği için, en çok rahatsızlığın hissedildiği yer. Ortak para ünitesi Avrupa Projesi’ni bir ortada tutan en kıymetli faktör, bu niçinle süratli bir düşüş, kıtasal birlik için yen zayıflığının olmadığı bir biçimde varoluşsal hale dönüşme riski taşıyor.
Euro, geçtiğimiz yıl boyunca dolar başına 1,22’nin üzerinden, pandeminin birinci vurduğu Mart 2020’nin en düşük düzeyi olan 1,0640’ın yakın aralığına kadar istikrarlı bir biçimde geriledi. Bu yılın sonlarında dolara parite testi artık düşük olasılıklı bir risk değil. İtimat krizi, Avrupa Merkez Bankası’nın gereksinim duyduğu son şey. Yükselen ithal enflasyona karşı koymak yahut yenilenmiş bir sakinlik riskini elemek içinde neredeyse imkânsız bir seçimle karşı karşıya. Lakin hiç bir şey yapmamak süratle bir seçenek olmaktan çıkıyor.
İthal enflasyon, Ukrayna’daki savaşla daha da kötüleşiyor, zira Avrupa’nın güç alımlarının birden fazla dolar cinsinden fiyatlandırılıyor. Daha zayıf bir euro yalnızca kısa vadeli sorunu büyütüyor. Bu, emsalsiz düşük fiyatlı bir ortak para ünitesinin Çin ve Rusya’ya ihracatı yönlendirdiği bu yüzyılın birçok için durumun tam zıddı. Bu ticaret ortakları ya kapatılıyor ya da kendi ekonomik gerilemelerini yaşıyorlar. ABD Merkez Bankası’nın kendi enflasyon artışıyla uğraş etmek için faiz oranlarını on yıllardır en süratli biçimde artırma misyonunda olduğu vakit yardımcı olmuyor. Avrupa’daki negatif oranların farkı göze çarpıyor.
Tek mantıklı karşılık, ECB’nin resmi mevduat oranını mevcut harika uyarıcı negatif 50 baz puandan yükseltmesi. Fakat, banka kredisi teşvikleri üzere öteki mali araçlar aracılığıyla finansal şartları gevşek tutmak zorunda. Tahvil getirileri Avrupa’da Japonya’dan birkaç kat daha yüksek hareket ederken, ECB çabucak hemen euro için manalı bir takviye sunmadı. Bir şeyler yapmak zorunda ve birinci adım, QE tahvil alım programlarını yaz başında durdurmak ve Eylül ayında birinci faiz artışının önünü açmak.
Ne yazık ki, geçen haftaki İdare Kurulu toplantısında, 9 Haziran’daki bir daha sonraki üç aylık ekonomik gözden geçirmeye kadar vakit kazanmak haricinde hiç bir şey yapmamayı seçti. Lider Christine Lagarde’ın basın toplantısı rehberliğinde, resmi enflasyon gayesi olan %2’nin altında kalan uzun vadeli enflasyon beklentilerine odaklanıldı. Kurul para ünitesini tartışmadı bile (Lagarde, kendisinin ve meslektaşlarının, ne manaya gelirse gelsin, buna “dikkatli” olduklarını söylemiş oldu). Piyasa, ECB’nin problemden kaçındığını, ötürüsıyla eurodaki zayıflığın yenilendiğini söyleyebilir.
Tahminen de ECB bu durumdan kurtulur. Lakin burada dürüst olunursa: Faiz artırımlarını ertelemek ekseriyetle daha derin bir krizi hızlandırır. Zincirdeki zayıf halka artık İtalya yahut Yunanistan üzere ülkelerin Almanya’nın Avrupalı periferik bağ yayılımları değil. Euro’nun kendisi. Lagarde bu haftaki konuşmalarında enflasyondaki artışa katkıda bulunan çok cömert pandemik teşvikleri bilakis çevirmek için vakit çizelgesi hakkında netlik sağlaması gerekiyor. Mart ayında yıllık %7,5’lik bir TÜFE oranı, İdare Konseyi’nin gerekirse harekete geçeceği sözlerinş değil, hareketi gerektiriyor. İşlerin bozulduğunu ne vakit anlayacak? Çift haneli enflasyonla mı?
Avrupa şimdiye kadar şanslıydı. Emmanuel Macron ve Marine Le Pen içindeki mevcut cumhurbaşkanlığı yarışı, piyasaları, Fransız tahvil getirilerinde keskin bir yükselişin yaşandığı 2017’deki birinci müsabakalarında olduğu üzere etkilemedi. çabucak hemen keskin bir biçimde yükselen fiyat talepleri de olmadı. Lakin ECB, ilahi takdiri lisanla umamaz. Fed ve İngiltere Merkez Bankası’nın fark ettiği üzere, para siyaseti reaksiyonu süratli ve agresif olmadıkça, piyasalar süratle inanç kaybeder. Bu, ECB’nin artık alamayacağı bir risk. Bu yıl faiz oranlarını yükseltmeli ve beklenen hareketlerini açıkça telgraf etmeli. Aksi takdirde, aslına bakarsan yerleşik olan sıkıntıları daha da berbatlaşacak.
Bloomberg
Euro, geçtiğimiz yıl boyunca dolar başına 1,22’nin üzerinden, pandeminin birinci vurduğu Mart 2020’nin en düşük düzeyi olan 1,0640’ın yakın aralığına kadar istikrarlı bir biçimde geriledi. Bu yılın sonlarında dolara parite testi artık düşük olasılıklı bir risk değil. İtimat krizi, Avrupa Merkez Bankası’nın gereksinim duyduğu son şey. Yükselen ithal enflasyona karşı koymak yahut yenilenmiş bir sakinlik riskini elemek içinde neredeyse imkânsız bir seçimle karşı karşıya. Lakin hiç bir şey yapmamak süratle bir seçenek olmaktan çıkıyor.
İthal enflasyon, Ukrayna’daki savaşla daha da kötüleşiyor, zira Avrupa’nın güç alımlarının birden fazla dolar cinsinden fiyatlandırılıyor. Daha zayıf bir euro yalnızca kısa vadeli sorunu büyütüyor. Bu, emsalsiz düşük fiyatlı bir ortak para ünitesinin Çin ve Rusya’ya ihracatı yönlendirdiği bu yüzyılın birçok için durumun tam zıddı. Bu ticaret ortakları ya kapatılıyor ya da kendi ekonomik gerilemelerini yaşıyorlar. ABD Merkez Bankası’nın kendi enflasyon artışıyla uğraş etmek için faiz oranlarını on yıllardır en süratli biçimde artırma misyonunda olduğu vakit yardımcı olmuyor. Avrupa’daki negatif oranların farkı göze çarpıyor.
Tek mantıklı karşılık, ECB’nin resmi mevduat oranını mevcut harika uyarıcı negatif 50 baz puandan yükseltmesi. Fakat, banka kredisi teşvikleri üzere öteki mali araçlar aracılığıyla finansal şartları gevşek tutmak zorunda. Tahvil getirileri Avrupa’da Japonya’dan birkaç kat daha yüksek hareket ederken, ECB çabucak hemen euro için manalı bir takviye sunmadı. Bir şeyler yapmak zorunda ve birinci adım, QE tahvil alım programlarını yaz başında durdurmak ve Eylül ayında birinci faiz artışının önünü açmak.
Ne yazık ki, geçen haftaki İdare Kurulu toplantısında, 9 Haziran’daki bir daha sonraki üç aylık ekonomik gözden geçirmeye kadar vakit kazanmak haricinde hiç bir şey yapmamayı seçti. Lider Christine Lagarde’ın basın toplantısı rehberliğinde, resmi enflasyon gayesi olan %2’nin altında kalan uzun vadeli enflasyon beklentilerine odaklanıldı. Kurul para ünitesini tartışmadı bile (Lagarde, kendisinin ve meslektaşlarının, ne manaya gelirse gelsin, buna “dikkatli” olduklarını söylemiş oldu). Piyasa, ECB’nin problemden kaçındığını, ötürüsıyla eurodaki zayıflığın yenilendiğini söyleyebilir.
Tahminen de ECB bu durumdan kurtulur. Lakin burada dürüst olunursa: Faiz artırımlarını ertelemek ekseriyetle daha derin bir krizi hızlandırır. Zincirdeki zayıf halka artık İtalya yahut Yunanistan üzere ülkelerin Almanya’nın Avrupalı periferik bağ yayılımları değil. Euro’nun kendisi. Lagarde bu haftaki konuşmalarında enflasyondaki artışa katkıda bulunan çok cömert pandemik teşvikleri bilakis çevirmek için vakit çizelgesi hakkında netlik sağlaması gerekiyor. Mart ayında yıllık %7,5’lik bir TÜFE oranı, İdare Konseyi’nin gerekirse harekete geçeceği sözlerinş değil, hareketi gerektiriyor. İşlerin bozulduğunu ne vakit anlayacak? Çift haneli enflasyonla mı?
Avrupa şimdiye kadar şanslıydı. Emmanuel Macron ve Marine Le Pen içindeki mevcut cumhurbaşkanlığı yarışı, piyasaları, Fransız tahvil getirilerinde keskin bir yükselişin yaşandığı 2017’deki birinci müsabakalarında olduğu üzere etkilemedi. çabucak hemen keskin bir biçimde yükselen fiyat talepleri de olmadı. Lakin ECB, ilahi takdiri lisanla umamaz. Fed ve İngiltere Merkez Bankası’nın fark ettiği üzere, para siyaseti reaksiyonu süratli ve agresif olmadıkça, piyasalar süratle inanç kaybeder. Bu, ECB’nin artık alamayacağı bir risk. Bu yıl faiz oranlarını yükseltmeli ve beklenen hareketlerini açıkça telgraf etmeli. Aksi takdirde, aslına bakarsan yerleşik olan sıkıntıları daha da berbatlaşacak.
Bloomberg